Than Pan

Μπορεί το Ματάνσας να μην είναι διάσημο στους τουρίστες, όμως είναι χρέος κάθε ταξιδιώτη στο νησί να επισκεφθεί την «Αθήνα της Κούβας». Την πόλη που ονομάστηκε έτσι λόγω των διανοούμενων, ποιητών, συγγραφέων και μουσικών του 19ου και του 20ού αιώνος. Και κυρίως να περιηγηθεί στην καρδιά της πόλεως, την κεντρική της πλατεία όπου σχεδιάσθηκαν οι μεγαλύτερες εξεγέρσεις αφροκουβανών σκλάβων και λευκών κατά των αποικιοκρατών.

Το «Pomnik Powstania Warszawskiego» μνημονεύει τη μεγαλύτερη πράξη αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη.  Ήταν μέρος του ευρύτερου σχεδίου «Επιχείρηση Καταιγίδα» για ανάκτηση του ελέγχου της χώρας όσο οι Γερμανοί θα προετοιμάζονταν να αντιμετωπίσουν στην Πολωνία τους Σοβιετικούς, ανασύσταση του πολωνικού στρατού με τα όπλα των Γερμανών, επανίδρυση του κράτους και έναρξη επιχειρήσεων εναντίον των Γερμανών και των Ουκρανών συνεργατών τους που είχαν προχωρήσει από τον Μάρτιο του 1943 έως το τέλος του 1944 σε εθνοκάθαρση με θύματα 100.000 Πολωνούς -κυρίως γυναικόπαιδα- σε Βολινία και ανατολική Γαλικία. Η διάρκειας 63 ημερών εξέγερση αποτελεί ένα από τα πιο αιματηρά γεγονότα στην πολωνική Ιστορία. Το 90% των κτηρίων της πόλης ισοπεδώνεται προς παραδειγματισμό με διαταγή του Χίτλερ. Οι 950.000 κάτοικοι της Βαρσοβίας θρηνούν 16.000 ένοπλους νεκρούς (10.000 πιστοποιημένους και 6.000 αγνοούμενους), άλλους 6.000 τραυματίες, 15.000 αιχμαλώτους, 200.000 νεκρούς άμαχους και 700.000 πρόσφυγες. Οι γερμανικές απώλειες είναι 16.000 νεκροί, 9.000 τραυματίες, 2.000 αιχμάλωτοι, 310 άρματα μάχης, 340 καμιόνια, πολεμικό υλικό και ένα αεροσκάφος.

Η Ρούπρεχτσπλατς πήρε το όνομά της από την παλαιότερη εκκλησία στη Βιέννη, τη Ρούπρεχτσκιρχε, την Εκκλησία του Αγίου Ρούπρεχτ. Εδώ βρισκόταν η αρχαία πόλη Βιντομπόνα από το ομώνυμο ρωμαϊκό στρατόπεδο, που στη γαελική σημαίνει Λευκή Βάση, ή Ουινδόβονα στα ελληνικά, την αναφέρει στα «Γεωγραφικά» και ο Κλαύδιος Πτολεμαίος. Τον 13ο αιώνα μετονομάστηκε σε Μπέργκχοφ. Από τη δεκαετία του 1980 οι ντόπιοι αποκαλούν τη συνοικία Μπερμουνταντράιεκ, «Τρίγωνο των Βερμούδων», επειδή πολλοί νέοι «χάνονταν» περιπλανώμενοι στα μπαρ της περισσότερο τρέντι βιεννέζικης συνοικίας.

Το ημικυκλικό κοίλον με τις 28 ομόκεντρες σειρές μαρμάρινων καθισμάτων και τα 82 μέτρα μήκος κοιτάζει νότια, στην αρχαία πόλη και την οροσειρά της Ροδόπης. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα συντηρημένα αρχαία ρωμαϊκά θέατρα στον κόσμο και χρησιμοποιείται ακόμη. Βέβαια όχι για μονομαχίες σαν αυτές που παρακολουθούσαν ακόμη και 7.000 θεατές στον χώρο του, αλλά πολιτιστικά δρώμενα, όπως συναυλίες, και με μόλις 3.500 θέσεις.

Το Ανάκτορο της Σημαίας πήρε την ονομασία που έδινε ο κόσμος για το σημείο όπου προσέφευγαν οι σκλάβοι για να αγγίξουν την Γιούνιον Τζακ, τη σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου, οπότε οι, βρετανικές προξενικές αρχές έσπευδαν να τον βοηθήσουν να αποκτήσει την ελευθερία του. Η πρόσοψή του, αγγλοϊνδικού ύφους, έχει χρυσαφί και μπλε μανιταρόμορφους κίονες και συνδυάζει μοναδικά πολυτέλεια και απλότητα, σε αντίθεση με τον συνήθη «grandiose» χαρακτήρα των περισσότερων ανακτόρων. Κομψότατο, με απαστράπτουσα μαρμάρινη επιφάνεια. Τα κυβερνητικά κτήρια ολόγυρα είναι λευκά, με ξύλινα μπαλκόνια παραδοσιακού ομανικού ύφους.

Κατεβαίνω στο Καρριέντο και περνάω απέναντι την Λεωφόρο Ρισάλ , στην Πλατεία Λάκσον. Απέναντι βλέπω το επιβλητικό κτήριο Ρόμαν Σάντος της BPI, Τράπεζας των Φιλιππίνων Νήσων με τη νεοκλασική πρόσοψη, τους 4 ιωνικούς κίονες, το ελληνόμορφο τριγωνικό αέτωμα και την ζωφόρο, γωνία Εσκόλτα και Πλατείας Λάκσον. Ο δρόμος πήρε το όνομά του το 1594 από τον «Εσκολτάρ», αξιωματικό συνοδό των φρουρών έξω από τα τείχη της παλαιάς πόλης. Δεξιά στη γωνία βρίσκεται η εκκλησία της Σάντα Κρους και πριν από αυτήν ένα πολυκατάστημα. Στη μέση της πλατείας δεσπόζει το άγαλμα του Λάκσον. Τα αποκαλυπτήρια πραγματοποιήθηκαν 9.30 το πρωί της Πέμπτης 26 Δεκεμβρίου 2013 από τον δήμαρχο Γιόσεφ Εστράδα για τα 101 χρόνια από τη γέννηση του Λάκσον, στο «Τρίγωνο της Ελευθερίας» μπροστά στον ιστό της σημαίας του δημαρχιακού μεγάρου, ενώπιον των τέκνων του Λάκσον Μίλι Λάκσον – Λαπίρα, Μπίνγκο Λάκσον και Αρσένιο Λάκσον.

Μπαίνοντας στα σπήλαια, διαπίστωσα πως όσο επιβλητικό είναι το θέαμα βλέποντάς το απ’ έξω με φόντο την πυκνή βλάστηση, άλλο τόσο υποβλητικό είναι το εσωτερικό τους. Αμέτρητες τοιχογραφίες, η μεγαλύτερη συλλογή ζωγραφιών πάνω σε βράχια σε ολόκληρη την ασιατική ήπειρο, αναπαριστούν από στιγμιότυπα της ζωής του Βούδα μέχρι την καθημερινή ζωή των Βιρμανών. Μερικά αγάλματα είναι τοποθετημένα κοντά στα ανοίγματα των σπηλαίων και έτσι το φως τα κάνει λιγότερο απόκοσμα, ενώ είναι ευκολότερο να αποκωδικοποιηθούν οι μούντρα τους. Άνθη, αρωματικά στικ, μεταλλικά βάζα, κεριά, χαρτιά με ευχές, ακόμη και χαρτονομίσματα ήταν απλωμένα μπροστά σε Βούδες, ενώ μερικές ντόπιες προσκυνήτριες κολλούσαν μικρά λεπτά φύλλα χρυσού, σαν τσιγαρόχαρτο, πάνω στα αγάλματα. Τα ίδια φύλλα τα χρησιμοποιούν αρκετές και για καλλυντικά στο πρόσωπο, όπως επίσης στο πρόσωπο των γυναικών και των παιδιών έβλεπα διαρκώς μια άσπρη απλωμένη κρέμα. Όπως μου εξήγησαν, αυτή η κρέμα λέγεται «τάνακα». Την παρασκευάζουν με νερό και φλοιό δένδρου και την απλώνουν ως αντιηλιακό.

«Κοιμητήριο Τραφάλγκαρ» στο Γιβραλτάρ. Η παλαιότερη ονομασία του ήταν Σάουθπορτ Ντιτς, ονομασία που αποδίδει εύγλωττα την ιδιότητα της τάφρου. Εδώ είναι θαμμένοι οι ναύτες και αξιωματικοί οι οποίοι πέθαναν στο νοσοκομείο από τα τραύματά τους στην ιστορική ναυμαχία που άλλαξε τις γεωπολιτικές ισορροπίες, καθώς τα πτώματα των πεσόντων κατά τη διάρκεια της ναυτικής σύρραξης ρίχτηκαν στη θάλασσα, ενώ υπάρχουν και κάποιοι τάφοι οι οποίοι χρονολογούνται λίγο νωρίτερα, από το 1798, όταν ακόμη ήταν «παράρτημα» του Κοιμητηρίου του Αγίου Ιακώβου.