Το θεατρικό αυτό έργο τριών πράξεων όπως ανέβηκε στο “Πορεία” δεν είναι κοινωνική καταγγελία όπως το κατέστησε πριν από 1,5 αιώνα ο φεμινιστικός χαρακτήρας του, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων, ούτε στιγματίζει αποκλειστικα την πατριαρχία είτε εκείνης της εποχής είτε της τωρινής. Είναι κυρίως “καταγγελία” ενός ατόμου προς ένα άλλο άτομο.
Μετά τον κατακλυσμό, ο Μανού διαλογίστηκε ακριβώς στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα ο ναός του και αργότερα έγινε γνωστός ως Σοφός Μάνου, συγγραφέας των Μανουσμρίτι, των «Νόμων του Μανού». Αυτοί, αποτελούν θεμέλιο του Ινδουισμού και είναι αποτέλεσμα συνομιλιών που είχε ο Μανού με τους φωτισμένους Ρίσι, τους συγγραφείς της Ριγκβέδα, οι οποίοι του είχαν ζητήσει οδηγίες για το πώς να ανασυγκροτήσουν τις κοινωνίες μετά από μια φυσική καταστροφή και να επιβάλουν τάξη και ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων.
Ο κόσμος του επέβαλε ακούσια πλην επιτακτικά να συμπεριφέρεται περίπου ως Χριστός: «οι άνθρωποι στον δρόμο δεν με έβλεπαν σαν τον Αλέξη Γκόλφη, αλλά με αντιμετώπιζαν σαν… θεάνθρωπο. Αργότερα δεν ήθελα να προσβάλω την εικόνα που είχα δημιουργήσει με τον Χριστό με κάποια άλλη δουλειά» είχε πει με συνέντευξή του. στο «Έθνος».
Επί 3.000 χρόνια περαστικοί, Εβραίοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, συνήθιζαν να το λιθοβολούν. Επρόκειτο, λένε, για το Μνημείο του Αβεσσαλώμ. Εδώ ετάφη μετά την ανακομιδή των οστών του απο το Δάσος του Εφραίμ όπου είχε αρχικώς ταφεί. Οι περαστικοί πετούσαν πέτρες από αποτροπιασμό για την πράξη του Αβεσσαλώμ να στασιάσει κατά του πατέρα του. Μάλιστα, πολλοί έφερναν εδώ τα απείθαρχα παιδιά τους για να τα νουθετήσουν.
Στην Αίθουσα Τέχνης του Αμβούργου, την Hamburger Kunsthalle, παρουσιάστηκε το 2018 η σπουδαία έκθεση «Entfesselte Natur: Das Bild der Katastrophe seit 1600″ («Απελευθερωμένη Φύση: Η Εικόνα της Καταστροφής από το 1600»). Εκτέθηκαν 120 πίνακες, γλυπτά, φωτογραφίες, εκτυπώσεις, ταινίες και βίντεο από μεγάλα μουσεία όπως Λούβρο και Ορσέ του Παρισιού, Εθνική Πινακοθήκη και Βικτωρία και Αλβέρτος του Λονδίνου, και Κούνστχαους της Ζυρίχης, με θέμα τις φυσικές καταστροφές και την αποτυχία των ανθρώπων να συμβιώσουν αρμονικά με την φύση. Πρόκειται για διάσημα αριστουργήματα τέχνης που καταπιάνονται με ναυάγια, πυρκαγιές, σεισμούς, εκρήξεις ηφαιστείων, και πλημμύρες.
Ένα από τα δεκάδες γκατ, όπως ονομάζονται τα σκαλοπάτια με τις εξέδρες που οδηγούν στην όχθη ενός ποταμού, κατά βάση ιερού, όπως του Γάγγη στο Βαρανάσι, είναι και το «Ράτζα Γκατ». Βρίσκεται δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης και την γέφυρα Μαλβίγυα. Επιγραφές από την εποχή της αυτοκρατορίας των Μωρύα των τελευταίων προχριστιανικών αιώνων και της τοπικής δυναστείας Μαχανταβάλα του 12ου αιώνος την αναφέρουν ως ένα από τα ιερότερα σημεία του Βαρανάσι. . Εδώ είναι και ένα από τα 14 μέρη όπου τελείται το Άστι-βισάρτζαν, το τελευταίο ταξίδι του φθαρτού σώματος των νεκρών υπό μορφή τέφρας και υπολειμμάτων οστών στα ύδατα του Γάγγη και εδώ στο Ράτζα Γκατ συγκεντρώνονται μερικοί από τους πιο γνωστους ειδικούς για την τελετή βραχμάνους ιερείς.
Οι εορταστικές εκδηλώσεις αν και χριστιανικές αποτελούν μακρινό απόηχο της θρησκευτικής τελετής της θεάς του έρωτα, της γονιμότητος και των υδάτων, Αστλίκ. Ονομάστηκαν αρχικά «Βαρτάβαρ» επειδή οι Αρμένιοι της πρόσφεραν τριαντάφυλλα. «Βαρτ» σημαίνει «τριαντάφυλλο» στα αρμενικά και μαζί με το «βαρ» σημαίνει «εμφάνιση των υδάτων». Θεωρείται και γιορτή της συγκομιδής. Κατά την τριήμερη εορτή είναι συνηθισμένο να βλέπεις ανθρώπους να ρίχνουν κουβάδες νερό από τα μπαλκόνια σε ανυποψίαστους περαστικούς ή και να αλληλομπουγελώνονται στους δρόμους. Το έθιμο θέλει το μπουγέλωμα να φέρνει καλοτυχία και υγεία σε αυτόν που το δέχεται και το σαβουάρ φαιρ επιβάλλει να το ανταποδώσει.
Στην δυτική όχθη του Γάγγη στo Βαρανάσι, σε ένα εντελώς απόκοσμο γκατ με κρεματόριο, υψώνεται ένας κεκλιμένος πύργος ύψους 12 μέτρων. Γέρνει προς τα πίσω, βορειοδυτικά. Πρόκειται για το μαντίρ -ναός- Ρατνεσβάρ Μαχαντέβ ή Ματρί-ριν, «Κεκλιμένος Ναός». Η κλίση του ειναι 9°, μεγαλύτερη των 4° του Πύργου της Πίζας. Η γκαρμπαγκρίχα του, τα άδυτα «άγια των αγίων», ο «ομφαλός του ναού» από τα σανσκριτικό «Γκάρμπα» ο ομφαλός και «Γκρίχα» ο οίκος, όπου φυλάσσεται το είδωλο της θεότητας κάθε ναού και όπου μόνο ο ιερέας έχει δικαίωμα πρόσβασης, βρίσκεται από το φθινόπωρο ως την άνοιξη κάτω απο το νερό. Ο Άγγλος οριενταλιστής Τζαίημς Πρίνσεπ σχολίαζε το 1832 ότι ο ιερέας βούταγε στο νερό για να ιερουργήσει .
Επί Τουρκοκρατίας, ο Χαλίλ Σαλί Εφέντη αγόρασε και αποθήκευσε σανό σε χρονιά με καλή σοδειά και τον πούλησε με κέρδος την επόμενη χρονιά με την κακή σοδειά. Με τα κέρδη έχτισε στην Σόφια μια γέφυρα στις όχθες του Βλαντάγια. Αργότερα εκεί κρεμούσαν οι Τούρκοι τους εξεγερμένους. Το 1891 οι Βούλγαροι έχτισαν καινούργια γέφυρα στην θέση της παλαιάς, στην οποία τοποθέτησαν 4 λιοντάρια προς τιμήν των εκτελεσθέντων επαναστατών του 1877.
Η ‘Αλμα-‘Ατα των Ρώσων είναι το Αλμάτυ των Καζάκων, το αρχαίο Αλμάτου που ισοπέδωσαν οι Μογγόλοι, η θρυλική Κόκκινη Μηλιά, το Χανάτο της Κοκάνδης, το εξεγερμένο Τουρκεστάν, η κοσμοπολίτικη εξορία του Τρότσκυ, η πατρίδα σημαντικών διανοούμενων και θεολόγων του κοσμικού Ισλάμ, μια πόλη εξίσου «ρωσική» όσο και καζακστανή.
Than Pan 