Than Pan

Κυριακή 17 Μαΐου 1959. Χάρη στην ουδετερότητα που τήρησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Πορτογαλία όχι μόνο εισήλθε στη μεταπολεμική εποχή αλώβητη, αλλά και πλουσιότερη. Σε ανάμνηση της ουδετερότητας, ο μακροβιότερος δικτάτορας του 20ού αιώνα Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ εγκαινιάζει στην Αλμάδα, πόλη – προέκταση της Λισσαβώνας, το Σαντουάριο ντε Κρίστο Ρέι, το Ιερό του Βασιλέως Χριστού.

Η εργασία των κρατουμένων θα περιλαμβάνει δημιουργία υποδομών, υλοτομία, μέχρι και κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής, της νοτιότερης στον κόσμο, γνωστής ως Tren del Fin del Mundo, «Τρένο της Άκρης του Κόσμου». Αυτή τους εξασφαλίζει χρήματα για να στείλουν στις οικογένειές τους, πολλές εκ των οποίων δεν διαθέτουν άλλη πηγή εισοδήματος. Η φυλακή κλείνει το 1947 με απόφαση του Χουάν Περόν, σε μια επίδειξη ανθρωπιστικών αισθημάτων, και μετατρέπεται σε ναυτική βάση.

Χτίστηκε το 1909 από την καντονέζικη κοινότητα της πόλης. Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται για την πιο εντυπωσιακή ανάμεσα στις πολυάριθμες παγόδες που θα συναντήσει κάποιος που θα επισκεφθεί το Βιετνάμ, όμως ο χώρος είναι, αν μη τι άλλο, υποβλητικός

Ένα από τα συνολικά 83 γλυπτά Βιετναμέζων και ξένων καλλιτεχνών τα οποία εκτίθενται σε τρία πάρκα κατά μήκος του ποταμού Χουόνγκ (του Ποταμού του Αρώματος) στην πόλη Χουέ είναι και η «Κεφαλή Νεαρής Βιετναμέζας» του Le Thanh Nhon.