Than Pan

Η επιβλητικότητα στο εσωτερικό είναι πανταχού παρούσα. Στη μνημειακή μαρμάρινη σκάλα. Στα μπαλκόνια. Στα αγάλματα των επτά Καλών Τεχνών του Γιόζεφ Γκάσερ, αρχιτεκτονική, γλυπτική, ποίηση, χορός, μουσική, δράμα και ζωγραφική. Στους μαρμάρινους κίονες. Στη λεπτοδουλειά στις σκαλισμένες καμάρες. Στους πίνακες του Γιόχαν Πρελόιτνερ που συμβολίζουν το Μπαλέτο και την Όπερα. Στα φωτιστικά, στην τοιχογραφία της οροφής που αναπαριστά την Τύχη να σκορπά τα δώρα της. Στους καθρέφτες. Και όλα μαζί συνθέτουν μια χλιδή η οποία ουδόλως ξεφεύγει από τα όρια του αισθητικά ωραίου.

Κυριακή 17 Μαΐου 1959. Χάρη στην ουδετερότητα που τήρησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Πορτογαλία όχι μόνο εισήλθε στη μεταπολεμική εποχή αλώβητη, αλλά και πλουσιότερη. Σε ανάμνηση της ουδετερότητας, ο μακροβιότερος δικτάτορας του 20ού αιώνα Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ εγκαινιάζει στην Αλμάδα, πόλη – προέκταση της Λισσαβώνας, το Σαντουάριο ντε Κρίστο Ρέι, το Ιερό του Βασιλέως Χριστού.

Η εργασία των κρατουμένων θα περιλαμβάνει δημιουργία υποδομών, υλοτομία, μέχρι και κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής, της νοτιότερης στον κόσμο, γνωστής ως Tren del Fin del Mundo, «Τρένο της Άκρης του Κόσμου». Αυτή τους εξασφαλίζει χρήματα για να στείλουν στις οικογένειές τους, πολλές εκ των οποίων δεν διαθέτουν άλλη πηγή εισοδήματος. Η φυλακή κλείνει το 1947 με απόφαση του Χουάν Περόν, σε μια επίδειξη ανθρωπιστικών αισθημάτων, και μετατρέπεται σε ναυτική βάση.