Στην «Ιθαγενή Συντροφιά», όπως μεταφράζεται στη γλώσσα των Αβοριγίνων το «Μπόναρονγκ» -το δημοφιλέστερο καταφύγιο της Τασμανίας για τους ξένους και για τους Tassies, τους Τασμανιανούς- περιθάλπονται από το 1981 οπότε δημιουργήθηκε, τραυματισμένα, άρρωστα και ορφανά ζώα της αυστραλιανής άγριας φύσης.
Η επιβλητικότητα στο εσωτερικό είναι πανταχού παρούσα. Στη μνημειακή μαρμάρινη σκάλα. Στα μπαλκόνια. Στα αγάλματα των επτά Καλών Τεχνών του Γιόζεφ Γκάσερ, αρχιτεκτονική, γλυπτική, ποίηση, χορός, μουσική, δράμα και ζωγραφική. Στους μαρμάρινους κίονες. Στη λεπτοδουλειά στις σκαλισμένες καμάρες. Στους πίνακες του Γιόχαν Πρελόιτνερ που συμβολίζουν το Μπαλέτο και την Όπερα. Στα φωτιστικά, στην τοιχογραφία της οροφής που αναπαριστά την Τύχη να σκορπά τα δώρα της. Στους καθρέφτες. Και όλα μαζί συνθέτουν μια χλιδή η οποία ουδόλως ξεφεύγει από τα όρια του αισθητικά ωραίου.
Οι τέσσερις Βολαδόρες, που παριστάνουν τα τέσσερα κύρια σημεία του ορίζοντος και τα τέσσερα στοιχεία, ξεκινούν την κατάβαση αιωρούμενοι χορευτικά, δεμένοι στους αστραγάλους με το σχοινί την άκρη του οποίου κρατούν στο στήθος. Πραγματοποιούν 13 περιφορές. Πολλαπλασιαζόμενες επί τα τέσσερα σημεία του ορίζοντος μας δίνουν τον διάρκειας 52 ετών Ενιαυτό του αζτέκικου ημερολογίου.
Αναζητώντας τις μεσαιωνικές μνήμες και τον περίφημο γερμανικό ασπρόμαυρο εξπρεσιονισμό στην πρωτεύουσα της Χανσεατικής Λίγκας. Στο Λύμπεκ, όπου πραγματοποιήθηκαν το 1921 οι εξωτερικές λήψεις για τον «Νοσφεράτου» του Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου. Στα ιστορικά Lübecker Salzspeicher, τις έξι αποθήκες αλατιού της πόλης που έγιναν κατοικία του Νοσφεράτου. Στο οίκημα στην αυλή του Αγίου Αιγιδίου που χρησίμευσε για κατοικία του Χούτερ. Στην Ντεπενάου, την οδό της νεκρικής πομπής των θυμάτων της πανώλους.
Αλλά και στα απόκρυφα Περάσματα και Αυλές του Λύμπεκ, τα περίφημα «Lübecker Gänge und Höfe».
Η Αρμένικη Εκκλησία στην Ντάκα ή, όπως ονομάζεται επισήμως, Αρμενική Αποστολική Εκκλησία της Αναλήψεως είναι μάρτυρας της παρουσίας εδώ Αρμενίων ήδη από τον 17ο αιώνα και ταυτόχρονα ένα από τα αρχιτεκτονικά στολίδια της πρωτεύουσας.
Στο κοιμητήριο των διασήμων, το Περ-Λασέζ στο Παρίσι. Εκεί όπου το ποίημα «Sphinx» του Όσκαρ Ουάιλντ ενέπνευσε το ταφικό μνημείο του το οποίο αποκάλυψε ο Άγγλος αποκρυφιστής Άλιστερ Κρόουλι… όπου ο πατέρας του Τζιμ Μόρρισον άφησε την επιτύμβια πλάκα με την εμπνευσμένη από τον Σωκράτη ελληνική επιγραφη «ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ»… όπου δύο νεαρά ζευγάρια πάνω από τον τάφο της Εντίτ Πιαφ σιγοτραγουδούσαν μια επιτυχία της «Môme Piaf»… όπου παρανόμως θάφτηκε ο Μολιέρος… όπου έκανε περιπάτους ο Ονορέ Ντε Μπαλζάκ… όπου φιλοξενείται η άδεια τεφροδόχος της Μαρίας Κάλλας που έφερε το 1978 η πιανίστα Βάσω Δεβετζή για να ριχθεί η τέφρα της ντίβας στο Αιγαίο…
Κυριακή 17 Μαΐου 1959. Χάρη στην ουδετερότητα που τήρησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Πορτογαλία όχι μόνο εισήλθε στη μεταπολεμική εποχή αλώβητη, αλλά και πλουσιότερη. Σε ανάμνηση της ουδετερότητας, ο μακροβιότερος δικτάτορας του 20ού αιώνα Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ εγκαινιάζει στην Αλμάδα, πόλη – προέκταση της Λισσαβώνας, το Σαντουάριο ντε Κρίστο Ρέι, το Ιερό του Βασιλέως Χριστού.
Η εργασία των κρατουμένων θα περιλαμβάνει δημιουργία υποδομών, υλοτομία, μέχρι και κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής, της νοτιότερης στον κόσμο, γνωστής ως Tren del Fin del Mundo, «Τρένο της Άκρης του Κόσμου». Αυτή τους εξασφαλίζει χρήματα για να στείλουν στις οικογένειές τους, πολλές εκ των οποίων δεν διαθέτουν άλλη πηγή εισοδήματος. Η φυλακή κλείνει το 1947 με απόφαση του Χουάν Περόν, σε μια επίδειξη ανθρωπιστικών αισθημάτων, και μετατρέπεται σε ναυτική βάση.
Κάποια στιγμή ένας σερβιτόρος χτυπά καμπανάκι. Οι θαμώνες σιωπούν και στρεφόμαστε προς το μέρος του. Ανεβαίνει τα σκαλιά της αίθουσας και μεταμορφώνεται σε τενόρο που τραγουδά άρια του Αλφρέντο από τη δεύτερη πράξη της «Τραβιάτα» του Βέρντι. Μετά από τρία λεπτά, όσο κράτησε η άρια, παραγγέλνω. Οι ονομασίες των πιάτων, «Πάστα Καρούζο», «Τόσκα», «Πρίγκηψ Ιγκόρ», δελεάζουν κάθε φιλόμουσο.
Χτίστηκε το 1909 από την καντονέζικη κοινότητα της πόλης. Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται για την πιο εντυπωσιακή ανάμεσα στις πολυάριθμες παγόδες που θα συναντήσει κάποιος που θα επισκεφθεί το Βιετνάμ, όμως ο χώρος είναι, αν μη τι άλλο, υποβλητικός
