Κυριακή 17 Μαΐου 1959. Χάρη στην ουδετερότητα που τήρησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Πορτογαλία όχι μόνο εισήλθε στη μεταπολεμική εποχή αλώβητη, αλλά και πλουσιότερη. Σε ανάμνηση της ουδετερότητας, ο μακροβιότερος δικτάτορας του 20ού αιώνα Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ εγκαινιάζει στην Αλμάδα, πόλη – προέκταση της Λισσαβώνας, το Σαντουάριο ντε Κρίστο Ρέι, το Ιερό του Βασιλέως Χριστού.
Η εργασία των κρατουμένων θα περιλαμβάνει δημιουργία υποδομών, υλοτομία, μέχρι και κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής, της νοτιότερης στον κόσμο, γνωστής ως Tren del Fin del Mundo, «Τρένο της Άκρης του Κόσμου». Αυτή τους εξασφαλίζει χρήματα για να στείλουν στις οικογένειές τους, πολλές εκ των οποίων δεν διαθέτουν άλλη πηγή εισοδήματος. Η φυλακή κλείνει το 1947 με απόφαση του Χουάν Περόν, σε μια επίδειξη ανθρωπιστικών αισθημάτων, και μετατρέπεται σε ναυτική βάση.
Κάποια στιγμή ένας σερβιτόρος χτυπά καμπανάκι. Οι θαμώνες σιωπούν και στρεφόμαστε προς το μέρος του. Ανεβαίνει τα σκαλιά της αίθουσας και μεταμορφώνεται σε τενόρο που τραγουδά άρια του Αλφρέντο από τη δεύτερη πράξη της «Τραβιάτα» του Βέρντι. Μετά από τρία λεπτά, όσο κράτησε η άρια, παραγγέλνω. Οι ονομασίες των πιάτων, «Πάστα Καρούζο», «Τόσκα», «Πρίγκηψ Ιγκόρ», δελεάζουν κάθε φιλόμουσο.
Χτίστηκε το 1909 από την καντονέζικη κοινότητα της πόλης. Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται για την πιο εντυπωσιακή ανάμεσα στις πολυάριθμες παγόδες που θα συναντήσει κάποιος που θα επισκεφθεί το Βιετνάμ, όμως ο χώρος είναι, αν μη τι άλλο, υποβλητικός
Ένα από τα συνολικά 83 γλυπτά Βιετναμέζων και ξένων καλλιτεχνών τα οποία εκτίθενται σε τρία πάρκα κατά μήκος του ποταμού Χουόνγκ (του Ποταμού του Αρώματος) στην πόλη Χουέ είναι και η «Κεφαλή Νεαρής Βιετναμέζας» του Le Thanh Nhon.
Εισερχόμενος στην εκκλησία της Θεομήτορος του 12ου (κατ’ άλλους, του 13ου) αιώνα, το δέος είναι διπλό. Μυστικιστικό λόγω περιβάλλοντος και αισθητικό λόγω της εξαιρετικής βυζαντινής αρχιτεκτονικής, με τις καμάρες, τα τούβλα και την πέτρα να κυριαρχούν ως σχήμα και υλικό. Χαμηλός φωτισμός, μεταλλικά μανουάλια και τα σωζόμενα τμήματα των μεσαιωνικών, του 14ου αιώνα, τοιχογραφιών, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν η Κοίμηση της Θεοτόκου, η Βάπτιση, οι Σαράντα Μάρτυρες της Σεβάστειας, οι Ισαπόστολοι Κωνσταντίνος και Ελένη. Όλα εξαιρετικά δείγματα της Παλαιολόγειας τέχνης, δίνουν ένα υποβλητικό χρώμα.
Αρκετοί, διακρίνοντας ένα απωθητικό δυστοπικό αρχιτεκτονικό ύφος, συνδυάζουν τον όρο «μπρουταλισμός» με το «brutal» που σημαίνει «ζωώδες», παρότι προκύπτει από το «brut», το «ακατέργαστο». Ωστόσο, παρά το βαρύ και ψυχρό ύφος του, ο μπρουταλισμός ως παρακλάδι αρχιτεκτονικού μοντερνισμού αναδεικνύεται, λόγω και του «grandiose» χαρακτήρα του, σε mainstream ρεύμα, κυρίως για δημόσια κτήρια και μνημεία.
