Μασκοφορεμενοι καρναβαλιστές σατιρίζουν σε υψόμετρο 3.399 μέτρων τους Ευρωπαίους. Οι Κουσκένιας φορούν λευκά και πορφυρά φορέματα, λευκό ημίψηλο καπέλο με πορφυρή κορδέλα, καθώς επίσης και ψηλοτάκουνα παπούτσια. Και σχεδόν όλες φορούν μάσκες με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά.
Δύο επισκέψεις στο Πάρκο Μορασάν, στην καρδιά του Σαν Χοσέ, με διαφορά 13 χρόνων. Το αξιοθέατο που τραβά και τις δύο φορές την προσοχή μου είναι μια ροτόντα με ιωνικά κιονόκρανα, πανομοιότυπη με το Temple de l’Amour στο Ανάκτορο των Βερσαλλιών. Εγκαινιάσθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1920, και χρησίμευσε για εξέδρα ομιλιών πολιτικών, συναυλιών Εθνικής Συμφωνικής και άλλες ορχηστρών, και επίκεντρο πολιτιστικών, λογοτεχνικών, ψυχαγωγικών, οπτικοακουστικών, γαστρονομικών και αθλητικών δραστηριοτήτων. Είναι ο Ναός της Μουσικής και βρίσκεται στο σημείο όπου είχε κατασκευαστεί το 1910 ένα κομψό οκταγωνικό αρ νουβώ περίπτερο.
Μπορεί το Ματάνσας να μην είναι διάσημο στους τουρίστες, όμως είναι χρέος κάθε ταξιδιώτη στο νησί να επισκεφθεί την «Αθήνα της Κούβας». Την πόλη που ονομάστηκε έτσι λόγω των διανοούμενων, ποιητών, συγγραφέων και μουσικών του 19ου και του 20ού αιώνος. Και κυρίως να περιηγηθεί στην καρδιά της πόλεως, την κεντρική της πλατεία όπου σχεδιάσθηκαν οι μεγαλύτερες εξεγέρσεις αφροκουβανών σκλάβων και λευκών κατά των αποικιοκρατών.
Ολόγυρα ένας κήπος με φοίνικες και θάμνους δημιουργεί μια γαλήνια ατμόσφαιρα. Παρότι 100 μέτρα από τη θάλασσα και με δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία, αξιοθέατα και κατοικίες ολόγυρα, οι ρυθμοί είναι αργοί και ήρεμοι. Την ηρεμία επιτείνει το διπλανό κοιμητήριο Γιάρμπροου, το παλαιότερο της αποικιακής περιόδου, του 1787, κατασκευασμένο από σκλάβους εργάτες των Βρετανών. Περιέχει λείψανα επιφανών πολιτών του Μπελίζ και χρησιμοποιήθηκε έως το 1889. Στο εσωτερικό κυριαρχούν μαόνι και σαποντίγια. Ιδιαίτερο χρώμα δίνουν οι λευκοί ανεμιστήρες που κρέμονται από την οροφή και τα ψηλά τοξωτά παράθυρα με τα λευκά παραθυρόφυλλα από τα οποία φωτίζεται ο χώρος.
Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2005, Ασουνσιόν. Ο υδράργυρος φλερτάρει με τους 40°C, σε ένα από τα θερμότερα παραγουάνικα καλοκαίρια. Τελευταία ημέρα στην πόλη προτού αναχωρήσω αύριο για Πούντα ντελ Έστε, επισκέπτομαι το περίφημο λευκό νεοκλασικό Εθνικό Πάνθεον των Ηρώων. Την είσοδο φρουρούν δύο ναύτες. Περίεργο για περίκλειστη χώρα, ωστόσο εξηγείται. Η Παραγουάη διαθέτει πρόσβαση στον Ατλαντικό μέσω των ποταμών Παραγουάη και Παρανά, χιλιάδες ναύτες, δεκάδες σκάφη και στρατηγικής σημασίας ναυτικές βάσεις σε Ασουνσιόν, Μπαΐα Νέγρα, Σιουδάδ ντελ Έστε, Ενκαρνασιόν και αλλού. Μια λατινική επιγραφή στην είσοδο δηλώνει «Fides et Patria», Πίστη και Πατρίδα.
Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 1680. Ο 44χρονος Πορτογάλος στρατιωτικός Μανουέλ Λόμπο, κυβερνήτης από πέρυσι του Ρίο Ντε Ζανέιρο, φτάνει επικεφαλής πέντε πλοίων με 400 στρατιώτες και τεχνίτες σε μια χερσόνησο στη βόρεια όχθη […]
Ένα εντυπωσιακό κτήριο που δεσπόζει στο κέντρο του Πάρκου Αλαμέδα στο Κίτο συνδέεται με την επιστημονική διαπίστωση για πρώτη φορά της σφαιρικότητας της Γης με τους πεπλατυσμένους πόλους. Πρόκειται για το Αστρονομικό Παρατηρητήριο του Κίτο, το παλαιότερο αστεροσκοπείο της Νότιας Αμερικής, καθώς κατασκευάστηκε το 1864. Η διαπίστωση αυτή ήλθε χάρη σε μια αποστολή πίσω από την οποίαν κρυβόταν ο εθνικός ανταγωνισμός Βρετανών και Γάλλων. Οι μεν υποστήριζαν τη θεωρία του Νεύτωνος ότι η Γη είναι σφαιρική και ελαφρώς πεπλατυσμένη στους πόλους, οπότε η περιφέρειά της είναι μεγαλύτερη στον Ισημερινό. Οι δε την θεωρία του ξακουστού Γαλλοϊταλού αστρονόμου, μαθηματικού, τοπογράφου και σεληνογράφου Τζιοβάνι Ντομένικο Κασίνι πως η γη είναι ωοειδής, με επιμηκυνθέντες πόλους και ελαφρώς βραχυνθέντα Ισημερινό, οπότε η περιφέρειά της είναι μεγαλύτερη στους πόλους και τους μεσημβρινούς. Η όλη επιστημονική χαρτογράφηση χρηματοδoτήθηκε από μια χρηματιστηριακή κομπίνα του γεωδαίτη Σαρλ Μαρί Ντε Λα Κονταμέν και του Βολταίρου.
Με 100 κόρδοβας (3 ευρώ) αγοράζω εισιτήριο στην πίσω πλευρά της εκκλησίας για να ανέβω στην οροφή. Η πρώτη εικόνα που αντικρίζω μετά τα 85 σκαλιά τής στενής κυκλικής σκάλας θυμίζει Ελλάδα. Η ασβεστωμένη οροφή με τον μπλε ουρανό για φόντο παραπέμπει σε Κυκλάδες. Μοναδική διαφορά είναι πως, αντί για το Αιγαίο, στο βάθος απλώνονται τα ηφαίστεια της Νικαράγουα. Κανόνας απαράβατος είναι ο επισκέπτης να μένει ανυπόδητος στην ασβεστωμένη επιφάνεια της οροφής, κάτι που με τον καυτό ήλιο του μεσημεριού δεν είναι και πολύ εύκολο… Δύο Άτλαντες από την πλευρά της πλατείας σηκώνουν τη δοκό από την οποία κρέμεται η καμπάνα της ανεξαρτησίας της Νικαράγουα σε σύνθεση που θυμίζει art nouveau. Η θέα είναι συναρπαστική. Βοηθά και η καθαρή ατμόσφαιρα. Πλήθος πηγαινοέρχεται στην πλατεία με το σιντριβάνι, μικροπωλητές κυνηγούν πελάτες ανάμεσα στους κυριακάτικους περιπατητές, περιστέρια πετούν ολόγυρα. Συνεχίζοντας προς την πίσω πλευρά της ταράτσας, από όπου φαίνονται η αγορά και το Καλβάριο, μετράω 34 μικρούς ασβεστωμένους θόλους. Εντυπωσιακές είναι και οι καμπάνες, οι οποίες έχουν κατασκευαστεί στην Ολλανδία.
ΗΠΑ και Παναμάς ωφελούνται από τη διάνοιξη και λειτουργία του καναλιού, υπάρχουν όμως και χαμένοι. Όπως η Κολομβία. Χάρη στην υποστήριξη των ΗΠΑ, που εξασφάλισαν τα κυριαρχικά δικαιώματά τους επί της διώρυγας, ο Παναμάς ανεξαρτητοποιήθηκε από αυτήν. Και η πάλαι ποτέ Γκραν Κολόμπια, η οποία έως το 1831, όταν διαλύθηκε, είχε έκταση 2,58 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, συρρικνώνεται περαιτέρω. Διαψεύδοντας τη φράση του Τζων Κουίνσυ Άνταμς όταν ακόμη ήταν υπουργός Εξωτερικών πως επρόκειτο για ένα από τα ισχυρότερα έθνη στον πλανήτη. Δεύτερος χαμένος είναι η Χιλή. Το Βαλπαραΐσο, το «Κόσμημα του Ειρηνικού», η πόλη που προσέλκυε πλήθος Ευρωπαίων και όπου λειτουργεί το αρχαιότερο χρηματιστήριο της Λατινικής Αμερικής, διαδραμάτισε μεγάλο γεωπολιτικό ρόλο τον 19ο αιώνα ως μείζων σταθμός των πλοίων που ταξιδεύουν από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό και αντιστρόφως.
Η σημασία όμως του χιλιανού λιμανιού υποβαθμίζεται πλέον λόγω του Καναλιού του Παναμά.
Την ώρα που φθάνω, γύρω στις 11, ένας σαμάνος ιερέας ετοιμάζεται να προσφέρει θυσία στον Χουγιούπ Τακάχ. Πιο δίπλα, μια γυναίκα με τον γιο της προσεύχονται, ζητώντας κάτι που μάλλον μόνο οι ίδιοι και ο ιερέας γνωρίζουν. Ένας άνδρας με ηλιοκαμμένο πρόσωπο βοηθά τον σαμάνο στη θυσία ενός κόκκορα και ένας τρίτος απλώνει φλοιούς δένδρων τους οποίους καίει μπροστά από αναμμένα κεριά. Στη συνέχεια το τυπικό παίρνει τη μορφή ευχαριστίας.
Than Pan 