Το θεατρικό αυτό έργο τριών πράξεων όπως ανέβηκε στο “Πορεία” δεν είναι κοινωνική καταγγελία όπως το κατέστησε πριν από 1,5 αιώνα ο φεμινιστικός χαρακτήρας του, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων, ούτε στιγματίζει αποκλειστικα την πατριαρχία είτε εκείνης της εποχής είτε της τωρινής. Είναι κυρίως “καταγγελία” ενός ατόμου προς ένα άλλο άτομο.
Ο κόσμος του επέβαλε ακούσια πλην επιτακτικά να συμπεριφέρεται περίπου ως Χριστός: «οι άνθρωποι στον δρόμο δεν με έβλεπαν σαν τον Αλέξη Γκόλφη, αλλά με αντιμετώπιζαν σαν… θεάνθρωπο. Αργότερα δεν ήθελα να προσβάλω την εικόνα που είχα δημιουργήσει με τον Χριστό με κάποια άλλη δουλειά» είχε πει με συνέντευξή του. στο «Έθνος».
Τετάρτη 30 Ιουνίου 2021. Δεύτερη ημέρα που βρίσκομαι στο Κάθερες και αφιερώνω τις μεσημεριανές ώρες στην «εξερεύνηση» των τειχών. Η τεράστια πλατεία Πλάθα Μαγιόρ που εφάπτεται της οχυρωμένης πόλης είναι άδεια. Λογικό, καθώς η θερμοκρασία ξεπερνά τους 35οC. Και δεν υπάρχει και σκιά για να προστατευτείς. Παρατηρώ τα τείχη, τους πύργους, τα ρωμαϊκά, τα αραβικά και τα χριστιανικά αποτυπώματα ολόγυρα και συνεχίζω προς την καρδιά της εσωτερικής πόλης, οπότε περνάω και από την Αψίδα του Αστέρα. Την εξωτερική πλευρά της κομψής αψίδας κοσμεί το σήμα του Κάθερες, ενώ στην εσωτερική είναι σμιλεμένη η μπαρόκ φιγούρα της Παναγίας του Αστέρα, που έδωσε το όνομά της στην αψίδα. Η εικόνα φωτίζεται τις νύχτες από ένα μικρό φανάρι σε σχήμα αστεριού και, κάτω από αυτό, υπάρχει μια πέτρινη ασπίδα της οικογένειας Καρβαχάλ. Από εδώ και πέρα η πόλη γίνεται ένας δαιδαλώδης λαβύρινθος που σε ταξιδεύει αιώνες πίσω, οπότε η Άρκο Εστρέγια λειτουργεί και σαν είσοδος σε μια ιδιότυπη χρονομηχανή. Τη φαντασία μου προς τούτο βοηθά και η σημερινή 544η επέτειος του όρκου της Ισαβέλλας.
‘Oπως λέει ο αστικός μύθος, η αρχική πρόταση ήταν να κατασκευάσει ο Άιφελ για την πόλη της Βαρκελώνης και την Διεθνή Έκθεση του 1888 τον πύργο που εντέλει υψώθηκε στο Παρίσι για την επόμενη διεθνή έκθεση και απορρίφθηκε επειδή, όπως είπαν, δεν ταίριαζε με τη φυσιογνωμία της πόλης. Όχι ότι βγήκε ζημιωμένη δηλαδή η Βαρκελώνη, η αψίδα απετέλεσε την αφετηρία σειράς έργων και παρεμβάσεων, που την κατατάσσουν μεταξύ των προηγμένων ευρωπαϊκών πόλεων. Όπως αναρωτιέμαι επίσης ποια θα ήταν η εικόνα του Παρισιού χωρίς τον Πύργο του Άιφελ.
Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Βιρακότσα Ίνκα πήρε το όνομα του θεού δημιουργού όταν τον είδε σε όραμα, ύστερα από το οποίο αποφάσισε να χτίσει τον ναό του στο Ρακτσί. Σε μια παραλλαγή του εμφανίστηκε κάποτε ένας θαυματοποιός τον οποίο οι κάτοικοι περιφρονούσαν, ενώ του πετούσαν και πέτρες. Δεν τον άφησαν στην ησυχία του παρά μόνον όταν άρχισε να βρέχει φωτιά. Ο άντρας αναχώρησε για τον ωκεανό και εκεί εξαφανίστηκε.
Τα τσόρτεν των πεσόντων στη μοναδική σύρραξη του Μπουτάν Το Μπουτάν έχει τη φήμη ενός φιλειρηνικού ορεινού βουδιστικού βασιλείου. Είναι άλλωστε και η χώρα όπου το 1972 ο βασιλιάς Τζίγκμε Σινγκίγιε Γουάντσουκ […]
Εισέρχομαι σε ένα αίθριο το οποίο επιτρέπει καλό φωτισμό και αερισμό. Απέναντι, μια σκάλα οδηγεί στον επάνω όροφο, ο οποίος περιβάλλεται από εσωτερικό σκαλιστό μπαλκόνι. Στον αριστερό τοίχο ένα καλαίσθητο κινέζικο ξύλινο παραπέτασμα λειτουργεί και ως «γινγκμπί» ή «ζάομπι», όπως αλλιώς ονομάζονται στα κινέζικα οι «οθόνες της σκιάς» που θεωρείται ότι «εγκλωβίζουν» τα κακά πνεύματα και έτσι δεν μπορούν να κινούνται ελεύθερα. Οι φωτογραφίες και τα κάδρα είναι διαφωτιστικές και για την ιστορία των Περανακάν, οι οποίοι ήλθαν τον 16ο αιώνα ως μετανάστες και έκαναν οικογένειες με ντόπιες γυναίκες του Πενάνγκ, αλλά και για την πολιτιστική επίδραση των Κινέζων στην περιοχή.
Κήποι, τζαμιά, δημόσιοι χώροι, παζάρια, όλη η πόλη έχει καθημερινή ανάγκη νερού. Και αυτό βρίσκεται παντού. Δεκάδες σιντριβάνια κατασκευάζονται με μορφή περιπτέρου, ενώ το οθωμανικό έθιμο θέλει να διανέμεται δωρεάν νερό. Οι αρχές προσλαμβάνουν σεμπιλτζίγια να επιβλέπουν και να συντηρούν τις δημόσιας χρήσης περίπτερες κρήνες, τις σεμπίλ, από όπου πήραν την ονομασία οι επιστάτες. Έτσι, εκτός από τον Εβλιγιά Τσελεμπή, το πλήθος κρηνών, πηγαδιών και σιντριβανιών θα εντυπωσιάσει, τον 17ο αιώνα, τον Σαραγεβανό ποιητή Μουχάμεντ Νερκεσίγια, ο οποίος θα γράψει πως «εδώ φαίνεται πως κάποιος θα μπορούσε να ζήσει για πολλά χρόνια καθώς ρέουν από την πηγή την αθανασίας νερά σε χιλιάδες κρήνες».
Εξωτερικά το κτήριο είναι εντυπωσιακό. Το ύφος του είναι αρ νουβώ με ψήγματα κονστρουκτιβισμού, ισχυρή ένδειξη πως πρόκειται για οικοδόμημα προσοβιετικής περιόδου. Οι τοίχοι είναι χτισμένοι από τούβλα και διακοσμημένοι με γλυπτά τα οποία έχουν για θέματα σκηνές από τη ζωή των κτηνοτρόφων και των γεωργών, αφού άλλωστε στεγάζει σχεδόν αποκλειστικά είδη διατροφής, ενώ στην κορυφή στέκεται μια γυάλινη οροφή σε μεταλλικό τοξωτό πλαίσιο, με σειρές από πανύψηλες μεταλλικές κολώνες που πατάνε πάνω στις μικρές γκρίζες πλάκες του δαπέδου των 846 τετραγωνικών μέτρων, να την στηρίζουν.
Ο κοσμοπολιτισμός, η συνύπαρξη Άγγλων με Ισπανούς, Ελλήνων με Τούρκους ή της μεγαλύτερης ιουδαϊκής κοινότητας της Νότιας Αμερικής με τις πολυπληθείς παροικίες Σύρων και Λιβανέζων, κατέστησε πολυπολιτισμικό το Μπουένος Άιρες, πολύ νωρίτερα από άλλες μητροπόλεις, και η ακμάζουσα κάποτε οικονομία της χώρας, δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα στην πόλη η οποία δικαίως χαρακτηρίζεται «Παρίσι της Λατινικής Αμερικής». Αυτά, μαζί με την ενδιαφέρουσα ιστορία της, το αριστοκρατικό παρελθόν της, τον σύγχρονο πολιτισμό της, το tango βεβαίως, τη ρυμοτομία, τον κόσμο της, με παρακίνησαν να την επισκεφθώ περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη πόλη της Λατινικής Αμερικής.
Than Pan 