Than Pan

Μάρτιος 2013. Είναι μεσημέρι και περπατώ στο κέντρο της πρωτεύουσας του Λάος, Βιεντιάν. Εν μέσω καύσωνος, βλέπω από μακριά μια πομπή όπου ξεχωρίζουν βουδιστές καλόγεροι με πορτοκαλί ρόμπες. Πλησιάζω και διαπιστώνω πως […]

Μανάγουα, παραμονές Χριστουγέννων του 1972. Στην πρωτεύουσα της Νικαράγουας κορυφώνεται σιγά – σιγά η εορταστική περίοδος που είχε ανοίξει στις 7 Δεκεμβρίου με τη «Γριτερία». Τη γιορτή με την οποία οι Νικαραγουανοί, […]

Η τοιχογραφία του 2013 στο παλιό εργοστάσιο υποδημάτων Lituanica στο Κάουνας, παριστάνει έναν διοπτροφόρο γέρο ντυμένο στα κόκκινα, καθιστό, με πίπα στο στόμα. Η πίπα είναι βαμμένη στο χρώμα του μαύρου νυχτερινού ουρανού με τους αστερισμούς.
Γέρος και πίπα. Συνδυασμός που συνειρμικά παραπέμπει σε σοφία. Η ήρεμη ματιά του είναι σαν να σε συμβουλεύει στο πιο «θορυβώδες» τμήμα της πόλης, να επιβραδύνεις τους ρυθμούς σου και να παρατηρήσεις καλύτερα το περιβάλλον γύρω σου.

Ο Βέμπερ θα συνθέσει τον Ελεύθερο Σκοπευτή πάνω στο λιμπρέτο του Γιόχαν Φρήντριχ Κιντ, ιδέα του οποίου ήταν η μεταφορά της νουβέλας των Άπελ και Λάουν. Δύο ακόμη ιστορίες του Άπελ, «Die Bilder der Ahnen» και Die Ahnen») θα επηρεάσουν τους Μπάιρον, Μαίρη Σέλλεϋ, Πέρσυ Σέλλεϋ και Πολιντόρι να συγγράφουν ανάλογες ιστορίες, μεταξύ των οποίων τα «The Vampyre» και «Frankenstein», τα πρότυπα για κατοπινά έργα γοτθικού τρόμου.

Μόναχο στα βόρεια, Μιλάνο στα νότια, Ζυρίχη στα δυτικά και Ίνσμπρουκ στα ανατολικά, τέσσερις πλούσιες πόλεις ιστορικά ισχυρών κρατών σχηματίζουν έναν σταυρό με το Λιχτενστάιν στο κέντρο, κάτι που εξηγεί επίσης πολλά για την πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας.

Αν υπάρχει ένα συγκεκριμένο έτος το οποίο συμπυκνώνει ιστορικά, σαν σε μικρογραφία, την μακρά περίοδο των θρησκευτικών πολέμων που θα ταλαιπωρήσουν επί δυόμιση αιώνες μια ολόκληρη ήπειρο, αυτό θα μπορούσε να είναι το 1568.

Ο Μουσσόρσγκυ επιχειρεί να απεικονίσει το χάσμα και την πάλη μεταξύ της παραδόσεως και του εκμοντερνισμού που επιχειρεί ο Μέγας Πέτρος, με χρονική περίοδο δράσεως κάπου μεταξύ 1682 και 1689.
«Χοβάντσινα» είναι το όνομα που θα δοθεί στην εξέγερση των πριγκήπων Χοβάνσκυ, οι οποίοι αντιστέκονται στις μεταρρυθμίσεις.

Ο Σέντζας με επιβλητική φωνή εξηγεί, απευθυνόμενος τόσο στους ήρωες του έργου όσο και -κυρίως- στο κοινό πως «Όλα εδώ, κατά μία έννοια, είναι ένα θέατρο. Μια κοροϊδία. Ποιος θα γελάσει τον άλλον. Κι οι θεατρίνοι, κι αυτοί ακόμη παριστάνουν τον σπουδαίο. Πιο θεατρίνοι είναι εκείνοι που κάθονται στην πλατεία. Αυτοί που τρώνε τα ψέματα». Και εννοεί ασφαλώς πως υποκριτές είναι όλοι αυτοί που γελάνε με τα πάθη του έργου ενώ στην πραγματικότητα τα πάθη τα συναντάμε στην ζωή, στην καθημερινότητα.

5 Μαΐου 1980. Καθώς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δέχεται στην βουλή τα συγχαρητήρια για την εκλογή του ως προέδρου της Δημοκρατίας, εντύπωση προκαλεί ότι ο πρόεδρος της ΕΔΗΚ Ιωάννης Ζίγδης αρνείται να τον […]