Than Pan

Το «Υδάτινο Χωριό» κατοικείται, σύμφωνα με ιστορικούς, από τον 8ο αιώνα και σήμερα ζουν εδώ 30.000 κάτοικοι. Αν και θεωρείται ενιαία πόλη, αποτελεί σύμπλεγμα σαράντα δύο καμπόνγκ, δηλαδή μικρών οικισμών, συνδεόμενων μεταξύ τους με ξύλινες πεζογέφυρες μήκους 36 χιλιομέτρων με κατοικίες, νοσοκομεία, σχολεία, καταστήματα, πυροσβεστικό σταθμό, αστυνομία, σωλήνες με πόσιμο νερό, ηλεκτρισμό, Wi-Fi και εστιατόρια.

Πρώτη πρωτεύουσα των Ζαποτέκων, και διοικητικό, εμπορικό και πολιτιστικό κεντρικής τους ήταν το Μόντε Αλμπάν. Ακόμη και όταν μετέφεραν την πρωτεύουσά τους στην Μίτλα, έως ότου εξαφανιστεί το κράτος τους, το Μόντε Αλμπάν παρέμεινε πολιτιστική τους πρωτεύουσα.

Αφήνω την κινεζούπολη με τη βεβαιότητα πως όποιος δεν έχει δει την Chinatown, τη Union Square, την προκυμαία και την Golden Gate Bridge δεν έχει δει το Σαν Φρανσίσκο.

Γκορέ, Σενεγάλη. Το νησί των δουλεμπόρων, τελευταίο αφρικανικό χώμα που πατούσαν οι Αφρικανοί σκλάβοι.

Πέραν των εικόνων και των μυρωδιών από τα φαγητά, Μαλιομπόρο σημαίνει ντεσιμπέλ. Το βουητό από την πολυκοσμία μπλέκεται με τη μουσική των πλανόδιο και τους χορευτικούς ήχους καθώς κοπέλες με παραδοσιακές στολές χορεύουν πάνω σε μια εξέδρα. Παραπέρα, ζωγράφοι εκθέτουν έργα τους. Στο δεξί μου χέρι κατεβαίνοντας στα νότια, αμαξάδες και άλογα περιμένουν πελάτες για μια βραδινή βόλτα με τα τετράτροχο «αντόνγκ».

Στο άνω δώμα ενός ξενώνος στο Όρος Σιών των Ιεροσολύμων τελέστηκε ο Μυστικός Δείπνος, ενώ λίγες εβδομάδες αργότερα έλαβε χώρα η σύναξη της Πεντηκοστής. Το δώμα του Μυστικού Δείπνου γνώρισε πλείστες όσες περιπέτειες ανά τους αιώνες. Εκτός από ξενώνας υπήρξε ακόμη χριστιανική συναγωγή, βυζαντινή εκκλησία, ναός επί Σταυροφόρων και τζαμί επί Οθωμανών, ενώ βρίσκεται πάνω από τον τάφο του βασιλέως Σολομώντος. Η ατμόσφαιρα είναι υποβλητική, ενώ ο σχεδιασμός της αίθουσας δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα που φέρνουν πολλοί στο μυαλό τους επηρεασμένοι από τα αντίγραφα του διάσημου πίνακος του Ντα Βίντσι.

Ένας Ιταλός μισθοφόρος, ο Πάολο Αβιτάμπιλε, μετά από πολλές περιπέτειες θα βρεθεί το 1837 στρατιωτικός διοικητής των Σιχ στην πόλη Πεσαβάρ. Από τα πρώτα του έργα είναι η ανέγερση ενός πρόχειρου τείχους […]

Αυτό που θα μεταβάλει άρδην την αρχιτεκτονική παράδοση του Μπελίζ είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Την 31η Οκτωβρίου 1961 ο τυφώνας Χάτι θα σαρώσει την πόλη του Μπελίζ. Πολλές οικογένειες θα μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ και αλλού και ακόμη περισσότεροι θα μετακομίσουν στην ενδοχώρα. Έκτοτε η προτίμηση των ιδιοκτητών θα στραφεί στο τσιμέντο και το ξύλο θα έχει πια διακοσμητική χρήση.

Δεν είναι καθόλου παράξενο που ο σταθμός θα εμπνεύσει τους Μανέ,
Μονέ, και άλλους καλλιτέχνες, όπως ο ρεαλιστής ζωγράφος Γκυστάβ Καγιεμπότ. Αφενός είναι ο ίδιος έργο τέχνης και αφετέρου η διαρκής κίνηση χιλιάδων «ανωνύμων» ανθρώπων καθημερινά, εμπνέει τους μοντερνιστές καλλιτέχνες να δημιουργήσουν έργα έξω από το πλαίσιο του ακαδημαϊκού κατεστημένου, όπως λόγου χάριν η πασίγνωστη -και μία από τις δημοφιλέστερες παγκοσμίως- φωτογραφία του Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν του 1932 με τίτλο «Πίσω από τον Σταθμό Σαιν Λαζάρ».