Εκατοντάδες παιδιά θα συρρέουν καθημερινά από τις γύρω παραγκουπόλεις για να πάρουν πρωινό και ακόμα περισσότερος κόσμος θα προσέρχεται κάθε εβδομάδα -τυφλοί, άποροι, άστεγοι- για τρόφιμα. Στα χωριά της περιοχής θα ιδρυθούν ορφανοτροφεία, σχολεία, ιατρεία και οδοντιατρεία. Κάποια στιγμή οι Ελληνορθόδοξοι Ινδοί θα υπερβούν ακόμη και τους 3.000 και σήμερα τελούνται λειτουργίες στην Μπενγκάλι.
Το Κατέτσε δεν είναι ο ορισμός της τουριστικής περιοχής. Δεν είναι ούτε Κοπακαμπάνα ούτε Ιπανίμα. Ωστόσο, είναι το αντιπροσωπευτικότερο μέρος του Ρίο για όσους ενδιαφέρονται να βρουν πορτογαλικό αποικιακό χρώμα, μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τον απόηχο της χρυσής εποχής του Ρίο. Η περίοδος αυτή, της μπόσα νόβα, την οποία θυμούνται με νοσταλγία οι παλαιότεροι Καριόκας, συμπίπτει με την αίγλη του παλιού Ρίο. Αυτή θα εξαφανιστεί στις 21 Απρίλιου 1960, όταν η πρωτεύουσα, με την έδρα των τριών εξουσιών και τις πρεσβείες, θα μετακομίσει στην Μπραζίλια. Σταδιακά, η νέα πρωτεύουσα της Βραζιλίας θα γίνει η πλουσιότερη πόλη μεταξύ όλων των λατινοαμερικάνικων μεγαλουπόλεων.
Στο Πακιστάν τα φορτηγά θυμίζουν τεράστιες λατέρνες. Μπορεί να μη βγάζουν μουσική, αλλά είναι το ίδιο -και ακόμη περισσότερο- στολισμένα με κάθε λογής μπιχλιμπίδια. Αν και, για να είμαστε δίκαιοι, δεν πρόκειται για απλά μπιχλιμπίδια, ο όρος «jingle trucks», που χρησιμοποιούν πολλοί Αγγλοσάξονες, μάλλον τα αδικεί.
Αν τα προσέξει προσεκτικά κάποιος, θα δει πως πρόκειται για κανονική τέχνη, κάτι σαν «λαϊκό μπαρόκ». Καλλιγραφία, στίχοι από ποιήματα, ζωγραφιές με όμορφες γυναίκες, τοπία, ζώα και χωριά, αποτροπαϊκά σύμβολα που διώχνουν το κακό μάτι, διακοσμητικά μοτίβα, ξυλογλυπτική, εθνικά συνθήματα και φιγούρες πολιτικών συνυπάρχουν με γιρλάντες, σλόγκαν, θρησκευτικά σύμβολα όπως η Κααμπά ή το ουράνιο άλογο του Μωάμεθ και κορδέλες.
Than Pan 