Ένας τυνησιανός θρύλος προφητεύει πως εάν ανασυρθούν τα λείψανα της Αγίας Ολιβίας, το Ισλάμ θα πάψει να υφίσταται. Όχι μόνο υπάρχει ο τάφος της Αγίας Ολίβα, όπως αναφέρει και η μαρτυρία από τον 17ο αιώνα του ιστορικού και δικαστή Ιμπν Αμπί Ντινάρ, αλλά και πάνω από τη χριστιανική βασιλική όπου πιστεύεται ότι βρίσκεται, έχει χτιστεί ένα από τα σημαντικότερα τζαμιά της Τυνησίας, το οποίο μάλιστα ονομάζεται Αλ Ζαϊτούνα. Η ονομασία αυτή δείχνει και την σχέση της Αγίας Ολιβίας με το τζαμί. Τζαμί Αλ Ζαϊτούνα θα πει στα αραβικά το τζαμί της ελιάς, καθώς το όνομα της αγίας στα λατινικά θα πει ελιά. Γι’ αυτό και συνήθως οι καθολικοί την παριστάνουν μαζί με κλαδιά ελιάς. Αλλά και ένας τοπικός θρύλος λέει πως το τζαμί χτίστηκε πάνω σε μια ελιά.

Σύμφωνα με τον ελληνικής καταγωγής ιστορικό Αππιανό Αλεξανδρέα, ο Σέλευκος ονόμασε τρεις πόλεις Απάμεια προς τιμήν της συζύγου του. Αυτές ήταν η Απάμεια επί του Ευφράτη, η οποία σήμερα βρίσκεται στον βυθό της τουρκικής τεχνητής λίμνης Μπιρετζίκ (πολλοί μίλησαν για «πολιτιστικό έγκλημα» όταν  τον Ιούνιο του 2000 οι τουρκικές αρχές βύθισαν την περιοχή κάτω από τα νερά για να κατασκευάσουν φράγμα), η Απάμεια της Μηδίας, χαμένη κάπου κοντά στο Ναχαβάντ στα δυτικά του Ιράν, και η σημαντικότερη εξ αυτών, η Απάμεια επί του Ορόντου, στα δυτικά της Συρίας. Η τελευταία χτίστηκε το 300 π.Χ. στην θέση μιας μικρής πόλης, της Φαρμάκης, μετέπειτα Πέλλας, η οποία ταυτίζεται με τη βιβλική Σεφάμ, τοποθεσία στο ανατολικό όριο της Γης της Επαγγελίας. Άκμασε επί αιώνες φθάνοντας σε πληθυσμό ακόμη και το μισό εκατομμύριο. Με την Αντιόχεια επί του Ορόντου και τη Σελεύκεια Επιτίγρεια υπήρξαν οι τρεις σπουδαιότερες πόλεις των Σελευκιδών.

Το 1553 ο μηχανορράφος μαργράβος του Βρανδεμβούργου – Κούλμπαχ, Αλβέρτος – Αλκιβιάδης, ομιλεί στους συγκεντρωμένους. Καταγγέλλει απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, προαναγγέλλοντας την εκτέλεση τριών συλληφθέντων συνωμοτών. Υπάρχει όμως ένα τεχνικό πρόβλημα. Η πόλη δεν έχει δήμιο. Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους βρίσκεται και ο ξυλουργός Χάινριχ Σμιτ. Ο Σμιτ παγώνει μόλις ο μαργράβος τον δείχνει με το δάχτυλο απευθύνοντάς του τον λόγο: «Εσύ! Αναλαμβάνεις να κρεμάσεις αυτούς τους τρεις!». Ο Σμιτ αναγκάζεται να δεχθεί. Αυτό όμως θα αλλάξει τη ζωή τη δική του και της οικογένειάς του. Δεν θα μπορέσει ούτε να επιστρέψει στην τέχνη του, ούτε να ασκήσει άλλο επάγγελμα. Τα αυστηρά ήθη απαγορεύουν στους καθώς πρέπει οποιαδήποτε σχέση με δήμιους. Πρόκειται για επάγγελμα αποσυνάγωγων, συχνά κληρονομικό. Έτσι, και ο γιος του Χάινριχ ο Φραντς Σμιτ, θα γίνει δήμιος. Θα αποκτήσει τέτοια επαγγελματική δεξιοτεχνία, που θα γίνει γνωστός ως «Μάιστερ Φραντς». Θα πεθάνει 79 ετών το 1634 αφήνοντας ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ημερολόγιο όπου περιγράφει τις 361 εκτελέσεις και τις 345 ελάσσονες σωματικές τιμωρίες στα 41 χρόνια καριέρας, στην οποία άσκησε παράλληλα και το λειτούργημα του θεραπευτή έχοντας βοηθήσει 15.000 συμπολίτες του. Θα ταφεί δημοσία δαπάνη κοντά στους τάφους επιφανών Νυρεμβέργιων όπως οι Άλμπρεχτ Ντύρερ και Χανς Ζακς. Ο «άθλος» του Σμιτ συνίσταται στο ότι, αν και άσκησε επάγγελμα αποσυνάγωγου, έχοντας εκτελέσει δύο άτομα στην πυρά, θανάτωση επιβαλλόμενη σε ομοφυλόφιλους και κιβδηλοποιούς, μία παιδοκτόνο με πνιγμό, και πολλούς με σπαθί, αγχόνη τροχό, κατόρθωσε να γίνει αξιοσέβαστο μέλος της νυρεμβέργιας κοινωνίας, γεγονός αδιανόητο εκείνους τους αιώνες.