Το ημικυκλικό κοίλον με τις 28 ομόκεντρες σειρές μαρμάρινων καθισμάτων και τα 82 μέτρα μήκος κοιτάζει νότια, στην αρχαία πόλη και την οροσειρά της Ροδόπης. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα συντηρημένα αρχαία ρωμαϊκά θέατρα στον κόσμο και χρησιμοποιείται ακόμη. Βέβαια όχι για μονομαχίες σαν αυτές που παρακολουθούσαν ακόμη και 7.000 θεατές στον χώρο του, αλλά πολιτιστικά δρώμενα, όπως συναυλίες, και με μόλις 3.500 θέσεις.

Το Ανάκτορο της Σημαίας πήρε την ονομασία που έδινε ο κόσμος για το σημείο όπου προσέφευγαν οι σκλάβοι για να αγγίξουν την Γιούνιον Τζακ, τη σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου, οπότε οι, βρετανικές προξενικές αρχές έσπευδαν να τον βοηθήσουν να αποκτήσει την ελευθερία του. Η πρόσοψή του, αγγλοϊνδικού ύφους, έχει χρυσαφί και μπλε μανιταρόμορφους κίονες και συνδυάζει μοναδικά πολυτέλεια και απλότητα, σε αντίθεση με τον συνήθη «grandiose» χαρακτήρα των περισσότερων ανακτόρων. Κομψότατο, με απαστράπτουσα μαρμάρινη επιφάνεια. Τα κυβερνητικά κτήρια ολόγυρα είναι λευκά, με ξύλινα μπαλκόνια παραδοσιακού ομανικού ύφους.

Κατεβαίνω στο Καρριέντο και περνάω απέναντι την Λεωφόρο Ρισάλ , στην Πλατεία Λάκσον. Απέναντι βλέπω το επιβλητικό κτήριο Ρόμαν Σάντος της BPI, Τράπεζας των Φιλιππίνων Νήσων με τη νεοκλασική πρόσοψη, τους 4 ιωνικούς κίονες, το ελληνόμορφο τριγωνικό αέτωμα και την ζωφόρο, γωνία Εσκόλτα και Πλατείας Λάκσον. Ο δρόμος πήρε το όνομά του το 1594 από τον «Εσκολτάρ», αξιωματικό συνοδό των φρουρών έξω από τα τείχη της παλαιάς πόλης. Δεξιά στη γωνία βρίσκεται η εκκλησία της Σάντα Κρους και πριν από αυτήν ένα πολυκατάστημα. Στη μέση της πλατείας δεσπόζει το άγαλμα του Λάκσον. Τα αποκαλυπτήρια πραγματοποιήθηκαν 9.30 το πρωί της Πέμπτης 26 Δεκεμβρίου 2013 από τον δήμαρχο Γιόσεφ Εστράδα για τα 101 χρόνια από τη γέννηση του Λάκσον, στο «Τρίγωνο της Ελευθερίας» μπροστά στον ιστό της σημαίας του δημαρχιακού μεγάρου, ενώπιον των τέκνων του Λάκσον Μίλι Λάκσον – Λαπίρα, Μπίνγκο Λάκσον και Αρσένιο Λάκσον.

Μπαίνοντας στα σπήλαια, διαπίστωσα πως όσο επιβλητικό είναι το θέαμα βλέποντάς το απ’ έξω με φόντο την πυκνή βλάστηση, άλλο τόσο υποβλητικό είναι το εσωτερικό τους. Αμέτρητες τοιχογραφίες, η μεγαλύτερη συλλογή ζωγραφιών πάνω σε βράχια σε ολόκληρη την ασιατική ήπειρο, αναπαριστούν από στιγμιότυπα της ζωής του Βούδα μέχρι την καθημερινή ζωή των Βιρμανών. Μερικά αγάλματα είναι τοποθετημένα κοντά στα ανοίγματα των σπηλαίων και έτσι το φως τα κάνει λιγότερο απόκοσμα, ενώ είναι ευκολότερο να αποκωδικοποιηθούν οι μούντρα τους. Άνθη, αρωματικά στικ, μεταλλικά βάζα, κεριά, χαρτιά με ευχές, ακόμη και χαρτονομίσματα ήταν απλωμένα μπροστά σε Βούδες, ενώ μερικές ντόπιες προσκυνήτριες κολλούσαν μικρά λεπτά φύλλα χρυσού, σαν τσιγαρόχαρτο, πάνω στα αγάλματα. Τα ίδια φύλλα τα χρησιμοποιούν αρκετές και για καλλυντικά στο πρόσωπο, όπως επίσης στο πρόσωπο των γυναικών και των παιδιών έβλεπα διαρκώς μια άσπρη απλωμένη κρέμα. Όπως μου εξήγησαν, αυτή η κρέμα λέγεται «τάνακα». Την παρασκευάζουν με νερό και φλοιό δένδρου και την απλώνουν ως αντιηλιακό.

«Κοιμητήριο Τραφάλγκαρ» στο Γιβραλτάρ. Η παλαιότερη ονομασία του ήταν Σάουθπορτ Ντιτς, ονομασία που αποδίδει εύγλωττα την ιδιότητα της τάφρου. Εδώ είναι θαμμένοι οι ναύτες και αξιωματικοί οι οποίοι πέθαναν στο νοσοκομείο από τα τραύματά τους στην ιστορική ναυμαχία που άλλαξε τις γεωπολιτικές ισορροπίες, καθώς τα πτώματα των πεσόντων κατά τη διάρκεια της ναυτικής σύρραξης ρίχτηκαν στη θάλασσα, ενώ υπάρχουν και κάποιοι τάφοι οι οποίοι χρονολογούνται λίγο νωρίτερα, από το 1798, όταν ακόμη ήταν «παράρτημα» του Κοιμητηρίου του Αγίου Ιακώβου.

1914. Δεκαέξι χρόνια μετά το τέλος της ισπανικής αποικιοκρατίας, εγκαινιάζεται στο Σεμπού το πρώτο εμπορικό κτήριο της πόλης. Το τετραώροφο κτήριο κατασκευάστηκε από τον γιο του δον Πέδρο, Μανουέλ Γκοτιανούι, ιδρυτή ναυπηγείων και μεταλλουργίας, επίτιμο πρόξενο της Κίνας στο Σεμπού και εκλεγμένο πρόεδρο του Κινεζικού Εμπορικού Επιμελητηρίου της πόλης. Ο Μανουέλ Γκοτιανούι, ο οποίος αποκτά την κυριότητα του κτηρίου για 99 χρόνια, το ονομάζει Κτήριο Γκοτιαόκο προς τιμήν του πατέρα του, ο οποίος θα πεθάνει επτά χρόνια αργότερα στη γενέτειρά του Κιτάνγκ.

Ολόγυρα ένας κήπος με φοίνικες και θάμνους δημιουργεί μια γαλήνια ατμόσφαιρα. Παρότι 100 μέτρα από τη θάλασσα και με δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία, αξιοθέατα και κατοικίες ολόγυρα, οι ρυθμοί είναι αργοί και ήρεμοι. Την ηρεμία επιτείνει το διπλανό κοιμητήριο Γιάρμπροου, το παλαιότερο της αποικιακής περιόδου, του 1787, κατασκευασμένο από σκλάβους εργάτες των Βρετανών. Περιέχει λείψανα επιφανών πολιτών του Μπελίζ και χρησιμοποιήθηκε έως το 1889. Στο εσωτερικό κυριαρχούν μαόνι και σαποντίγια. Ιδιαίτερο χρώμα δίνουν οι λευκοί ανεμιστήρες που κρέμονται από την οροφή και τα ψηλά τοξωτά παράθυρα με τα λευκά παραθυρόφυλλα από τα οποία φωτίζεται ο χώρος.

Με το χωρητικότητος 15 ατόμων ασανσέρ ανεβαίνω στο 23ο όροφο. Από τα 73 μέτρα η θέα είναι μαγευτική. Βλέπω την κορυφογραμμή του Μινσκ, κανάλια, πάρκα, λεωφόρους και απέναντι ένα συγκρότημα κατοικιών δεκαετίας 1970 στο προάστιο Βοστόκ, του οποίου τα κολοσσιαία σοβιετικής αισθητικής ψηφιδωτά του Αλεξάντερ Κιστσένκο στις προσόψεις είναι εντυπωσιακά. Η βάρους 140.000 τόνων -χωρίς τα βιβλία- βιβλιοθήκη περιέχει στα 113.669 τετραγωνικά της, το ένα τέταρτο της έκτασης του Βατικανού, 70.000 χειρόγραφα και παλαιές εκδόσεις, βιβλία, μικροφίλμ, ψηφιακά αρχεία, χάρτες, οπτικοακουστικό υλικό, 4.700 τίτλους εφημερίδων, πάνω από 3 εκατομμύρια περιοδικά από τον 19ο αιώνα και 500.000 αντίγραφα προς χρήση των αναγνωστών που μπορούν να φτάσουν και τους 3.500 στα 20 αναγνωστήρια.