Η εκκλησία των Αγίων Σίμωνος και Ελένης. Μινσκ.

19 Ιουλίου 2015, λίγο πριν τις 3 το μεσημέρι, η βόλτα μου στο Μινσκ με φέρνει σε μια εντυπωσιακή κόκκινη εκκλησία νεορωμανικού ρυθμού με ενδιαφέρουσα ιστορία.
Γύρω στην αρχή του 20ου αιώνα, μια οικογένεια Λευκορώσων ευγενών έχτισε στο Μινσκ μια καθολική εκκλησία σε ανάμνηση του πρόωρου θανάτου των δύο παιδιών της. Η εκκλησία αυτή χτίστηκε με κόκκινα τούβλα και έμεινε έκτοτε γνωστή ως “Κόκκινη Εκκλησία” γενόμενη σύμβολο του θρήνου για τα παιδιά που πέθαιναν πρόωρα.
Η εκκλησία των Αγίων Σίμωνος και Ελένης, η λεγόμενη Κόκκινη Εκκλησία είναι σήμερα ένας Ρωμαιοκαθολικός ναός που δεσπόζει στην πλατεία Ανεξαρτησίας στο Μινσκ της Λευκορωσίας. Αυτή η εκκλησία σχεδιάστηκε από τους Πολωνούς αρχιτέκτονες Tomasz Pajzderski και Władysław Marconi. Ο ακρογωνιαίος λίθος τέθηκε το 1905 και η εκκλησία ολοκληρώθηκε το 1910. Τα τούβλα για τους τοίχους του προέρχονταν από την Częstochowa, ενώ τα κεραμίδια προήλθε από το Włocławek. Η κατασκευή του ναού του χρηματοδοτήθηκε από τον Edward Woyniłłowicz (1847-1928) έναν εξέχοντα Λευκορωσο-Πολωνό γαιοκτήμονα, επιχειρηματία και πολιτικό ακτιβιστή. Η εκκλησία πήρε το όνομά του και εγκαινιάστηκε στη μνήμη των δύο αποθανόντων παιδιών των Woyniłłowicz, του Szymon και της Helena.
Αναφορικά με την ιστορία της εκκλησίας, το 1903, περίπου 2.000 από τους Ρωμαιοκαθολικούς του Μινσκ (σε μεγάλο βαθμό Πολωνοί στην καταγωγή) παρέδωσαν μια έγγραφη αναφορά στις τοπικές αρχές ζητώντας ένα μέρος για να αρχίσει η δημιουργία νέας Καθολικής εκκλησίας. Το αίτημα αυτό εγκρίθηκε και η κατασκευή άρχισε το 1905. Ο ναός εγκαινιάστηκε στις 20 Σεπτεμβρίου, 1910 και στις 21 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς πραγματοποιήθηκν τα θυρανοίξια.
Το 1921, το Μινσκ έγινε η πρωτεύουσα της Λευκορωσικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας μέσα στη Σοβιετική Ένωση και η εκκλησία έκλεισε από τον Κόκκινο Στρατό. Το 1932, έπαψε να χρησιμοποιείται και ως εκκλησία από τις σοβιετικές αρχές και αφού πέρασε στο κράτος έγινε Πολωνικό Θέατρο της Λευκορωσικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, ενώ αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως κινηματογράφος. Το 1941, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η γερμανική διοίκηση κατοχής επέστρεψε το κτίριο στην αρχική του χρήση ως εκκλησία. Μετά τον πόλεμο, έμεινε και πάλι κλειστό από τις σοβιετικές αρχές και χρησιμοποιήθηκε ξανά ως κινηματογράφος.
Το 1990, μετά από δύο απεργίες πείνας που οργανώθηκαν από τους Καθολικούς ακτιβιστές Άννα Nicievska-Sinevicz και Edward Tarletski, το κτίριο επέστρεψε στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Το εσωτερικό του ναού έχει αποκατασταθεί πλήρως και είναι πλέον ένα σημαντικό κέντρο της θρησκευτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής στο Μινσκ. Επίσης, έχει γίνει ένα κέντρο για την αναβίωση της Λευκορωσικής Ελληνικής Καθολικής Εκκλησίας.
Το 2006, τα λείψανα του Edward Woyniłłowicz και της συζύγου του ξαναθάφτηκαν στην εκκλησία. Το 1921, ο Woyniłłowicz, ο άνθρωπος που έχτισε την εκκλησία, αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι και τα εδάφη του στο Slutsk της Λευκορωσίας, λόγω των εδαφικών αλλαγών που επήλθαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, με την Ειρήνη της Ρίγας. Αυτός μετεγκαταστάθηκε στο Bydgoszcz της Πολωνίας, όπου και πέθανε το 1928.
Η λειτουργία στην εκκλησία τελείται το απόγευμα στις 7μμ στα λευκορωσικά, τα πολωνικά, τα λιθουανικά και τα λατινικά.