Μια κατοικία από σίδερο στην τροπική ζέστη και ένας από τους ομορφότερους σιδηροδρομικούς σταθμούς στον κόσμο συνθέτουν την αρχιτεκτονική σφραγίδα του διάσημου Γάλλου πολιτικού μηχανικού Γουσταύου Άιφελ στο Μαπούτο.

Από το καραβάν σαράι του Τας Ραμπάτ, πάνω στον Δρόμο του Μεταξιού, περνούσαν τα καραβάνια μεταξύ της κοιλάδας Φεργκάνα στα ανατολικά του Ουζμπεκιστάν και Κάσγκαρ στην Κίνα. Τα καραβάνια είχαν περάσει προηγουμένως από το επικίνδυνο θρυλικό στενό Τορουγκάρτ στα ανατολικά, σύνορο με Κίνα, και θα συνέχιζαν για τα βουνά Τιάν Σαμ, οπότε, είτε εκινούντο από ανατολικά προς τα δυτικά είτε αντίθετα, το Τας Ραμπάτ αποτελούσε «όαση» ηρεμίας και ανάπαυσης σε μια εξαιρετικά δύσκολη όσο και επικίνδυνη διαδρομή. Ερευνητές είπαν πως αυτό το καραβάν σαράι είχε λειτουργήσει νωρίτερα ως μοναστήρι είτε Νεστοριανών είτε Βουδιστών μοναχών.

Το Άνγκορ δεν είναι ένας συνηθισμένος αρχαιολογικός χώρος. Δεν μπορείς να τον γυρίσεις με τα πόδια. Η έκτασή του είναι 400 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή όση της Ζακύνθου. Και 400 τετραγωνικά χιλιόμετρα με ζούγκλα, ποτάμια, λίμνες, μνημεία και ερείπια. Εδώ βρίσκεται το κυριότερο αξιοθέατο της Νοτιοανατολικής Ασίας, το Άνγκορ Βατ. Το αξιοθέατο που με εντυπωσίασε περισσότερο μετά το Άνγκορ Βατ ήταν το Άνγκορ Τομ, που θα πει «μεγάλη Πόλη», η ένδοξη τελευταία πρωτεύουσα των Χμερ, η οποία ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα. Σε έκταση είναι λίγο μεγαλύτερο από το κέντρο της Αθήνας, ωστόσο ο αριθμός των μνημείων που περικλείει απαιτεί σχεδόν μισή ημέρα για να τα παρατηρήσεις και να πληροφορηθείς γι’ αυτά, τουλάχιστον για τα βασικότερα.