Για τους προσκυνητές που παίρνουν κάθε χρόνο μέρος στη γιορτή Μάχα Σιβαράτρι, το όνομα Πασουπατινάθ, το μέρος όπου έχουν συγκεντρωθεί, δεν συνδέεται με το προάστιο της νεπαλικής πρωτεύουσας αλλά με τον ομώνυμο μεγάλο ναό και τους 518 ναούς, ιερά και μνημεία στην περιοχή. Για τους εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς, προσκυνητές, ταμένους, τουρίστες και Νεπάλι από τις γύρω περιοχές, που φτάνουν κάθε χρόνο σε μία από τις μεγαλύτερες θρησκευτικές συνάξεις παγκοσμίως, ταυτίζεται πρωτίστως με έναν από τους ιερότερους ινδουιστικούς ναούς, τον Πασουπατινάθ.

Γκολκόντα στην τελούγκου θα πει «Κυκλικός Λόφος». Γκολκόντα δεν σημαίνει για τους Ινδούς απλώς έναν τόπο με ακρόπολη και φρούριο, αλλά μεταφορικά τον πλούτο, κάποιο πλούσιο ορυχείο ή και μια πηγή πλουτισμού, καθώς η πόλη ήταν διάσημη στον Μεσαίωνα για τα αδαμαντωρυχεία της.

Μπαρόκ, αρ νουβό, νεοκλασικισμός, μοντερνισμός, καλαίσθητα γκράφιτι, γραφικοί πεζόδρομοι, τραμ, καφέ που θυμίζουν εποχή Μεσοπολέμου, νεομπαρόκ κτήρια, συνθέτουν το υψηλό αισθητικό επίπεδο της φινλανδικής πρωτεύουσας.

Τον 8ο αιώνα οι Κιμμέριοι εγκατέλειψαν την στέπα της Κριμαίας και έφτασαν μέχρι της Αρμενία. Ήταν αυτοί που ονόμασαν Γκιουμρί την πόλη που Ασσύριοι ανέφεραν ως Κουμαΐρι. Έκτοτε κατακτήθηκε από Πέρσες, Άραβες, Βυζαντινούς, Οθωμανούς και τέλος από τους Ρώσους με τις αλλαγές του ονόματος της πόλεως να καταμαρτυρούν τις ταραγμένες ιστορικές περιόδους όχι μόνο της πόλεως, αλλά και ολόκληρης της Αρμενίας. Όπως για παράδειγμα όταν ο τσάρος Νικόλαος μετονόμασε το 1837 την πόλη σε Αλεξανδρόπολη προς τιμήν της συζύγου του Σαρλότ της Πρωσσίας, η οποία όταν ασπάστηκε το ρωσικό ορθόδοξο δόγμα πήρε το όνομα Αλεξάνδρα Φιοντόροβνα. Το 1924, επί σοβιετικής περιόδου, η γενέτειρα πόλη του Γιούρι Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ ή Γεώργιου Γεωργιάδη πήρε το όνομα του Λένιν και μετονομάστηκε σε Λενινακάν, για να πάρει μετά την ανεξαρτησία της χώρας πρώτα το όνομα Κουμαΐρι το 1990 και τελικά Γκιουμρί το 1992.

Πολλοί ταξιδιώτες έχουν χαρακτηρίσει την Αρεκίπα ως μία από τις πόλεις με τις ωραιότερες Πλάσας Ντε Άρμας που έχουν δει, όχι μόνο του Περού, αλλά ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής και σίγουρα θα ήταν ονομαστή αν δεν ήταν ταυτόχρονα και από τις μικρότερες. Δημιουργήθηκε μαζί με την πόλη το 1540 και τα κτήριά της συνδυάζουν εξαιρετικά στοιχεία από διαφορετικούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς. Νεογοτθικό χρώμα, νεοαναγεννησιακό, αποικιακό, με τα πιο χαρακτηριστικά από αυτά να είναι η μητρόπολη, οι κιονοστοιχίες και καμάρες των στεγασμένων πεζοδρομίων στις τρεις πλευρές της πλατείας, εκτός δηλαδή εκείνης της μητρόπολης, και το κομψό κεντρικό σιντριβάνι με το γκαζόν ολόγυρα.