Διάβαζα πριν λίγο την Ελευθεροτυπία του Σαββάτου. Ενδιαφέρουσα ύλη και ιδιαίτερα στάθηκα στην 4σέλιδη έρευνα της Κάτιας Αντωνιάδη «στης ακρίβειας τον καιρό». Με βάση αυτήν, στην εποχή του ευρώ, δηλαδή από τον Δεκέμβριο 2001 μέχρι τον Νοέμβριο 2006, ένα «καλάθι» 8 διαφορετικών προϊόντων, από τα 19 ευρώ αυξήθηκε στα 27,36 ευρώ (+44,0%). Ενδεικτικά αναφέρει πως οι φρυγανιές σταριού από 370 δραχμές ή 1,08 ευρώ κυμάνθηκαν στα 2,79 ευρώ. Συσκευασία με δύο γιαούρτια 2% λιπαρά από τις 622 δραχμές (1,80 ευρώ) αυξήθηκε στα 2,28 ευρώ. Ένα είδος -από τα δύο που είδα- ότι υπερτριπλασιάσθηκε η τιμή του, ήταν η συσκευασία με μακαρόνια πένες που από τις 120 δραχμές (0,40 ευρώ) εφθασε τα 1,29 ευρώ. Το άλλο ήταν η 4άδα αυγών βιολογικής γεωργίας που από 200 δραχμές (0,60 ευρώ) έφθασε τα 1,99 ευρώ.
Διαβάζοντας την έρευνα, θυμήθηκα ότι την εφημερίδα που κρατούσα στα χέρια μου, την είχα αγοράσει 3,50 ευρώ (περιείχε και το ένθετο για τα Δεκεμβριανά και τον ελληνικό εμφύλιο) . Δηλαδή σε λεφτά… 927,5ο δραχμές (κοντά ένα χιλιάρικο). Λίγα πάντως σε σχέση με το Πρώτο Θέμα που έχει πάει με το dvd στα 4,50 ευρώ. Και αναρωτιέμαι, εάν το 2002, σε εποχή δραχμής δηλαδή, θα έδινε ο Έλληνας 1.533 δραχμές (ενάμισυ χιλιάρικο σε λεφτά, τόσο αντιστοιχεί στα 4,50 ευρώ) για μια εφημερίδα ή θα την έκοβε.
Και επειδή αναφέρθηκα σε εφημερίδες, θυμήθηκα τις απίστευτες προπαγανδιστικές τερατολογίες που έγραφαν σχεδόν όλες τους. Ένα από τα επιχειρήματα υπέρ του ευρώ ήταν απ΄ όσο θυμάμαι, αυτό που έλεγε πως… ο Έλληνας θα μπορούσε να συγκρίνει λόγω του κοινού νομίσματος τις τιμές της Αθήνας με τις τιμές του Παρισιού, του Δουβλίνου, της Ρώμης και του Βερολίνου. Λες δηλαδή κι αν έβρισκε ο μέσος Έλληνας ακριβές τις τιμές, θα έπαιρνε αμέσως το αεροπλάνο («μαζί με το καροτσάκι του σούπερ μάρκετ) από το αεροδρόμιο του Ελληνικού (ακόμη δεν είχαμε «Ελ Βενιζέλος») για να ψωνίσει ραπανάκια στο Παρίσι, κουάκερ στο Ελσίνκι και σκυλοτροφή στο Βερολίνο! Τέτοια πειστικά επιχειρήματα! Άλλοι πήγαιναν ακόμη πιο πέρα και μίλαγαν για νόμισμα που λόγω του χαμηλού πληθωρισμού της ευρωζώνης που θα ενσωμάτωνε, οι τιμές θα έπεφταν! Τέτοια παπαγαλάκια!
Για να απαντηθεί και αυτή η τερατολογία, ιδού οι συγκρίσεις των τιμών της Αθήνας με τις άλλες πόλεις, από το ίδιο το αφιέρωμα της Ελευθεροτυπίας:
Ρολό χαρτί κουζίνας: 2,79 ευρώ στην Αθήνα, 1,99 στο Βερολίνο, 1,22 στο Παρίσι.
Ψωμί τόστ 500 γραμαρίων: 2,29 ευρώ στην Αθήνα, 1,85 στο Βερολίνο, 0,97 στο Παρίσι.
1 λίτρο χυμός πορτοκάλι: 1,65 ευρώ στην Αθήνα, 1,15 στο Βερολίνο, 1,05 στο Παρίσι.
Ξέρουμε τώρα ποιός ζημιώθηκε από το ευρώ! Ο Έλληνας καταναλωτής. Ξέρουμε όμως ποιός ευνοήθηκε; Διότι όταν κάποιος χάνει, κάποιος άλλος κερδίζει! Ασφαλώς και ξέρουμε: Οι βιομήχανοι και οι μεσάζοντες. Αγοράζει μια γαλακτοβιομηχανία π.χ. το γάλα του παραγωγού απευθείας σε τιμές ισοδύναμες του «καθεστώτος δραχμής» και πουλάει στις «τιμές ευρώ» που διαπιστώνουμε όλοι οι καταναλωτές! Μιλούν και φωνάζουν τόσοι και τόσοι από το 2000 για την «αναδιανομή εισοδήματος» με τη φούσκα του χρηματιστηρίου. Και δεν μιλά κανείς για την αναδιανομή εισοδήματος από τις τσέπες των καταναλωτών στις θυρίδες των βιομηχάνων με το ευρώ. Κι για να είμαστε συνεπείς με ην αλήθεια, εμένα δεν μου φταίει το ευρώ, οι Έλληνες πολιτικοί μου φταίνει που ανέχτηκαν αυτή την κερδοσκοπία και που την πληρώνουν όλοι, αφού όλοι είναι καταναλωτές (αντίθετα λ.χ με το χρηματιστήριο όπου όσοι έχασαν τα λεφτά τους, τα έχασαν διότι πήγαν τη θέλησή τους, γνωρίζοντας πως η Σοφοκλέους κι η κάθε Σοφοκλέους έχει ρίσκο και δεν είναι μηχανάκι που κόβει χρήμα)!
Than Pan 
Ακριβώς τη στιγμή που ανέβασα αυτό το post, πληροφορήθηκα την πολύ σημαντική για το ευρώ είδηση, ότι σήμερα ο ιρανός υπουργός Πετρελαίου Γκολάμ Χοσεΐν Νοζαρί δήλωσε στην Τεχεράνη (όπως μετέδωσε το πρακτορείο Isna) πως «το Ιράν δεν χρησιμοποιεί πλέον καθόλου το δολάριο στις πετρελαϊκές του συναλλαγές, καθώς κρίνει ότι η πτώση του δεν το καθιστά πλέον ένα αξιόπιστο νόμισμα».
Το Ιράν, η 4η χώρα στον κόσμο στην εξαγωγή αργού πετρελαίου, άρχισε εφέτος να παίρνει αποστάσεις από το δολάριο λόγω των αμερικανικών πιέσεων στο οικονομικό του σύστημα και της αποδυνάμωσης του αμερικανικού νομίσματος.
Οί παρατηρήσεις σας καί τά στοιχεία τά οποία παρουσιάζετε δέν χωρούν αμφισβήτηση καί ό καταναλωτής εύκολα θά συμφωνήσει. Όπως επίσης εύκολα θά μπορούσε νά καταλήξη στό συμπέρασμα ότι τό οικονομικό πρόβλημα τής χώρας προέρχεται κατά κύριο λόγο από τό σχήμα, τό χρώμα καί τό όνομα τού νομίσματος μέσω τού οποίου γίνονται οί συναλλαγές καί όχι από τήν οικονομική πολιτική πού ακολουθείται από τήν εκάστοτε εξουσία. Μήπως όμως τό Δολλάριο, τό Γιέν, τό Ρούβλι ή οποιοδήποτε άλλο νόμισμα τού πλανήτη θά ήταν καλλίτερο ώστε νά χρησιμοποιηθή αντί τού Ευρώ; Είναι όμως δυνατόν νά θεωρείται ότι ή σωτηρία τής οικονομίας θά προέλθει από τήν δυνατότητα πού δίνεται ώστε νά κυκλοφορή στήν αγορά πληθωρικό χρήμα (νομισματοκοπείο Χολαργού), έν προκειμένω δραχμές;
ΚΩΣΤΑΣ ΣΚΙΑΔΑΣ:
«…θα μπορούσε εύκολα να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τό οικονομικό πρόβλημα τής χώρας προέρχεται κατά κύριο λόγο από τό σχήμα, τό χρώμα καί τό όνομα τού νομίσματος μέσω τού οποίου γίνονται οί συναλλαγές καί όχι από τήν οικονομική πολιτική πού ακολουθείται από τήν εκάστοτε εξουσία..».
zalmoxis:
Πόθεν τεκμαίρεται αυτό; Ακριβώς για την αποφυγή ενός τέτοιου εύκολου συμπεράσματος , προσέθεσα κλείνοντας τη φράση:
«…Και για να είμαστε συνεπείς με την αλήθεια, εμένα δεν μου φταίει το ευρώ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΟΥ ΦΤΑΙΝΕ που ανέχτηκαν αυτή την κερδοσκοπία και που την πληρώνουν όλοι, αφού όλοι είναι καταναλωτές…».
Είμαι, νομίζω, σαφής: το νόμισμα δεν παράγει πολιτική. Οι πολιτικοί της ασκούν!
ΚΩΣΤΑΣ ΣΚΙΑΔΑΣ:
«…Μήπως όμως τό Δολλάριο, τό Γιέν, τό Ρούβλι ή οποιοδήποτε άλλο νόμισμα τού πλανήτη θά ήταν καλλίτερο ώστε νά χρησιμοποιηθή αντί τού Ευρώ;
Είναι όμως δυνατόν νά θεωρείται ότι ή σωτηρία τής οικονομίας θά προέλθει από τήν δυνατότητα πού δίνεται ώστε νά κυκλοφορή στήν αγορά πληθωρικό χρήμα (νομισματοκοπείο Χολαργού), έν προκειμένω δραχμές;».
zalmoxis:
Ο Χολαργός δεν θα μπορούσε να κόψει επιπλέον χρήμα ούτως ή άλλως, λόγω ΕΚΤ. Επί εποχής δραχμής όμως, το νομισματοκοπείο… «δούλευε υπερωρίες» και το διαπιστώσαμε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τον Φεβρουάριο του 1998 (για όσους θυμούνται τη ιστορία της νομισματικής πολιτικής αυτής της χώρας…). Αυτήν ακριβώς τη νοοτροπία, ιδωμένη από άλλη γωνία, του ιδιώτη αντί της κυβέρνησης, υπονοώ και στο σχόλιό μου «…γνωρίζοντας πως η Σοφοκλέους κι η κάθε Σοφοκλέους έχει ρίσκο και δεν είναι μηχανάκι που κόβει χρήμα…».
Το ευρώ είναι νόμισμα το οποίο περικλείει και τη μεταβλητή «πληθωρισμός» 12 χωρών το 2002, 13 χωρών σήμερα. Αυτή τη μεταβλητή «εκμεταλλεύτηκαν» (με την κακή έννοια του όρου) οι ελληνικές κυβερνήσεις και γι αυτό άλλωστε από 15ετίας προβλέφθηκαν τα όρια για το πληθωρισμό, τα ελλείμματα, το χρέος κ.λπ. (ειδικά η Ελλάδα κάτι πρέπει να ξέρει από καθεστώς «υπερβολικού ελλείμματος»…).
Έτσι, οποιοδήποτε νόμισμα ενέκλειε μια σωστή οικονομική πολιτική, όχι το ρούβλι ή το δολάριο, αλλά και το αλβανικό λεκ ή η δανική κορώνα θα ήταν καλύτερα! Αυτό το γνωρίζουν από πρώτο χέρι π.χ. οι οι Αργεντίνοι που το 2000 αγόραζαν με 1 πέσο 1,02 αμερικανικά δολάρια και το 2002 με 1 δολαριο αγόραζαν 2,5 πέσος.
Η ακρίβεια στους καιρούς του ευρώ είναι αδιαμφισβήτητη (προσθέτω και τον καφέ 4,50 ευρώ ή 1.533 δρχ., το σουβλάκι 1,90 ευρώ, κτλ.). Τείνω όμως στο εξής λογικό συμπέρασμα: Μοιραίο αποτέλεσμα της ακρίβειας στα προϊόντα λιανικής (αυτά με ενδιαφέρουν πρωτίστως) είναι η πτώση της αγοραστικής δύναμης, δηλ. η μείωση της πελατείας, γενικότερα η ύφεση της αγοράς. Γιατί λοιπόν δεν ανταγωνίζονται υγιώς μεταξύ τους οι μεσάζοντες και οι καταστηματάρχες, αφού βλέπουν ότι αυτό θα τους συνέφερε; Μια απάντηση θα ήταν το καρτέλ. Αλλά, μια δεύτερη, φοβάμαι πιο πιθανή, είναι ότι ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΝ το πραγματικό συμφέρον τους επειδή ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ το κατάλληλο επιχειρηματικό πνεύμα, δηλ. δεν ξέρουν τι θα πει καινοτομία, ανταγωνιστική προσέλκυση πελάτη μέσω χαμηλών τιμών και ανθρώπινης επαφής, έξυπνη προσφορά, σωστή διαφήμιση, κτλ.
Ειδικά τα καλοκαίρια σε παραθεριστικές περιοχές, γίνονται ΤΑ όργια από αυτούς τους τύπους σε ότι αφορά τις τιμές.
» Δημήτρης,
έχεις απόλυτο δίκιο και προσυπογράφω!
Οι περισσότεροι (όχι όλοι για να είμαστε δίκαιοι) έχουν μπλέξει την «επιχειρηματικότητα» με την «αρπαχτή». Όμως, γι αυτό φταίει το κράτος. Όχι επειδή δεν τους αστυνομεύει, αλλά διότι δεν λειτουργεί προληπτικά. Με τέτοια γραφειοκρατία, με τέτοιο φορολοογικό σύστημα, με τέτοια (αν-)ανταποδοτικότητα των φόρων, με τέτοιο φαβοριτισμό στην αγορά, οι κυβερνήσεις ωθούν εμμέσως τις επιχειρήσεις σε τέτοια φαινόμενα!