Η λειψανδρία που προκαλούν εκστρατείες και θάνατοι στρατιωτών στα πεδία των μαχών, η ανασφάλεια από τις διαρκείς ανακατατάξεις, τα πρώτα παπικά διατάγματα, όπως το «Ad extirpanda» του Ιννοκέντιου Δ’ το 1252 για τις εξουσίες των ιεροεξεταστών (ενάμιση αιώνα αργότερα θα οδηγήσουν σε κυνήγι μαγισσών και περί τις 50.00 θα οδηγηθούν στην πυρά) δημιουργούν ένα εφιαλτικό σκηνικό για τις γυναίκες. Εν μέσω αυτών των εξελίξεων, στη Βόρεια Ευρώπη, και ειδικά σε Βέλγιο και Ολλανδία, ιδρύονται ανεπίσημα χριστιανικά τάγματα όπως των Μπεγκίνς. Αυτές αποτελούν καθολική αδελφότητα. Ζουν κοινοβιακά, σαν καλόγριες, με ταπεινότητα και θρησκευτική ευλάβεια στα «μπεγκινάζ», όπως ονομάζονται, από τον γαλλικό όρο, τα συγκροτήματα κατοικιών τους.

Στην αγορά στεγάζονται μπαρ, πιτσαρίες, εστιατόρια με ιταλική κουζίνα, ιαπωνική, μεξικανική, με θαλασσινά, ασφαλιστικές εταιρείες, πολυκαταστήματα, μικρότερα καταστήματα, φωτογραφικά εργαστήρια, κομμωτήρια, κάβες, βιβλιοπωλεία και εν γένει βιτρίνες που εύκολα δελεάζουν τον καταναλωτή. Εξίσου ενδιαφέρων είναι ο περίπατος στην αγορά και μετά το ωράριο εργασίας καταστημάτων, καθώς ως δημόσιος χώρος παραμένει ανοιχτή 24 ώρες, οπότε είναι μια ευκαιρία να περιεργαστεί κάποιος την εξαιρετική αρχιτεκτονική της. Το αξιοθέατο δεν είναι μόνο η αγορά ως αγορά, αλλά ως αρχιτεκτονικό κόσμημα και ως ιστορία. Δεν επελέγη τυχαία να χρησιμοποιηθεί ως «Diagon Alley» στην ταινία του 2001 «Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος» ή ως μία από τις τοποθεσίες των υπαίθριων πάρτι που διοργανώθηκαν κατά την αδαμάντινη επέτειο της βασίλισσας Ελισάβετ.

Έχοντας περπατήσει τέσσερα χιλιόμετρα για να φτάσω στον λόφο με τον ναό, περνώ μια γέφυρα και τον ποταμό Πουνατσάνγκτσουου, ανάμεσα από καλύβες, ορυζώνες και φυτείες σιναπιού. Όλα τα σπίτια του χωριού στους πρόποδες έχουν ζωγραφισμένους φαλλούς στους τοίχους, θέαμα όχι και τόσο αταίριαστο με τον λόφο τον οποίο ο εκκεντρικός άγιος παρομοίαζε με γυναικείο στήθος λόγω του στρογγυλού σχήματός του. Εισερχόμενος στον χώρο του μοναστηριού περιστρέφω τους κυλινδρικούς τροχούς προσευχής και συνεχίζω για τον ναό. Μπαίνοντας γίνομαι μάρτυρας ονοματοδοσίας ενός μικρού κοριτσιού. Ο πατέρας του το έφερε στον καλόγερο και εκείνος ψελλίζει μερικές λέξεις αναφέροντας το όνομα το οποίο θα δώσει στην μικρούλα ο πατέρας της. Αυτό είναι γραμμένο σε ένα κομμάτι μπαμπού που τράβηξαν τυχαία μετά από την προσευχή. Ρωτώ το πώς ονοματοδοτούνται τα παιδιά. Ζητούμενο είναι, μου απαντούν, το όνομα που θα δοθεί στο παιδί να ταιριάζει με τον προορισμό του.

Η πρόσοψη του τζαμιού αποτελείται από ένα τεράστιο ψηφιδωτό με μικρά γυαλιστερά πλακάκια. Είναι δε τόσο χαριτωμένα στολισμένο που προς στιγμήν νομίζω πως βλέπω ένα σκηνικό, όχι κάποια πραγματικό κτήριο. Η επιγραφή στην βάση του τζαμιού πληροφορεί πιστούς και περαστικούς για το έτος ανέγερσης: είναι το 1338 από Εγίρας, δηλαδή 1960 με την δική μας χρονολόγηση. Είναι ολόκληρο διακοσμημένο με μωσαϊκό τύπου «Τσίνι Τίκρι» τεχνοτροπία που βασίζεται σε γυαλί και κεραμικά. Περισσότερο μου θυμίζει όσο το παρατηρώ τεράστιο κινέζικο βάζο, παρά τζαμί. Πρόσοψη και κίονες συνθέτουν ένα ιδιαίτερο ντεκόρ με ημισελήνους, άστρα, βάζα με άνθη, ακόμη και αραβική καλλιγραφία.

Αν για κάτι είναι διάσημο το Κάντυ, αυτό είναι το Σρι Νταλάντα Μαλιγκάβα, ο «Ναός του Κειμηλίου του Ιερού Δοντιού». Εδώ βρίσκεται φυλαγμένος ο αριστερός κυνόδοντας του Βούδα, τον οποίον απέσπασε ακόλουθός του από τη σορό του Σιντάρτα την ώρα της καύσης του.
Ο ναός, χάρη στον οποίο το Κάντυ ανακηρύχθηκε τόπος παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCO, βρίσκεται στο ανακτορικό συγκρότημα, κάτι που δεν είναι άσχετο με τον θρύλο ότι όποιος κατέχει το Ιερό Δόντι του Βούδα κατέχει και την κοσμική εξουσία της Σρι Λάνκα για τον λόγο αυτόν από παλιά είχε και πολιτική σημασία το κειμήλιο αυτό.

Η «Αψίδα 22» -απεικονίζεται στην οπίσθια όψη του χαρτονομίσματος των 100 νταλάσι- χτίστηκε το 1996 στη δεύτερη επέτειο του πραξικοπήματος και ονομάστηκε έτσι σε ανάμνηση της 22ας Ιουλίου, όταν έλαβε χώρα το coup d’ état του Τζαμέ και του Κυβερνώντος Συμβουλίου των Ενόπλων Δυνάμεων, το οποίο έριξε τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Ανεγέρθη στον αυτοκινητόδρομο Μπαντζούλ – Σερεκούντα, ο οποίος συνδέει την πρωτεύουσα με τη μεγαλύτερη, με πληθυσμό άνω των 300 χιλιάδων κατοίκων, πόλη της Γκάμπια επί του Ατλαντικού

Στον δεξιό τοίχο μπαίνοντας κρέμεται μια επιτοίχια μπρούτζινη επιγραφή που γράφει με ελληνικά κεφαλαία «ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ 1757 – 1798» και από κάτω με μικρά γράμματα αναφέρεται στον ρόλο του στην εθνική αφύπνιση των Ελλήνων, στον διά στραγγαλισμού θάνατό του από τους Οθωμανούς και στους Έλληνες συντρόφους του. Πιο δίπλα κρέμονται μερικοί χάρτες και ένας τεράστιος ξύλινος σταυρός. Αμέσως μετά, απέναντι από το γραφείο υποδοχής, εισιτηρίων και αναμνηστικών, ξεκινά η σκάλα που οδηγεί στους πάνω ορόφους, σε ένα πλήθος ενδιαφερουσών πληροφοριών που εκτίθενται και σε παράθυρα σκαλισμένα στους τοίχους, τα οποία προσφέρουν μια καταπληκτική θέα.

Περπατώ στο θρυλικό Καμινίτο της Μπόκα. Στο μπαλκόνι ενός κιτρινομπλέ κτηρίου, στα χρώματα της Μπόκα Τζούνιορς, της διάσημης γειτονιάς με τα πολύχρωμα σπίτια, βλέπω τρία αγάλματα των πιο λατρεμένων λαϊκών ινδαλμάτων των Αργεντινών από μασέ παπιέ σαν να χαιρετούν τους περαστικούς. Γαρδέλ, Εβίτα, Μαραντόνα. Απουσιάζει ο τέταρτος. Και οι τρεις όμως συνδέονται κάπως μαζί του. Ο Γαρδέλ έζησε και πέθανε με μια σφαίρα στο στήθος όταν τον πυροβόλησε για μια γυναίκα ο πατέρας του Τσε. Η Εύα τον συνάντησε στο μιούζικαλ «Εβίτα». Και ο Μαραντόνα τον είχε τατουάζ στο μπράτσο.

Μια στοιχειωμένη πύλη του 1544 στο Δελχί με ιστορίες εκτελέσεων, αδελφοκτονιών, σφαγών, με θρύλους και φαντάσματα τιμωρούς. Κλειστή πια η Πύλη του Αίματος, μαζεύει μόλις νυχτώσει μόνο τοξικομανείς, εκδιδόμενες και εκδιδόμενους, ενώ οι αστικοί μύθοι αποθαρρύνουν τους λευκούς να την πλησιάσουν.