Μια κατοικία από σίδερο στην τροπική ζέστη και ένας από τους ομορφότερους σιδηροδρομικούς σταθμούς στον κόσμο συνθέτουν την αρχιτεκτονική σφραγίδα του διάσημου Γάλλου πολιτικού μηχανικού Γουσταύου Άιφελ στο Μαπούτο.

Από το καραβάν σαράι του Τας Ραμπάτ, πάνω στον Δρόμο του Μεταξιού, περνούσαν τα καραβάνια μεταξύ της κοιλάδας Φεργκάνα στα ανατολικά του Ουζμπεκιστάν και Κάσγκαρ στην Κίνα. Τα καραβάνια είχαν περάσει προηγουμένως από το επικίνδυνο θρυλικό στενό Τορουγκάρτ στα ανατολικά, σύνορο με Κίνα, και θα συνέχιζαν για τα βουνά Τιάν Σαμ, οπότε, είτε εκινούντο από ανατολικά προς τα δυτικά είτε αντίθετα, το Τας Ραμπάτ αποτελούσε «όαση» ηρεμίας και ανάπαυσης σε μια εξαιρετικά δύσκολη όσο και επικίνδυνη διαδρομή. Ερευνητές είπαν πως αυτό το καραβάν σαράι είχε λειτουργήσει νωρίτερα ως μοναστήρι είτε Νεστοριανών είτε Βουδιστών μοναχών.

Το Άνγκορ δεν είναι ένας συνηθισμένος αρχαιολογικός χώρος. Δεν μπορείς να τον γυρίσεις με τα πόδια. Η έκτασή του είναι 400 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή όση της Ζακύνθου. Και 400 τετραγωνικά χιλιόμετρα με ζούγκλα, ποτάμια, λίμνες, μνημεία και ερείπια. Εδώ βρίσκεται το κυριότερο αξιοθέατο της Νοτιοανατολικής Ασίας, το Άνγκορ Βατ. Το αξιοθέατο που με εντυπωσίασε περισσότερο μετά το Άνγκορ Βατ ήταν το Άνγκορ Τομ, που θα πει «μεγάλη Πόλη», η ένδοξη τελευταία πρωτεύουσα των Χμερ, η οποία ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα. Σε έκταση είναι λίγο μεγαλύτερο από το κέντρο της Αθήνας, ωστόσο ο αριθμός των μνημείων που περικλείει απαιτεί σχεδόν μισή ημέρα για να τα παρατηρήσεις και να πληροφορηθείς γι’ αυτά, τουλάχιστον για τα βασικότερα.

Κισινάου. Η πιο πράσινη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με τις θηριώδεις σοβιετικού ύφους λαϊκές πολυκατοικίες, το μεγάλο υπαίθριο παζάρι, το Εθνικό Θέατρο Μιχάι Εμινέσκου, το Εθνικό Μουσείο Τεχνών, τα γλυπτά συμπλέγματα «ηρωισμού», τον ιστορικό σιδηροδρομικο σταθμό και τις υπαίθριες συναυλίες κλασσικής μουσικής.

Το θρυλικό «Κάιμπερ Πας» θεωρείται η «Δυτική Πύλη» της ινδικής υποηπείρου, αφού από αυτό εδώ το πέρασμα εισήλθαν για να την κατακτήσουν ήδη από τον 15ο αιώνα π.Χ. οι Ινδοευρωπαίοι. Μια χιλιετία αργότερα, τον 5ο αιώνα π.Χ., εισέβαλε χρησιμοποιώντας το ίδιο αυτό πέρασμα ο Δαρείος Α’. Την επιλογή αυτήν των Ινδοευρωπαίων και του Δαρείου ακολούθησαν αργότερα οι στρατηγοί του Αλέξανδρου Ηφαιστίων και Περδίκκας, τον 4ο π.Χ. αιώνα, και πολύ αργότερα ο Τζένγκις Χαν, ο Ταμερλάνος και οι Μουγκάλ. Από το ίδιο πέρασμα έλεγχαν τα αφγανικά σύνορα οι Βρετανοί, ενώ η περιοχή έπεσε στα χέρια ακόμη του Ασόκα, οπότε και άκμασε εδώ ο Βουδισμός, όπως επίσης και των Σιχ. Στη στρατιωτική ιστορία, επί αιώνες, επί χιλετίες πιο σωστά, όποιος έλεγχε το «Χάιμπερ Πας» έλεγχε και τη μοναδική βατή σύνδεση της Κεντρικής Ασίας με την ινδική υποήπειρο. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι εκτός αυτού του περάσματος οι επιλογές ήταν είτε μια απέραντη έρημος από την πλευρά της Περσίας είτε δύσβατες κακοτράχαλες οροσειρές από την πλευρά του Αφγανιστάν.

Για τους προσκυνητές που παίρνουν κάθε χρόνο μέρος στη γιορτή Μάχα Σιβαράτρι, το όνομα Πασουπατινάθ, το μέρος όπου έχουν συγκεντρωθεί, δεν συνδέεται με το προάστιο της νεπαλικής πρωτεύουσας αλλά με τον ομώνυμο μεγάλο ναό και τους 518 ναούς, ιερά και μνημεία στην περιοχή. Για τους εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς, προσκυνητές, ταμένους, τουρίστες και Νεπάλι από τις γύρω περιοχές, που φτάνουν κάθε χρόνο σε μία από τις μεγαλύτερες θρησκευτικές συνάξεις παγκοσμίως, ταυτίζεται πρωτίστως με έναν από τους ιερότερους ινδουιστικούς ναούς, τον Πασουπατινάθ.

Γκολκόντα στην τελούγκου θα πει «Κυκλικός Λόφος». Γκολκόντα δεν σημαίνει για τους Ινδούς απλώς έναν τόπο με ακρόπολη και φρούριο, αλλά μεταφορικά τον πλούτο, κάποιο πλούσιο ορυχείο ή και μια πηγή πλουτισμού, καθώς η πόλη ήταν διάσημη στον Μεσαίωνα για τα αδαμαντωρυχεία της.

Μπαρόκ, αρ νουβό, νεοκλασικισμός, μοντερνισμός, καλαίσθητα γκράφιτι, γραφικοί πεζόδρομοι, τραμ, καφέ που θυμίζουν εποχή Μεσοπολέμου, νεομπαρόκ κτήρια, συνθέτουν το υψηλό αισθητικό επίπεδο της φινλανδικής πρωτεύουσας.