Η γοητεία του Ταλίν είναι ο συνδυασμός του έντονου μεσαιωνικού στοιχείου, τόσο έντονα χρωματισμένου, ώστε να θυμίζει «παραμυθένια» πόλη, με τη σύγχρονη τεχνολογία. Το Ταλίν έχει χαρακτηριστεί «Silicon Valley της Ευρώπης», έχει τη μεγαλύτερη αναλογία startups ανά κάτοικο, ανήκει στις πιο ανταγωνιστικές επιχειρηματικά πόλεις διεθνώς και ταυτόχρονα περιλαμβάνεται στις 10 κυριότερες ψηφιακές πόλεις του κόσμου.
Εκατοντάδες παιδιά θα συρρέουν καθημερινά από τις γύρω παραγκουπόλεις για να πάρουν πρωινό και ακόμα περισσότερος κόσμος θα προσέρχεται κάθε εβδομάδα -τυφλοί, άποροι, άστεγοι- για τρόφιμα. Στα χωριά της περιοχής θα ιδρυθούν ορφανοτροφεία, σχολεία, ιατρεία και οδοντιατρεία. Κάποια στιγμή οι Ελληνορθόδοξοι Ινδοί θα υπερβούν ακόμη και τους 3.000 και σήμερα τελούνται λειτουργίες στην Μπενγκάλι.
Το Κατέτσε δεν είναι ο ορισμός της τουριστικής περιοχής. Δεν είναι ούτε Κοπακαμπάνα ούτε Ιπανίμα. Ωστόσο, είναι το αντιπροσωπευτικότερο μέρος του Ρίο για όσους ενδιαφέρονται να βρουν πορτογαλικό αποικιακό χρώμα, μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τον απόηχο της χρυσής εποχής του Ρίο. Η περίοδος αυτή, της μπόσα νόβα, την οποία θυμούνται με νοσταλγία οι παλαιότεροι Καριόκας, συμπίπτει με την αίγλη του παλιού Ρίο. Αυτή θα εξαφανιστεί στις 21 Απρίλιου 1960, όταν η πρωτεύουσα, με την έδρα των τριών εξουσιών και τις πρεσβείες, θα μετακομίσει στην Μπραζίλια. Σταδιακά, η νέα πρωτεύουσα της Βραζιλίας θα γίνει η πλουσιότερη πόλη μεταξύ όλων των λατινοαμερικάνικων μεγαλουπόλεων.
Στο Πακιστάν τα φορτηγά θυμίζουν τεράστιες λατέρνες. Μπορεί να μη βγάζουν μουσική, αλλά είναι το ίδιο -και ακόμη περισσότερο- στολισμένα με κάθε λογής μπιχλιμπίδια. Αν και, για να είμαστε δίκαιοι, δεν πρόκειται για απλά μπιχλιμπίδια, ο όρος «jingle trucks», που χρησιμοποιούν πολλοί Αγγλοσάξονες, μάλλον τα αδικεί.
Αν τα προσέξει προσεκτικά κάποιος, θα δει πως πρόκειται για κανονική τέχνη, κάτι σαν «λαϊκό μπαρόκ». Καλλιγραφία, στίχοι από ποιήματα, ζωγραφιές με όμορφες γυναίκες, τοπία, ζώα και χωριά, αποτροπαϊκά σύμβολα που διώχνουν το κακό μάτι, διακοσμητικά μοτίβα, ξυλογλυπτική, εθνικά συνθήματα και φιγούρες πολιτικών συνυπάρχουν με γιρλάντες, σλόγκαν, θρησκευτικά σύμβολα όπως η Κααμπά ή το ουράνιο άλογο του Μωάμεθ και κορδέλες.
Στο Τζίσου Τζίντζ, παλαιότερο ιερό του Κυότο, αφιερωμένο στους θεούς του έρωτα και των σχέσεων, με το εξαγνιστικό νερό, το άγαλμα του θεού Οκουινούσι Νο-Μικότο και τις Κοϊουρανάι Νο-Ίσι, τις τυχερές πέτρες του έρωτα, σταματώ μπροστά σε ένα είδωλο που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Πρόκειται για τον Νταϊκόκου-σάμα, τον Κύριο Νταϊκόκου. Είναι θεότητα που εισήχθη στην Ιαπωνία ως «Νταϊκοκούτεν», φύλακας του Βούδα και του Ντάρμα που σταδιακά έγινε θεότητα και του Σίντο. Αναζητώντας πληροφορίες για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, ανακαλύπτω πως 0ρόεκιται για έναν άγιο, μία θεότητα με σκούφο, σάκο και που γελάει. Η έκπληξή μου θα γίνει ακόμη μεγαλύτερη όταν θα αποκτήσω προς μεγάλη μου χαρά ένα ειδώλιο του Νταϊκόκου με κόκκινη κάπα και κόκκινο σκούφο.
Ο κοσμοπολιτισμός, η συνύπαρξη Άγγλων με Ισπανούς, Ελλήνων με Τούρκους ή της μεγαλύτερης ιουδαϊκής κοινότητας της Νότιας Αμερικής με τις πολυπληθείς παροικίες Σύρων και Λιβανέζων, κατέστησε πολυπολιτισμικό το Μπουένος Άιρες, πολύ νωρίτερα από άλλες μητροπόλεις, και η ακμάζουσα κάποτε οικονομία της χώρας, δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα στην πόλη η οποία δικαίως χαρακτηρίζεται «Παρίσι της Λατινικής Αμερικής». Αυτά, μαζί με την ενδιαφέρουσα ιστορία της, το αριστοκρατικό παρελθόν της, τον σύγχρονο πολιτισμό της, το tango βεβαίως, τη ρυμοτομία, τον κόσμο της, με παρακίνησαν να την επισκεφθώ περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη πόλη της Λατινικής Αμερικής.
Βριτόμαρτις λεγόταν η νύμφη η οποία λατρευόταν στην αρχαία Κρήτη ως προστάτιδα των ψαράδων. Το όνομά της πήραν η κόρη του βασιλιά Ράιενς της Νότιας Ουαλίας στον αρθούρειο κύκλο της Στρογγυλής Τραπέζης, και ακολούθως επτά πλοία του Πολεμικού Ναυτικού του Ηνωμένου Βασιλείου. Ένα από αυτά, το HMS Britomart, ναυπηγήθηκε το 1820 και ήταν ο κυβερνήτης του Ουίλιαμ Χόμπσον, o ίδιος που ανακήρυξε ένα έτος νωρίτερα βρετανικό έδαφος τη Νέα Ζηλανδία, εκείνος ο οποίος στις 16 Σεπτεμβρίου 1840 υψώνει τη σημαία στον κάβο που θα ονομαστεί Μπριτόμαρτ Πόιντ, ιδρύοντας έτσι την πόλη του Ώκλαντ.
Η λειψανδρία που προκαλούν εκστρατείες και θάνατοι στρατιωτών στα πεδία των μαχών, η ανασφάλεια από τις διαρκείς ανακατατάξεις, τα πρώτα παπικά διατάγματα, όπως το «Ad extirpanda» του Ιννοκέντιου Δ’ το 1252 για τις εξουσίες των ιεροεξεταστών (ενάμιση αιώνα αργότερα θα οδηγήσουν σε κυνήγι μαγισσών και περί τις 50.00 θα οδηγηθούν στην πυρά) δημιουργούν ένα εφιαλτικό σκηνικό για τις γυναίκες. Εν μέσω αυτών των εξελίξεων, στη Βόρεια Ευρώπη, και ειδικά σε Βέλγιο και Ολλανδία, ιδρύονται ανεπίσημα χριστιανικά τάγματα όπως των Μπεγκίνς. Αυτές αποτελούν καθολική αδελφότητα. Ζουν κοινοβιακά, σαν καλόγριες, με ταπεινότητα και θρησκευτική ευλάβεια στα «μπεγκινάζ», όπως ονομάζονται, από τον γαλλικό όρο, τα συγκροτήματα κατοικιών τους.
Τις τελευταίες ημέρες του 2012, ο 53χρονος αρχιεπίσκοπος Χοσέ Λουίς Εσκόμπαρ Άλας δίνει εντολή να αφαιρεθούν από την πρόσοψη του καθεδρικού τα 2.700 κεραμικά της τοιχογραφίας του Φερνάντο Γιορτ. Αυτό εξοργίζει τους Σαλβαδοριανούς και ακόμη περισσότερο όταν πληροφορούνται ότι ο αρχιεπίσκοπος πήρε την απόφαση χωρίς να συνεννοηθεί με την κυβέρνηση. Οι κάτοικοι ξεσηκώνονται, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «παίρνουν φωτιά», πρωτοβουλίες πολιτών σχηματίζονται, όπως οι Indignados por el mural οι οποίοι δημιουργούν σελίδα στο Facebook με «φωτογραφία προφίλ» την τοιχογραφία. Οι αντιδράσεις ωστόσο αποδεικνύονται μάταιες. Παρά την επίσημη καταδίκη του υπουργείου Πολιτισμού και την ανακοίνωσή του ότι αυτή ενέργεια αντιτίθεται στην κρατική νομοθεσία προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς, η τοιχογραφία καταστρέφεται, πράξη που θα αποτελεί το υπ’ αριθμό ένα θέμα συζητήσεων στη χώρα κατά το επόμενο διάστημα.
20.000 γιατροί, φοιτητές, μοναχοί, μηχανικοί, πανεπιστημιακοί, εργάτες, δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμη και κομμουνιστές με τις οικογένειές τους, μεταφέρθηκαν και εκτελέστηκαν στο S-21, τυπικώς ως «κατάσκοποι», ουσιαστικώς λόγω του καχύποπτου Πολ Ποτ που έβλεπε παντού συνωμοσίες. Το Τούολ Σλενγκ, ένα από τα 196 στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν διέφερε σε πολλά από ένα τυπικό κολαστήριο των ναζί. Ηλεκτροσόκ, ανελέητοι ξυλοδαρμοί ακόμη και διψασμένων που έπιναν νερό χωρίς άδεια, έως και ερασιτέχνες «Μένγκελε» με πειράματα σε ανθρώπους, όπως η εξαγωγή οργάνων από ζώντες φυλακισμένους.
Than Pan 