28 Ιουλίου 2015, λίγο πριν τις 8 το βράδυ. Είναι η πρώτη μου μέρα στο Βουκουρέστι όπου έφτασα με την πρωινή πτήση από το Τσισινάου της Μολδαβίας. Η πρωτεύουσα της Ρουμανίας, όπου βρίσκομαι ξανά μετά από 35 χρόνια, είναι ο τελευταίος σταθμός μου σε ένα ταξίδι που στον χάρτη κυλάει ανάποδα από την φορά του ρολογιού, ξεκινώντας από τον Καύκασο, στην συνέχεια στην Ανατολική Ευρώπη και από εκεί στην Βαλκανική. Η δύση του ήλιου με βρίσκει στην παλιά πόλη και σε ένα από τα πιο ελκυστικά, όπως μου φαίνεται με πρώτη ματιά, αξιοθέατα της πόλης, την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Νέου (Biserica Sfantul Gheorghe Nu στα ρουμάνικα).

Η πρώτη μου εντύπωση από τον κήπο της εκκλησίας είναι πως πρόκειται για έναν υπέροχο αρχιτεκτονικά ναό -είναι χτισμένος στην τεχνοτροπία του 18ου αιώνα Brancovenesc- με κίονες, καμάρες, τοξωτά ψευδοπαράθυρα και με ζαχαρί χρώμα. 

Ο  κήπος του ορθόδοξου αυτού ναού βλέπει στην λεωφόρο Bratianu στο ύψος της Lipidcani κοντά στο «Χιλιόμετρο Μηδέν» της πόλης (από αυτό το «Kilometrul 0» ξεκινά και το χιλιομετρικό μέτρημα των αποστάσεων στο Βουκουρέστι και σε ολόκληρη την Ρουμανία) και είναι στρωμένος με γρασίδι. Παρότι είμαι δίπλα στην λεωφόρο, το περιβάλλον το νιώθω πολύ ήρεμο, προφανώς επειδή μεσολαβούν το μικρό Πάρκο Universitatii (Πανεπιστημίου) και πιο δίπλα η πλατεία Unirii. 

Αφού φωτογραφίζω τον ναό εξωτερικά, πλησιάζω την είσοδο και μου έρχεται η μυρωδιά από θυμίαμα. Υποθέτω πως θα προηγήθηκε Εσπερινός. Αμέσως μετά αντικρίζω δεξιά της εισόδου κάποιες εξωτερικές τοιχογραφίες. Αυτή που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι «Ο Παράδεισος εναντίον της Κόλασης» με βιβλικές σκηνές.Ένα κατακόκκινο στο χρώμα του αίματος ποτάμι που ξεκινά από τα πόδια του Χριστού, με αγίους, με δέσμιους της Κόλασης, δαίμονες, αγγέλους, την ζυγαριά των ψυχών και άγρια ζώα, αρκούδες, ελέφαντες, δράκους, μια θάλασσα με πλοία και ψάρια, σάλπιγγες…

Μπαίνοντας στο εσωτερικό του ναού βλέπω να κυριαρχούν τοιχογραφίες πολλών Ορθοδόξων αγίων και των κυριοτέρων εορτών, όπως ο Ευαγγελισμός, η Γέννηση του Χριστού, η Φυγή στην Αίγυπτο, η θανάτωση των βρεφών από τον Ηρώδη, ο Χριστός ανάμεσα στην Παναγία και τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, η Ανάσταση σε κάποιο ταβάνι…

Πρόκειται για την μεγαλύτερη εκκλησία που χτίστηκε στο Βουκουρέστι επί ηγεμονίας του πρίγκηπα της Βλαχίας Constantin Brancoveanu ο οποίος μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα διαπιστώθηκε πως είναι θαμμένος εδώ (η σύζυγός του έκρυψε με μάρμαρο τον τάφο του για να μην συληθεί από τους Τούρκους). Εγκαινιάσθηκε στις 29 Ιουνίου 1707 και ήταν ένα αριστούργημα για την εποχή εκείνη. Σχεδιάστηκε από έναν Ιταλό, τον Vaseleli και διακοσμήθηκε από τους πιο ονομαστούς καλλιτέχνες εκείνης της περιόδου, τον ζωγράφο Parvu Mutu, τον ξυλογλύπτη Istrate και τον γλύπτη Caragea. Μετά την καταστροφή του από πυρκαγιά το 1847, ο ναός ανακαινίστηκε μεταξύ 1852 και 1853 από τον Ισπανό αρχιτέκτονα Villacrosse ενώ ζωγραφίστηκαν και τοιχογραφίες από τον Marian Popp. Νέες μετατροπές έγιναν, περιλαμβανομένης και της αποκατάστασης των παλαιών τοιχογραφιών, το 2014, όταν ο Brancovenau ανακηρύχθηκε άγιος.

Κείμενο – Φωτογραφία: Zalmoxis