Δεν ήταν και λίγοι οι λόγοι οι οποίοι αποθάρρυναν στις προηγούμενες δεκαετίες τους ευρωπαίους ταξιδιώτες να επιλέξουν ως τόπο διακοπών τους την Κεντρική Αμερική (υψηλοί δείκτες εγκληματικότητας, εμφύλιοι πόλεμοι, μαλάρια, κ.λπ.). Ωστόσο, άλλοι τόσοι λόγοι, αν όχι και περισσότεροι, την καθιστούν σήμερα ελκυστικό τόπο διακοπών: φύση, πολιτισμός, ιστορία, μνημεία και αξιοθέατα προστίθενται στο ανατιμημένο ευρώ έναντι του δολαρίου (ζώνη του οποίου αποτελεί η περιοχή) και στην αυξανόμενη εξωστρέφεια των Ελλήνων που βρίσκει πλέον πεδίο ταξιδιωτικής έκφρασης ευρύτερο της Ευρώπης, της Μεσογείου και των παραδοσιακά «εύκολων» προορισμών . Όμως, το ότι ακόμη δεν έχει καθιερωθεί ως τέτοιος («εύκολος προορισμός») αυτό ακριβώς είναι που προσδίδει – όπως ομολογούν πολλοί ταξιδιώτες – επιπλέον γοητεία στη συγκεκριμένη γωνιά του «Νέου Κόσμου» με χώρες ολόκληρές να είναι τουριστικά παρθένες (π.χ. Ονδούρα).

Βρέθηκα το 2007 στην κεντρική Αμερική (έτσι ορίζεται η περιοχή που την απαρτίζουν οι νότιες επαρχίες του Μεξικού, το Μπελίζ ή πρώην Βρετανική Ονδούρα, η Γουατεμάλα, το Σαλβαδόρ, η Ονδούρα, η Νικαράγουα, η Κόστα Ρίκα και ο Παναμάς) και όπως διαπίστωσα, στα «συν» της ευρύτερης περιοχής περιλαμβάνονται οι σπάνιες φυσικές ομορφιές της, οι εναλλαγές της αποικιακής αρχιτεκτονικής με το ινδιάνικο στοιχείο, οι πολιτισμικές παραδόσεις, η ως πρόσφατα ταραγμένη και με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά πολιτική ζωή η οποία ακόμη σφραγίζει την καθημερινότητα των ανθρώπων και το χαμηλό κόστος ζωής. Βέβαια, δεν είναι και ο πιο «εύκολος» προορισμός για τον ταξιδιώτη για ένα πλήθος λόγων, από την έλλειψη τουριστικής κουλτούρας (π.χ. στην πρωτεύουσα της Ονδούρας Τεγκουσιγκάλπα ήταν σχεδόν αδύνατο να ανταλλάξω ευρώ, ούτε καν στην κεντρική τράπεζα) μέχρι την εκνευριστική μανία πολιτών και αρχών με την ασφάλεια (είναι ενδεικτικό ότι στη Μανάγκουα της Νικαράγουας, αλλά και σε άλλες κεντροαμερικανικές πρωτεύουσες για να μπει λ.χ. ένα πελάτης σε τραπεζικό κατάστημα, απαγορεύεται να φοράει καπέλο, γυαλιά – ακόμη και μυωπίας – να φέρει κινητό ή φωτογραφική μηχανή και είναι υποχρεωμένος να τα τοποθετείς ειδικές θυρίδες ασφαλείας). Στις δυσκολίες θα πρέπει να προστεθούν και άλλα παραδείγματα, όπως π. χ. οι κάκιστες συνθήκες οδικής κυκλοφορίας (βρέθηκα σε λιγότερο από δύο μήνες σε 2 τρακαρίσματα) . Ωστόσο, στο τελικό ισοζύγιο, τα «υπέρ» είναι σαφώς πολλαπλάσια από τα «κατά» σε σημείο που να καθιστούν τη γεωγραφική ενότητα «κεντρική Αμερική» ως ένα από τους περισσότερο ενδιαφέροντες και ανερχόμενους ταξιδιωτικούς προορισμούς παγκοσμίως, ενώ το πλήθος εκπροσώπων εθνών με μακρόχρονη ταξιδιωτική κουλτούρα (π.χ. Γερμανοί, Γάλλοι, κ.λπ.) που συνάντησα και οι πολλοί «γείτονες» τουρίστες από τις ΗΠΑ και οι ομόγλωσσοι Ισπανοί, ασφαλώς δεν είναι πιο «επιπόλαιοι» ή λιγότερο «απαιτητικοί» από τους Έλληνες που συνήθως «σνομπάρουν» τέτοιους, χωρίς επαρκή υποδομή, προορισμούς.

Με βάση την σχετικά πρόσφατη εμπειρία μου στη περιοχή (βρέθηκαν εκεί πέρυσι στο τέλος του δικού μας χειμώνα και αρχή της άνοιξης, με το θερμόμετρο ωστόσο να φθάνει ακόμη και στους 36 με 37 βαθμούς στη Νικαράγουα και τον Παναμά) αλλά και παλαιότερες επισκέψεις που είχε στην ίδια περιοχή, θα προσπαθήσω να δώσω – και με την αναπόφευκτη «προσωπική ματιά» – μια γεύση για τα κυριότερα αξιοθέατα (ή ενότητες θεμάτων που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον) και αξιοπρόσεκτα στοιχεία της Κεντρικής Αμερικής, στην επιλογή των οποίων βάρυνε ιδιαίτερα η «μοναδικότητά» τους.

«Αποικιακές» πόλεις. Πολλές από τις ομορφότερες «αποικιακές» πόλεις ολόκληρης της ηπείρου, βρίσκονται συγκεντρωμένες στην κεντρική Αμερική με κυριότερες τη Μέριντα στο Μεξικό (συναγωνίζεται επαξίως τη ομώνυμη πόλη της Βενεζουέλας) την Αντίγκουα στη Γουατεμάλα, τη Γρανάδα στη Νικαράγουα και το Σουτσιτότο στο Σαλβαδόρ. Ενδεικτικά, η Γρανάδα είναι μια πόλη του 16ου αιώνα, καλοσυντηρημένη, χτισμένη στις όχθες της λίμνης Νικαράγουα (μιας από τις 10 μεγαλύτερες στον κόσμο και της μοναδικής όπου ζουν καρχαρίες) που υπήρξε αρκετά πλούσια και «ιστορικό» προπύργιο των συντηρητικών καθολικών (και παλιότερα των Ισπανών μοναρχικών) . Ίσως για τον λόγο αυτό συχνά αναφέρεται μαζί με την «αντίζηλο» αν όχι «αντίπαλο» αποικιακή πόλη Λεόν με την οποία την χωρίζουν από ιστορικές διαφοροποιήσεις (και οι δύο υπήρξαν πρωτεύουσες και λόγω της έριδας μεταξύ τους επελέγη εν τέλει η Μανάγκουα που βρίσκεται στο μέσον) μέχρι πολιτικές (η τελευταία αποτελεί λ.χ. παραδοσιακό κέντρο των Σαντινίστας) αλλά ακόμη και γεωμορφολογικές. Μνημεία από τον 16ο αιώνα, νεοκλασικά κτίρια, πλατείες, φοινικιές, νησιά προσβάσιμα με βάρκες και πλήθος ξενοδοχείων και εστιατορίων πίσω από κιονοστοιχίες και τοίχους σε έντονα χρώματα, συνθέτουν το όλο σκηνικό. Με ακόμη εντονότερο αποικιακό ύφος, με αψίδες, τρία ηφαίστεια για φόντο της πόλης, το χαρακτηριστικό χρώμα της ώχρας και της μουστάρδας στις προσόψεις και τις μπαρόκ εκκλησίες, η Αντίγκουα είναι ένας από τους δύο πιο δημοφιλείς προορισμούς στην Γουατεμάλα (μαζί με τον αρχαιολογικό χώρο του Τικάλ). Η Μέριντα πάλι, έχει την «ατυχία» να επισκιάζεται τουριστικά από μια άλλη περισσότερο κοσμοπολίτικη πόλη του Γιουκατάν, το Κανκούν και να έχει τη μεγαλύτερη απόσταση από τους άλλους προορισμούς της κεντρικής Αμερικής και ως εκ τούτου να αποτελεί για κάποιους μια από τις τελευταίες επισκέψιμες επιλογές, όμως θεωρείται από αρκετούς ως η ομορφότερη πόλη από τον Κόλπο του Μεξικού μέχρι το κανάλι του Παναμά. Έτσι, την επισκέπτονται κυρίως ταξιδιώτες που επισκέπτονται αποκλειστικά το Μεξικό ή σε συνδυασμό με κάποια γειτονική χώρα (π.χ. Μπελίζ, Κούβα, κ.λπ.). Δεν υπάρχει – ίσως κυριολεκτικά – δρόμος αυτής της ήρεμης «άσπρης πόλης» χωρίς κάποιο κτίριο με έντονο αποικιακό χρώμα. Μουσεία, ανάκτορα, αγορές, περίφημη τοπική κουζίνα, βραδινές υπαίθριες συναυλίες και πρόσβαση στους κοντινούς αρχαιολογικούς χώρος της Ουσμάλ ή της Τσισέν Ιτσά τη καθιστούν ιδιαίτερα δημοφιλή προορισμό για όσους περιορίζουν το ταξίδι τους στο Γιουκατάν ή γενικότερα το Μεξικό.

Φύση. Ένα από τα πιο συναρπαστικά θεάματα της κεντροαμερικανικής φύσης είναι τα ηφαίστειά της που όμως είναι και παράγοντας της «κακοδαιμονίας» αυτών των χωρών, καθώς σχετίζονται άμεσα με τους πολλούς και ιδιαίτερα καταστρεπτικούς σεισμούς που τις πλήττουν. Το πιο ενδιαφέρον και εύκολο στην ανάβασή του για τους ταξιδιώτες ηφαίστειο είναι το Πακάγια, ένα από τα τρία που περιβάλλουν την Αντίγκουα. Από τους πρόποδες μέχρι κοντά στην κορυφή όπου μπορεί κάποιος να δει καπνούς και ίσως και εκρήξεις (στάθηκα ιδιαίτερα τυχερός που μπόρεσα να βιντεοσκοπήσω φλεγόμενους βράχους να εκτοξεύονται από αυτό το ενεργό ηφαίστειο, αν και το «πλήρωσα» με ένα παπούτσι που «άνοιξε» από την θερμότητα της υπόγειας λάβας) μεσολαβεί μια διαδρομή 3,5 ωρών η οποία ξεκινά από την υγρή δροσιά των δένδρων στους πρόποδες και καταλήγει στον καυτό αέρα πάνω από τη μαύρη αποξηραμένη λάβα (αλλά και το μάγμα που αποτελεί κίνδυνο καθώς μπορεί να ξεπηδήσει ανά πάσα στιγμή κάτω από τα έδαφος).

Η θέα της λίμνης Μανάγκουα από το παλαιό κέντρο της ομώνυμης πρωτεύουσας της Νικαράγουα που είναι έρημο (και ως εκ τούτου ιδιαίτερα επικίνδυνο μετά τη δύση του ηλίου οπότε κανείς δεν κυκλοφορεί εκεί, πλην όμως αξίζει η εμπειρία μιας πρωινής ή μεσημεριανής επίσκεψης) μετά τον σεισμό του 1972, είναι ενδεικτικά ακόμη ένα από τα φυσικά αξιοθέατα της Κεντρικής Αμερικής. Κυρίως όμως είναι ο απέραντος οικολογικός θησαυρός με τα πολλά φυσικά πάρκα και καταφύγια της Κόστα Ρίκα που φιλοξενούν εκατοντάδες είδη θηλαστικών, πτηνών και αμφίβιων, χιλιάδες είδη φυτών και δεκάδες χιλιάδες είδη εντόμων.

Θάλασσα. Εάν υπάρχει κάπου ο «παράδεισος» των δυτών και όσων ασχολούνται εν γένει με τις θαλάσσιες δραστηριότητες, από φωτογραφήσεις κοραλλιών μέχρι ψάρεμα και από καταδύσεις μέχρι ιστιοπλοΐα, τότε αυτός βρίσκεται στις παραλίες και τα νησιά του Μπελίζ, στην Καραϊβική. Κυριότεροι προορισμοί είναι η περίφημη «Μπλε τρύπα» (μια στρογγυλή μπλε κηλίδα στα γαλάζια νερά της Καραϊβικής) που είναι κάτι σαν «σήμα κατατεθέν» για τον τουρισμό της χώρας, το Σαν Πέντρο (το νησί που έκανε παγκοσμίως γνωστό η Μαντόνα με το τραγούδι «Λα Ίσλα Μπονίτα» και που είναι συνώνυμο όλων των θαλασσίων σπορ) και το Κάγιε Κώλκερ, μια μακρόστενη νησίδα μήκους 6 χιλιομέτρων. Όσον αφορά στους σέρφερς, αυτοί έχουν ανακαλύψει τα τελευταία χρόνια τις ακτές της Κόστα Ρίκα, ενώ όσοι επιζητούν κοσμικές παραλίες ασφαλώς θα μείνουν ευχαριστημένοι από την υπερεπαρκή υποδομή και την έντονη ζωή του Κανκούν στο Μεξικό, μια στενόμακρη (περί τα 50 χιλιόμετρα) λωρίδα γης μέσα στην Καραϊβική. Και βέβαια, δεν θα πρέπει να παραλείψουμε ένα από τα «θαύματα του κόσμου» όπως χαρακτηρίστηκε στη εποχή του και που παραμένει ακόμη αξιοθέατο, το κανάλι του Παναμά.

Αρχαιολογικοί χώροι. Στην ουσία, αυτοί αφορούν πρωτίστως στα μέρη όπου αναπτύχθηκε ο πολιτισμός των Μάγια με κυριότερους από αυτούς, το Παλένκε και την Τουλούμ στα βόρεια (στο Μεξικό) το Τικάλ στη Γουατεμάλα, το Λαμανάι στο Μπελίζ και – στα νοτιότερα – το Κοπάν στην Ονδούρα. Εκτός από τα ίδια τα μνημεία, η σχέση τους και οι αρχιτεκτονικές αναλογίες τους με τις πλούσιες αστρονομικές γνώσεις των Μάγια, τα τοπία όπου βρίσκονται (πολλά από αυτά μέσα σε ζούγκλες και τροπικά δάση όπου ακούγονται φωνές παπαγάλων, ιαγουάρων και πιθήκων) και το μυστήριο που τα περιβάλλει, τα τοποθετούν στις πρώτες προτεραιότητες όλων των ταξιδιωτών.

Ινδιάνικα χωριά. Από το Τσιάπας στο Μεξικό μέχρι τη λίμνη Ατιτλάν στη Γουατεμάλα, η παρουσία των Μάγια είναι εντονότατη. Οι πιο «χαρακτηριστικοί» τόποι τους είναι το Τσιτσικαστενάνγκο (με το μεγάλο παζάρι των Μάγια δύο φορές την εβδομάδα, τις διασωθείσες αρχαίες θρησκευτικές τελετουργίες και τις παραδοσιακές τέχνες τους) και τα χωριά γύρω από τη λίμνη Ατιτλάν, όπως π.χ. το Σαντιάγκο ή το Σαν Μάρκος. Τα χαρακτηριστικά χρώματα της ενδυμασίας τους στις αποχρώσεις του ροζ – μωβ, τα κινήματα στα οποία συμμετέχουν για την οικολογική προστασία των περιοχών ή για την εισαγωγή των διαλέκτων τους σε σχολεία και ένα πλήθος ακόμη δραστηριοτήτων των ινδιάνων της Κεντρικής Αμερικής δείχνουν πως αυτοί δεν αποτελούν ένα «μουσειακό» είδος αλλά μία δυναμική κατηγορία ιδιαίτερων πολιτών που αναζητούν τη διατήρηση της ταυτότητάς τους, μέσα στο κυρίαρχο ισπανόφωνο – λευκό (ή μεστίσο) – καθολικό στοιχείο.

Πολιτική ιστορία. Αποικιοκρατία, Ζαπάτα, Ορτέγκα, «Μπανανίες», Κόντρας, Μάρκος, Ζαπατίστας, Σαντινίστας, «Πόλεμος του Ποδοσφαίρου», επαναστάσεις, παραστρατιωτικές ομάδες, Νοριέγκα, Φονσέκα, μια μακραίωνη ιστορία βίας, κινημάτων και κοινωνικών αναταράξεων, όλα αυτά μπορούν και να εμπνέουν σε κάθε ευκαιρία τους λάτρεις της ιστορίας αλλά και να εξηγούν πλείστες όσες ιδιαιτερότητες των κοινωνιών της ευρύτερης περιοχής. Στην επίσκεψή μου πέρυσι, πέτυχα την επίσκεψη Μπους στην Πόλη της Γουατεμάλας (το κέντρο της παλιάς πόλης είχε κλείσει για το λόγο αυτό) και μου έκανε εντύπωση πως βρήκα μια ομάδα αριστερών αμερικανών οι οποίοι ακολουθούσαν τον Μπους για να διαδηλώσουν κατά της πολιτικής του (τα δακρυγόνα έπεσαν «βροχή» πάντως).

Πολιτισμός. Οι περισσότεροι ξένοι είναι εξοικειωμένοι μόνο με τη μουσική και τη ζωγραφική όσον αφορά στον πολιτισμό της περιοχής. Και όμως, ο «μουσειακός» και ο «ζωντανός» πολιτισμός των χωρών της κεντρικής Αμερικής είναι από τους πλέον ενδιαφέροντες της ηπείρου. Από τους πιο γνωστούς ζωγράφους «μουραλίστας» του Μεξικού (Ντιέγκο Ριβέρα, Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο, Νταβίντ Άλφαρο Σικέιρος) μέχρι και τους λιγότερο γνωστούς (π.χ. τις ξυλογραφίες του Ίσραελ Καστίγιο που μπορεί να δει ο επισκέπτης στις εκθέσεις του Σαν Σαλβαδόρ) και από τα καρναβαλικά κοστούμια του Μπελίζ που φορούν τις απόκριες οι κάτοικοι του Όρεηντζ Γουώκ μέχρι τα «μουσεία της μάσκας» στη Γουατεμάλα ή τα «Αφρο-αντιγιάνικο μουσείο» στην Πόλη του Παναμά και τα ινδιάνικα σχέδια στην πρόσοψη του καθεδρικού του Σαλβαδόρ, ο επισκέπτης δέχεται ακατάπαυστα «καινούργια» πολιτισμικά στοιχεία, από εξαιρετικά ενδιαφέροντα έως απλώς… «γραφικά».

Φιλοξενία. Παρά τη επιφυλακτικότητα που θεωρητικά διέπει τους πολίτες χωρών με «προϊστορία» σε ασυνήθιστα υψηλούς δείκτες εγκληματικότητας και την επίσης ασυνήθιστα χαμηλή διάδοση των ξένων γλωσσών, μηδέ της αγγλικής εξαιρουμένης (εκτός του Μπελίζ) οι ντόπιοι είναι φιλόξενος λαός. Είτε είναι «ευρωπαίοι» είτε «μιγάδες» (μεστίσο) είτε από οποιαδήποτε φυλή ακόμη και του κατά γενική ομολογία περισσότερο πολυφυλετικού κράτους παγκοσμίως (συγκριτικά με το μέγεθός του) που είναι το Μπελίζ, όπου η φτώχεια και το «κακό όνομα» που απέκτησε στο παρελθόν για την εγκληματικότητα σε βάρος ξένων επισκεπτών και την τάση για «εύκολο χρήμα» από τον τουρισμό, μάλλον το «αδικούν». Μάλιστα, τη φιλοξενία την διαπίστωσα αρκετές φορές «από πρώτο χέρι», άλλοτε από τη νεαρή ινδιάνα στη Γουατεμάλα που μεσολάβησε στο άτυπο «συμβούλιο των γερόντων» του χωριού για να λάβω την άδεια να τραβήξω φωτογραφίες σε χώρους «απαγορευμένους» για ξένους (εθιμικά και όχι επίσημα) άλλοτε από ένα ζευγάρι που πρότεινε με πιεστική ευγένεια να με συνοδεύσει τον ως τον προορισμό μου σε προάστιο της Τεγκουσιγκάλπα εξηγώντας μου ότι «πιθανόν να κυκλοφορούν πορτοφολάδες». Στη φιλοξενία της ίδιας πόλης να αναφέρω και μία από τις δύο συνολικά ελληνικές οικογένειες που ζουν μόνιμα στην πρωτεύουσα της Ονδούρας και η οποία μου συμπεριφέρθηκε με την ξεχασμένη πλέον στη χώρα μας «πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία», συμβουλεύοντάς με μέχρι και για τα λιγότερα γνωστά πλην αξιόλογα μέρη της χώρας που θα έπρεπε να επισκεφθώ (μάλιστα, ήταν για εμένα έκπληξη όταν στο κέντρο της πόλης απροσδόκητα βρήκα ελληνικό εστιατόριο – με το όνομα «Μεντιτερανέο» – όπου η οικογένεια Ντικούλη κατάφερε να κάνει μόδα στη λιγότερο κοσμοπολίτικη χώρα της Κεντρικής Αμερικής, τον μουσακά, τη χωριάτικη σαλάτα και το τζατζίκι.

Προτού πάντως αποφασίσει κάθε ενδιαφερόμενος αν θα επισκεφθεί ή όχι την κεντρική Αμερική, χρήσιμο θα είναι να γνωρίζει και ότι:

Η πτήση είναι πολύωρη και ως εκ τούτου απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στην επιλογή της αεροπορικής εταιρίας, καθώς έχω διαπιστώσει αδικαιολόγητα μεγάλες διαφορές στην ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών μεταξύ των αερομεταφορέων.

Το επιπλέον κόστος που θα σημαίνει η επιλογή μιας καλής αεροπορικής εταιρίας από Ευρώπη μπορεί να αποσβεσθεί στις επιτόπιες διαδρομές. Όλες οι πρωτεύουσες της Κεντρικής Αμερικής απέχουν από την κοντινότερή τους μεταξύ 6 και 9 ωρών με πολυτελή πούλμαν (με σνακς, αναψυκτικά, άνετο κάθισμα – πολυθρόνα, βίντεο, κ.λπ.) ενώ ενδεικτικά, από την Πόλη της Γουατεμάλας, η αεροπορική σύνδεση με Τικάλ κοστίζει 100 δολάρια και η διαδρομή ως την Αντίγκουα με ταξί, 25 δολάρια. Το ίδιο ενδεικτικό για το χαμηλό κόστος, είναι ότι στην πρωτεύουσα της ίδιας χώρας, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρει δωμάτιο καθαρού και ασφαλούς ξενοδοχείου με δορυφορική τηλεόραση, φύλαξη αποσκευών και ίντερνετ ακόμη και από 20 δολάρια το μονόκλινο ενώ στο πιο ακριβό Άμπεργκρις Κάγιε του Μπελίζ, η θέα με μπαλκόνι στην Καραϊβική είναι – η φθηνότερη – τουλάχιστον τριπλάσια, αλλά σε κάθε περίπτωση ασύγκριτα φθηνότερη από εκείνη των ελληνικών νησιών.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι και η κουζίνα της περιοχής. Εκτός από τις γνωστές σε όλο τον κόσμο συνταγές (π.χ. τη φημισμένη γιουκατέκικη κουζίνα στο Νότιο Μεξικό) οι «εξωτικές» γεύσεις μπορεί να περιλαμβάνουν από αυγά ιγκουάνας με σάλτσα κάρι στο Σαν Σαλβαδόρ (η εμπειρία και η γεύση άξιζαν με το παραπάνω τα 6 δολάρια που πλήρωσα) μέχρι κολοκυθόσουπα που να συνοδεύει αστακό στον Παναμά.

Μεγάλη είναι η ποικιλία των σουβενίρ με «τοπικό χρώμα» που μπορεί να αγοράσει κάποιος, με πιο χαρακτηριστικά τις ξύλινες μάσκες των ινδιάνων της Γουαταμάλας, τις τυπικές ξύλινες βοϊδάμαξες της Κόστα Ρίκα σε διάφορα μεγέθη, το συλλεκτικό χαρτονόμισμα των 5 κολόνες της ίδιας χώρας όπου απεικονίζεται ο περίφημος πίνακας «Αλληγορία» που κοσμεί το Εθνικό Θέατρο του Σαν Χοσέ, ξυλόγλυπτα από την Βάγιε Λος Άνχελες την Ονδούρας, αλλά και ακουαρέλες με θαλασσινά θέματα του Μπελίζ.

Η προτεινόμενη διάρκεια ενός γύρου της Κεντρικής Αμερικής δεν μπορεί να είναι μικρότερη των 4 εβδομάδων, ενώ ανάλογα με τα ενδιαφέροντα ενός ταξιδιώτη το ίδιο διάστημα ενδεχομένως δεν αρκεί καν για να τα καλύψει (π.χ. οι λάτρεις του οικοτουρισμού θα θεωρήσουν ενδεχομένως μικρό το διάστημα αυτό ακόμη και μόνο για τις φυσικές ομορφιές της Κόστα Ρίκα).

Photos: Zalmoxis

1η Φωτογραφία: San Pedro – Belize. Σταθμός θαλάσσιου ταξί.

2η Φωτογραφία: Arco de Santa Catarina, Antigua, Guatemala.

3η Φωτογραφία: Grenada, La Catedral, Nicaragua.

4η Φωτογραφία: Parque Central, San Jose, Costa Rica.

5η Φωτογραφία: San Salvador, La Catedral, El Salvador

6η Φωτογραφία: Αυγά ιγκουάνας με σάλτσα κάρυ και μπύρα

7η Φωτογραφία: Τεκτονική στοά, Τεγκουσιγκάλπα, Ονδούρα