Ο κοσμοπολιτισμός, η συνύπαρξη Άγγλων με Ισπανούς, Ελλήνων με Τούρκους ή της μεγαλύτερης ιουδαϊκής κοινότητας της Νότιας Αμερικής με τις πολυπληθείς παροικίες Σύρων και Λιβανέζων, κατέστησε πολυπολιτισμικό το Μπουένος Άιρες, πολύ νωρίτερα από άλλες μητροπόλεις, και η ακμάζουσα κάποτε οικονομία της χώρας, δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα στην πόλη η οποία δικαίως χαρακτηρίζεται «Παρίσι της Λατινικής Αμερικής». Αυτά, μαζί με την ενδιαφέρουσα ιστορία της, το αριστοκρατικό παρελθόν της, τον σύγχρονο πολιτισμό της, το tango βεβαίως, τη ρυμοτομία, τον κόσμο της, με παρακίνησαν να την επισκεφθώ περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη πόλη της Λατινικής Αμερικής.

Η λειψανδρία που προκαλούν εκστρατείες και θάνατοι στρατιωτών στα πεδία των μαχών, η ανασφάλεια από τις διαρκείς ανακατατάξεις, τα πρώτα παπικά διατάγματα, όπως το «Ad extirpanda» του Ιννοκέντιου Δ’ το 1252 για τις εξουσίες των ιεροεξεταστών (ενάμιση αιώνα αργότερα θα οδηγήσουν σε κυνήγι μαγισσών και περί τις 50.00 θα οδηγηθούν στην πυρά) δημιουργούν ένα εφιαλτικό σκηνικό για τις γυναίκες. Εν μέσω αυτών των εξελίξεων, στη Βόρεια Ευρώπη, και ειδικά σε Βέλγιο και Ολλανδία, ιδρύονται ανεπίσημα χριστιανικά τάγματα όπως των Μπεγκίνς. Αυτές αποτελούν καθολική αδελφότητα. Ζουν κοινοβιακά, σαν καλόγριες, με ταπεινότητα και θρησκευτική ευλάβεια στα «μπεγκινάζ», όπως ονομάζονται, από τον γαλλικό όρο, τα συγκροτήματα κατοικιών τους.

Στην αγορά στεγάζονται μπαρ, πιτσαρίες, εστιατόρια με ιταλική κουζίνα, ιαπωνική, μεξικανική, με θαλασσινά, ασφαλιστικές εταιρείες, πολυκαταστήματα, μικρότερα καταστήματα, φωτογραφικά εργαστήρια, κομμωτήρια, κάβες, βιβλιοπωλεία και εν γένει βιτρίνες που εύκολα δελεάζουν τον καταναλωτή. Εξίσου ενδιαφέρων είναι ο περίπατος στην αγορά και μετά το ωράριο εργασίας καταστημάτων, καθώς ως δημόσιος χώρος παραμένει ανοιχτή 24 ώρες, οπότε είναι μια ευκαιρία να περιεργαστεί κάποιος την εξαιρετική αρχιτεκτονική της. Το αξιοθέατο δεν είναι μόνο η αγορά ως αγορά, αλλά ως αρχιτεκτονικό κόσμημα και ως ιστορία. Δεν επελέγη τυχαία να χρησιμοποιηθεί ως «Diagon Alley» στην ταινία του 2001 «Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος» ή ως μία από τις τοποθεσίες των υπαίθριων πάρτι που διοργανώθηκαν κατά την αδαμάντινη επέτειο της βασίλισσας Ελισάβετ.

Έχοντας περπατήσει τέσσερα χιλιόμετρα για να φτάσω στον λόφο με τον ναό, περνώ μια γέφυρα και τον ποταμό Πουνατσάνγκτσουου, ανάμεσα από καλύβες, ορυζώνες και φυτείες σιναπιού. Όλα τα σπίτια του χωριού στους πρόποδες έχουν ζωγραφισμένους φαλλούς στους τοίχους, θέαμα όχι και τόσο αταίριαστο με τον λόφο τον οποίο ο εκκεντρικός άγιος παρομοίαζε με γυναικείο στήθος λόγω του στρογγυλού σχήματός του. Εισερχόμενος στον χώρο του μοναστηριού περιστρέφω τους κυλινδρικούς τροχούς προσευχής και συνεχίζω για τον ναό. Μπαίνοντας γίνομαι μάρτυρας ονοματοδοσίας ενός μικρού κοριτσιού. Ο πατέρας του το έφερε στον καλόγερο και εκείνος ψελλίζει μερικές λέξεις αναφέροντας το όνομα το οποίο θα δώσει στην μικρούλα ο πατέρας της. Αυτό είναι γραμμένο σε ένα κομμάτι μπαμπού που τράβηξαν τυχαία μετά από την προσευχή. Ρωτώ το πώς ονοματοδοτούνται τα παιδιά. Ζητούμενο είναι, μου απαντούν, το όνομα που θα δοθεί στο παιδί να ταιριάζει με τον προορισμό του.

Η πρόσοψη του τζαμιού αποτελείται από ένα τεράστιο ψηφιδωτό με μικρά γυαλιστερά πλακάκια. Είναι δε τόσο χαριτωμένα στολισμένο που προς στιγμήν νομίζω πως βλέπω ένα σκηνικό, όχι κάποια πραγματικό κτήριο. Η επιγραφή στην βάση του τζαμιού πληροφορεί πιστούς και περαστικούς για το έτος ανέγερσης: είναι το 1338 από Εγίρας, δηλαδή 1960 με την δική μας χρονολόγηση. Είναι ολόκληρο διακοσμημένο με μωσαϊκό τύπου «Τσίνι Τίκρι» τεχνοτροπία που βασίζεται σε γυαλί και κεραμικά. Περισσότερο μου θυμίζει όσο το παρατηρώ τεράστιο κινέζικο βάζο, παρά τζαμί. Πρόσοψη και κίονες συνθέτουν ένα ιδιαίτερο ντεκόρ με ημισελήνους, άστρα, βάζα με άνθη, ακόμη και αραβική καλλιγραφία.