Πέρασαν 23 χρόνια από μια κατά τα άλλα συνηθισμένη ημέρα, την Τετάρτη 29 Μαΐου 1985, την οποία όμως εγώ την έχω καταχωρισμένη στο μυαλό μου ως μια πολύ σημαδιακή ημερομηνία. Όχι επειδή συνέβη κάτι που να με αφορούσε προσωπικά ούτε επειδή έκλειναν… 532 χρόνια από την Άλωση, αλλά επειδή κάποια γεγονότα που συνέβησαν μέσα σε ελάχιστες ώρες τότε, ήταν ενδεικτικά για τις αγωνίες και τα ενδιαφέροντα της νεολαίας (και όχι μόνο της ελληνικής) για την τότε πολιτική κατάσταση, αλλά και γενικότερα για μια εποχή που έφευγε, κάτι που με πρώτη ανάγνωση δεν είναι και εύκολα ορατό…

Βράδυ Τετάρτης… Έχει αρκετή ζέστη για Μάιο μήνα και βρίσκομαι με μια φίλη, την k, στην Πλατεία Κυδαθηναίων, ανάμεσα σε πλήθος από άδεια μπουκάλια μπύρας και προγραμματίζουμε τις διακοπές μας, όταν ξαφνικά διαπιστώνω πως η ατμόσφαιρα είναι περίεργα ηλεκτρισμένη.

Αισθάνομαι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους αύρες, να την χρωματίζουν. «Ναι! Κάτι συμβαίνει! Είναι βέβαιο»!

Σε μια καφετέρια της πλατείας, κόσμος μαζεμένος, κυρίως νέοι αλλά και κάποιοι τουρίστες, κοιτάζουν κατάπληκτοι προς τη μεριά της τηλεόρασης όπου σε λίγο θα αρχίσει ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Μερικοί τουρίστες που το «φωνάζουν» με την έντονη ομιλία τους και τις χειρονομίες τους πως είναι Ιταλοί και κάμποσοι Άγγλοι (αυτοί και αν δείχνουν την εθνικότητά τους από χιλιόμετρα… ) αλληλοκοιτάζονται με προφανή απέχθεια όπως είναι στριμωγμένοι στην είσοδο της πλακιώτικης καφετέριας με το αρχαιοελληνικό όνομα.

Μια έμφυτη ακατάσχετη περιέργεια να μάθω «τι τρέχει», με σηκώνει από το τραπέζι και έκπληκτος κι εγώ, βλέπω τις σκηνές ντροπής και βαρβαρότητας στο στάδιο Χέηζελ των Βρυξελλών, όπου Άγγλοι και Ιταλοί χούλιγκανς «σκοτώνονται» όχι μόνο μεταφορικά όπως είθισται να λέμε αλλά και κυριολεκτικά, με θύματα τους οπαδούς της Γιουβέντους και θύτες τους οπαδούς της Λίβερπουλ. 39 νεκροί, τριψήφιος αριθμός τραυματιών και ένα «πέτσινο πέναλτυ» για να εξευμενιστεί –αν και όσο αυτό είναι δυνατό- η παγκόσμια κοινή γνώμη για την απίστευτη βαρβαρότητα των άγγλων χούλιγκανς.

Σκηνές πολέμους στην τηλεόραση: ένα κιγκλίδωμα καταρρέει και καταπλακώνει εκατοντάδες φιλάθλους της Γιουβέντους, μια αργοπορημένη αστυνομία, ασθενοφόρα, αίμα…
Κανείς δεν παρακολουθεί το παιχνίδι και ελάχιστοι σχολιάζουν πως η Γιουβέντους κέρδισε με 1-0 με πέναλτι που σφυρίζεται σε ανατροπή του Μπόνιεκ έξω από την μεγάλη περιοχή και το εκτελεί ο Πλατινί ο οποίος πανηγυρίζει μη έχοντας καταλάβει τι έχει μόλις προηγηθεί.

Η αγγλίδα πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ θα επιβάλλει αργότερα ακόμη αυστηρότερες ποινές από εκείνες που θα αποφασίσει η ομοσπονδία για πενταετή αποκλεισμό των αγγλικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ενώ βρίσκει την αφορμή να επιβάλλει πρωτοφανή αστυνομικά μέτρα με αφορμή τον χουλιγκανισμό. Είναι η πρώτη φορά που η Ευρώπη ανακαλύπτει το «φακέλωμα» των πολιτών και την καταχώριση προσωπικών δεδομένων με την αγορά εισιτηρίων με ταυτότητες, με την προληπτική κράτηση ύποπτων σε αστυνομικά τμήματα και άλλα ακόμη μέτρα τα οποία θα «περάσουν» εύκολα, διότι κανείς δεν διακινδυνεύει με τη «γκρίνια» του να χαρακτηριστεί συνήγορος ή έστω απολογητής των χούλιγκανς.

Και ενώ οι ποδοσφαιρόφιλοι παρακολουθούν τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, μερικές εκατοντάδες μέτρα παραπέρα, στην Πλατεία Συντάγματος μιλάει ο Χαρίλαος Φλωράκης. Είναι η τελευταία Τετάρτη πριν τις βουλευτικές εκλογές που θα διεξαχθούν μετά από 80 ώρες, την Κυριακή 2 Ιουνίου. Τελειώνει την ομιλία του και οι πρώτοι νεολαίοι της ΚΝΕ έχουν ήδη αρχίσει να πιάνουν τα διπλανά τραπέζια και να ξεκινούν κάποιες ζωηρές συζητήσεις. Μερικοί Κνίτες που έχουν καθίσει ένα – ενάμιση μέτρο πιο δίπλα, συζητούν για το αν το ΚΚΕ Εσωτερικού θα «πατώσει» και θα μείνει εκτός βουλής για δεύτερη συνεχή κοινοβουλευτική περίοδο (κάτι που εν τέλει δεν θα συμβεί, καθώς θα αποσπάσει έστω και αυτή τη μία έδρα που θα του εξασφαλίσει το πενιχρό ποσοστό του 1,84%) για τους στόχους του ΚΚΕ (τελικά θα μείνει σε μονοψήφιο ποσοστό) ενώ μια παρέα κοριτσιών με κόκκινα μαντίλια στο λαιμό φωνάζει γελώντας συνθήματα κατά του δικομματισμού. Δύο 24ωρα αργότερα, στην ίδια πλατεία, μια άλλη παρέα –πάλι κοριτσιών κατά σύμπτωση- αλλά αυτή τη φορά οπαδών του ΠΑΣΟΚ, θα φωνάζει ένα άλλο σύνθημα, ευρηματικό, φαινομενικά απολίτικο, αλλά στην ουσία του βαθύτατα πολιτικό: «Καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη»! Είναι οι πρώτες εκλογές στις οποίες ο Μητσοτάκης ηγείται της δεξιάς παράταξης και σε 24 ώρες, βράδυ Πέμπτης 30 Μαΐου 1985, θα προσπαθήσει να εξαγοράσει τις ψήφους των Ελλήνων υποσχόμενος –ως γνήσιος πολιτικάντης- φτηνά αυτοκίνητα! Πριν 9 μήνες, την 1^η Σεπτεμβρίου 1984, είχε διαδεχτεί τον Ευάγγελο Αβέρωφ στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας και πολλοί είχαν σπεύσει να πανηγυρίσουν θεωρώντας πως με τέτοιον αρχηγό, ο Ανδρέας θα κρατήσει τη δεξιά για πολλά χρόνια ακόμη στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» πόσω μάλλον όταν ακριβώς πριν δύο μήνες είχε εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Χρήστος Σαρτζετάκης και –επιτέλους- ο «Καραμανλισμός» είχε «γκρεμιστεί» όπως θα είανι και το σύνθημα έκτοτε της Αυριανής (της ίδιας εφημερίδας που 23 χρόνια μετά θα στηρίζει ένα άλλον Κ. Καραμανλή και θα λοιδορεί έναν άλλο Παπανδρέου…). Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα και σε 5 χρόνια, στις 9 Απριλίου 1990, ο Μητσοτάκης, ο «Εφιάλτης», ο «Αποστάτης», ο «Δρακουμέλ», ο «unfair» θα γίνει πρωθυπουργός…

Ποια μπάλα όμως και ποια πολιτική; Λίγο πιο πέτα, ένα τσούρμο έφηβων και νεαρών στο δρόμο που οδηγεί προς την Πλατεία Φιλομούσου Εταιρίας κάνει κανονική διαδήλωση. Όχι πολιτική, καθώς σε αυτήν κυριαρχεί ένα μίγμα γκλαμ, ηχηρού θαυμασμού, σιωπηρού ερωτισμού και σελεμπριτομανίας. Η 28χρονη Μπο Ντέρεκ, το απόλυτο sex symbol της εποχής έχει έλθει στην Αθήνα και μόλις έσκασε μύτη σε ταβέρνα της Πλάκας. Η φίλη μου η k -καθώς μάλιστα τα μπουκάλια μπύρας έχουν σχηματίσει σωρό- μου ρίχνει της ιδέα να μάθω τι έφαγε η Μπο. Πολύ που μας ένοιαζε βέβαια, αλλά τελικά το αποφασίζω και ρωτώντας τον σερβιτόρο μαθαίνω τι ήπιε και έφαγε η Μπο (πάντως, προς απογοήτευσή μου, δεν είναι vegeterian).

Δεν ξέρω αν τους ενέπνευσε η Μπο, αλλά μόλις η «ντίβα» της εποχής μπήκε στο εστιατόριο, οι θαυμαστές αποχωρούν μεν, με «άγριες» διαθέσεις, δε. Στην καφετέρια εκτός από τους Κνίτες, κάθεται και ένα πλήθος τουριστών και –το κυριότερο- τουριστριών. Έτσι, η επιχείρηση «καμάκι» μόλις τώρα αρχίζει. Καθώς τους παρατηρώ, διαπιστώνω πως τελικά δεν «φτιάχτηκαν» με την Ντέρεκ για να επιδοθούν στο εθνικό σπορ, αλλά είναι τουλάχιστον μεθοδικοί, αν όχι «masters» του καμακιού.

Μάιος 2008: Έχουν περάσει από εκείνο το βράδυ 32 χρόνια. Ο Χαρίλαος δεν ζει. Ούτε ο Ανδρέας. Ο Μητσοτάκης, τύποις μπορεί να έχει αποχωρήσει από την πολιτική, αλλά ακόμη και τώρα επιμένει να παίζει το τελευταίο χαρτί της υστεροφημίας του και παρουσιάζοντας το άσπρο – μαύρο, προσπαθεί να πείσει τους Έλληνες πως το 1965 καλώς έκανε ό,τι έκανε. Άραγε, το 1985 θα τολμούσε να τα πει αυτά;

Μάιος 2008: Δύο αγγλικές ομάδες παίζουν στον τελικό του Champions League. Οι Άγγλοι είναι πάλι εδώ…

Μάιος 2008: Η Ελλάδα έχει πάψει να είναι το γραφικό τροπικό μέρος όπου οι ντόπιοι θα τρέχουν πίσω από την κάθε σελέμπριτυ πριν βγουν για καμάκι χωρισμένοι σε ομάδες των δύο ή των τριών. Κι η φίλη μου η k που μου έριξε την ιδέα να μάθω αν η Μπο έφαγε μουσακά ή σουβλάκι, δεν ξέρω καν αν βρίσκεται στην Ελλάδα

Μόνο ο πρόωρος καύσωνας θυμίζει αυτή την 29^η Μαΐου…