«Είδα τις πατούσες σου. Είναι όμορφες. Μην τις ακουμπήσεις ποτέ στο έδαφος σε παρακαλώ. Θα λερωθούν. Ένας συνταξιδιώτης».

«Είδα τις πατούσες σου. Είναι πανέμορφες. Μην τις ακουμπήσεις ποτέ στο έδαφος σε παρακαλώ. Θα λερωθούν. Ένας συνταξιδιώτης».
Αυτήν την έμμετρη, ποιητική -κυριολεκτικά και μεταφορικά- επιστολή, άφησε ο ανώνυμος επιβάτης του τραίνου στην άγνωστη συνταξιδιώτισσά του καθώς όσο εκείνη κοιμόταν, αυτός θαύμαζε σαν ένας «αλαφροΐσκιωτος» γοητευμένος άνδρας τα θεϊκά, όπως τα έβλεπε στα μάτια του, πέλματά της.
Πρόκειται για ένα «αθάνατο» απόσπασμα από την ινδική κινηματογραφική ταινία του 1972 «Pakeezah». Στην ουσία πρόκειται για πραγματική ποίηση, σε στίχους γραμμένους στην Ούρντου από τον ίδιον τον σκηνοθέτη της ταινίας (αλλά και παραγωγό, σεναριογράφο και ποιητή)   Kamal Amrohi, όχι χωρίς κάποια δόση σουρεαλιστικής φαντασίας:
«Aapke paon dekhe, bahut haseen hai.
Inhe zameen par mat utariyega, maile ho jayenge».
Ο ήρωας της ταινίας, ένας αριστοκράτης, ο Salim Ahmed Khan (τον υποδύεται ο Raaj Kumar) βλέπει στο απέναντι κάθισμα του κουπέ στο τραίνο με το οποίο ταξιδεύει, την χορεύτρια και τραγουδίστρια ενός κακόφημου «σπιτιού πολυτελείας», την Sahibjaan (την υποδύεται η Meena Kumari) να κοιμάται και τα γυμνά της πέλματα μαγνητίζουν το βλέμμα του. Της αφήνει ένα γράμμα με την παραπάνω φράση. Το ερώτημα που αμέσως γεννιέται στον θεατή της ταινίας, προκύπτει εύλογα και αβίαστα: πόσο αληθινός μπορεί να είναι ένας θαυμασμός ή ακόμη και ένας έρωτας που γεννιέται σε έναν άνδρα καθώς παρατηρεί τις πατούσες μιας ξυπόλητης κοπέλας που κοιμάται; Πόσο κάτι που στα μάτια των «πολλών» θα φάνταζε ενδεχομένως κωμικό, ίσως πρόστυχο, ίσως ακόμη και παρανοϊκό, μπορεί να είναι τόσο αγνό συναίσθημα θαυμασμού;
Η αντίδραση της συνταξιδιώτισσας, της Sahibjaan, η οποία είναι γνωστή και με το όνομα Pakeezah («Αγνή») έρχεται αργότερα στον διάλογο που ανοίγει για το συμβάν με την φίλη της Paheli: «Ek har raat, teen baje. Ek rail gaadi apni patriyon se utar gayii, aur meri dil se guzarti hai…»
(«Κάθε νύχτα, όταν το ρολόι σημαίνει 3, ένα τραίνο φεύγει από τις ράγες του και περνά μέσα από την καρδιά μου…»).
Και μετά την ιδιότυπη αυτή εξομολόγηση του Salim Ahmed Khan στην Pakeezah και την εξομολόγηση της Pakeezah στην Paheli για το συμβάν στο τραίνο, η πλοκή του έργου τα φέρνει έτσι ώστε η Pakeezah να βρεθεί κατά λάθος να έχει ξαπλώσει κάτω από την τέντα που έχει νοικιάσει στην παραλία για να προφυλαχθεί από τον ήλιο ο Salim Ahmed Khan. Καθώς τον αισθάνεται να πλησιάζει, προσποιείται την κοιμισμένη. Η μουσική υπόκρουση σαφέστατα δηλώνει την ερωτική έλξη που αισθάνεται ο Salim Ahmed Khan. Καθώς την παρατηρεί (δήθεν) κοιμισμένη, η Pakeezah πανικοβάλλεται και ο «συμμετέχων»/»συμπάσχων» θεατής ταυτόχρονα νιώθει τον φόβο αλλά και την κολακεία που αισθάνεται η πρωταγωνίστρια για τα αισθήματα του πρωταγωνιστή. Σε αυτήν την στιγμή ταυτόχρονου φόβου, κολακείας και έρωτα η Pakeezah σκέφτεται:
«Θέε μου: Στέκεται δίπλα μου! Και αισθάνομαι πως πεθαίνω. Θα συνεχίσεις να με κοιτάζεις έκπληκτος κι εγώ θα πεθαίνω χωρίς να καταφέρω να σε αντικρίσω έστω μία φορά. Δίπλα σου, εδώ, στο κρεβάτι σου, θα πεθάνω. Σε παρακαλώ κοίταξε για λίγο αλλού, να μπορέσω να αναπνεύσω. Άσε με να σε κοιτάξω έστω μια στιγμή».
(«Allah! Woh mere paas khade hai.N. Aur meri jaan nikal jaa rahi hai. Aap yuu.N hii hairaan hairaan mujhe dekhte rehe.Nge. Mai.N taraste taraste, bina aapko ek nazar dekhe, mar jaaoo. Ngii. Aap hi ke samne, aap hi ke bistar par khatam ho jaaoo. Ngii. Zara muu.N phenk lijiye. Mai. N ek saa. Ns leloo.N! Ek chalak aapke dhekh loo.N!»).
Ως κινηματογραφόφιλος και κυρίως ως άνδρας, θαρρώ πως είναι τυχερή και ευλογημένη κάθε γυναίκα που έστω και για μια στιγμή στην ζωή της απέκτησε έναν τέτοιο θαυμαστή.