-«Ο Αη Βασίλης ξανάρχεται»!

Κάπως σαν το… «οι Γερμανοί ξανάρχονται» δεν ακούγεται; Ίσως όχι άδικα, αφού κι εφέτος θα έχει το ίδιο -και χειρότερο- απειλητικό πρόσωπό του. Στο σάκο που ανέβασε στο έλκηθρο, δεν έχει πια μόνο τα συνηθισμένα δώρα για την ανθρωπότητα: φτώχεια, ανισότητα, ρύπανση, εντάσεις, coca cola…

Εφέτος, στα 6 δισεκατομμύρια παιδάκια του πλανήτη –ήταν δεν ήταν καλά παιδάκια- θα φέρει και τα και τα τελευταία «in» και «trendy» δώρα. Όχι, δεν λέμε για το «Playstation 5», αλλά για την ύφεση και για τον Ομπάμα!

Από τότε που μετακόμισε από το Καϋζερί (aka Καισαρεία) και έπιασε κυριλάτο σπίτι στα Βόρεια, στον χιονισμένο Βόρειο Πόλο, ο «Σάντα» βάλθηκε να ξεπαγιάσει και την ανθρωπότητα. Άλλοτε με «ψυχρούς» πολέμους, άλλοτε με κακούς «ψυχρούς» και ανάποδους ηγέτες σαν τον Μπους, άλλοτε με κρυάδες που αποβλακώνουν έναν ολόκληρο πλανήτη μπροστά στο χαζοκούτι και άλλοτε με ό,τι μέσα μπορεί να μετέλθει για να φέρει μια γενικότερη παγωμάρα στις σχέσεις των ανθρώπων έτσι, για να είναι ασορτί με το δικό του περιβάλλον…

Εφέτος λοιπόν, είπε να φέρει κάτι ακόμη πιο κρύο, «κασάτο» και κάτι παραπάνω: το «πάγωμα» της παγκόσμιας οικονομίας, τουτέστιν ύφεση (και βάλε)… Στον πάγο η αγοράς, πάγωμα των προσλήψεων, ξεπάγιασμα των νεόπτωχων στα παγκάκια και άλλα τέτοια ωραία, συνάδοντα με το εορταστικό πνεύμα των Χριστουγέννων…

Αυτά λοιπόν θα φέρει ο Αη Βασίλης στα παιδάκια!

Όπως ο Αη Βασίλης όμως έρχεται πάντα 1^η Ιανουαρίου, έτσι κι ο εκάστοτε αμερικανός πρόεδρος κατσικώνεται κι αυτός στον σβέρκο του κόσμου Ιανουάριο μήνα, όμως κάτι σαν Παλαιοημερολογίτης ένα πράγμα, αφού ακολουθεί τον Αη Βασίλη (κάθε 4 χρόνια βέβαια) κατά 20 ημέρες σαν καθυστερημένο δώρο στην ανθρωπότητα. Εφέτος λοιπόν, στις 20 Ιανουαρίου, ο Αη Βασίλης θα μας φέρει έναν καινούργιο πλανητάρχη (yeeeeah!) Και μάλιστα Αφροαμερικανό («αράπη» θα τον έλεγαν τα παιδάκια πριν οι μεγαλύτεροι ανακαλύψουν και τους διδάξουν το πολιτικώς ορθόν…).

Τι θα φέρει λοιπόν ο ημίμαυρος αυτός κύριος;

Ο 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει βαλθεί πρώτα απ΄ όλα να αποκαταστήσει το κύρος των ΗΠΑ καθώς η δημοφιλία της έχει βρεθεί στο Ναδίρ. Πώς θα το καταφέρει; Δε χρειάζεται να προσπαθήσει. Απλώς με το να αποκηρύξει την αδιέξοδη και επικίνδυνη η πολιτική που άσκησε ο George W Bush τα τελευταία 8 χρόνια (εύκολο, αφού θα εγκαταλείπετο κι από οποιονδήποτε άλλον πρόεδρο εκλεγόταν, πόσο μάλλον από κάποιον που όπως με ικανοποίηση διαπιστώνουν οι περισσότερο αισιόδοξοι, εξελέγη με το σύνθημα της «αλλαγής», το θέμα όμως είναι, ο Ομπάμα θα πράξει τα προσδοκώμενα ή τα αναμενόμενα; ).

Ο Obama αναλαμβάνει την προεδρία σε μία περίοδο κατά την οποία οι ΗΠΑ έχουν βρεθεί για πρώτη φορά απέναντι σε σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο. Απέναντι στον ισλαμικό κόσμο του Πακιστάν και του Ιράν, απέναντι στους Άραβες του Ιράκ, απέναντι στη Λατινική Αμερική του Μοράλες και του Τσάβες, απέναντι στην «Γηραιά Ευρώπη» για τους κανόνες στο παγκόσμιο εμπόριο, απέναντι στη Ρωσία για τη Γεωργία, τους αγωγούς και την επέκταση του ΝΑΤΟ, απέναντι στα κινήματα της οικολογίας για το Κυότο και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το Γκουντάναμο, απέναντι γενικότερα σε όλον τον πλανήτη!

Τι να περιμένουμε λοιπόν από τον νέο πρόεδρο στη διεθνή πολιτική σκακιέρα;

Κατ΄ αρχήν, οι ΗΠΑ είναι σήμερα πιο επικίνδυνες από ποτέ, ακριβώς όπως ένα άσχημα πληγωμένο άγριο ζώο. Με τα ιστορικά μεγαλύτερα σήμερα ποσοστά αντιμερικανισμού ανά την υφήλιο, με παραδοσιακούς «φίλους» στην Γηραιά Ευρώπη και στην Ασία να εγκαταλείπουν της σχέση δουλικής υποταγής απέναντί της, με μια οικονομία παραπαίουσα, με διάρρηξη του κοινωνικού ιστού στο εσωτερικό της που έγινε περισσότερο εμφανής με την κρίση, με σημαντικά ενεργειακά deals σε Ευρώπη, Ασία, Λατινική Αμερική που… «στενοχωρούν» την Ουάσιγτον, με πολλά καρπούζια στην μασχάλη της στρατιωτικά και άλλα πολλά που θα δυσκολέψουν τον ύπνο του νέου κυβερνητικού επιτελείου στην Ουάσιγκτον…

Τα γεωπολιτικά συμφέροντα των Αμερικανών ποτέ άλλοτε δεν είχαν κινδυνεύσει στον σημερινό βαθμό και σε αυτό οφείλεται και η συμπεριφορά του επιτελείου του απερχόμενου προέδρου. Όμως, μέσα στην οκταετία Bush δεν άλλαξε μόνο η Αμερική, αλλά και ο κόσμος. Για παράδειγμα, η διαχείριση και η αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αντί να ανατεθεί όπως γινόταν τα προηγούμενα χρόνια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ή στην Παγκόσμια Τράπεζα, δύο όργανα των ΗΠΑ για την οικονομική τους κυριαρχία ή έστω στο G8, αποδόθηκε στο G20, δηλαδή στις 20 σπουδαιότερες οικονομίες του κόσμου, οι οποίες είναι οι Αργεντινή, Αυστραλία, Βραζιλία, Καναδάς, Κίνα, Γαλλία, Γερμανία, Ινδία, Ινδονησία, Ιταλία, Ιαπωνία, Μεξικό, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Νότια Αφρική, Νότια Κορέα Τουρκία, Αγλία, ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή ακριβώς η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική κρίση, αλλά και –όπως σημειώνει του Fareed Zakaria στο Newsweek (12/2008 – 02/2009, σελ. 8 – 11) «The real problem we face today is not a crisis of capitalism. Iy is a crisis of globalization…». Μια κρίση στην οποία προστίθενται και παράγοντες οι οποίοι είτε έκαναν την εμφάνισή τους στην περίοδο Bush είτε προϋπήρχαν αλλά προσέλαβαν τεράστιες διαστάσεις στην τελευταία οκταετία (τρομοκρατία, διακρατικές ενεργειακές συμφωνίες, ασφάλεια, περιβάλλον…). Ακριβώς γι αυτόν τον λόγο, αυτές ήταν και περισσότερο «παγκοσμιοποιημένες» (με την έννοια του τεράστιου ενδιαφέροντος) αμερικανικές εκλογές και εύλογα αυτή θα είναι η περισσότερο παγκοσμιοποιημένη διακυβέρνηση των ΗΠΑ.

Ας δούμε λοιπόν ποιες θα είναι οι νέες γεωπολιτικές ισορροπίες που θα επιδιώξει η διακυβέρνηση Obama ανά περιοχή του πλανήτη:

Σε ό,τι αφορά την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, οι θέσεις του Barack Obama δεν εμφανίζονται αντίθετες με τα ελληνικά συμφέροντα. Κάθε άλλο, θα έλεγε κανείς με μια πρώτη ανάγνωση πως πλησιάζουν τις ελληνικές θέσεις. Είναι όμως έτσι «πονηρά» διατυπωμένες, ώστε να επιδέχονται πολλών τροποποιήσεων (όπως κατά κανόνα συμβαίνει άλλωστε).

Κάνουν μεν λόγο για την ανάγκη να βρεθεί μια κοινά αποδεκτή επίσημη ονομασία για τα Σκόπια αλλά αποφεύγοντας ως τώρα να πάρει σαφή θέση υπέρ της ελληνικής θέσης.

Για την Κύπρο έχει δηλώσει ότι υποστηρίζει ένα ενιαίο κράτος με δικοινοτική ομοσπονδία, μιλώντας για μια «ενιαία και κυρίαρχη» Κύπρο και εννοώντας δικοινοτική ομοσπονδία . Κάτι που για πολλούς σημαίνει επαναφορά μιας πρότασης τύπου «σχεδίου Ανάν».

«Όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, ως τώρα αρκείται στα εύκολα, δηλαδή την απρόσκοπτη λειτουργία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, όπως επίσης και την εκπαίδευση κληρικών που δεν είναι Τούρκοι υπήκοοι. Δηλαδή, τα αυτονόητα… Και πάντως, έχει σημασία πως τάσσεται επίσης υπέρ μιας στρατηγικής συνεργασίας με την Τουρκία…

Αυτά, για όσους ξέχασαν τις γραφικότητες των ελλήνων αρθρογράφων για το τι θα έκανε ο Κάρτερ (τσάμπα οι καμπάνες που χτυπούσαν μετά την εκλογή του) ή ο Μπους (εδώ δεν του κάθισε στο λαιμό το πρέτζελ. Τα τηγανόψωμα της Μαρίκας που του έστειλε πεσκέσι με τον πατέρα του στο ταπεράκι θα τον έπνιγαν; ).

Στον χώρο της Μέσης Ανατολής, έχει πει πως ο κόσμος θα πρέπει να εμποδίσει το Ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.. Τάσσεται αναφανδόν υπέρ των διπλωματικών πιέσεων και των οικονομικών κυρώσεων κατά του Ιράν σε περίπτωση που η Τεχεράνη δεν εγκαταλείψει το πυρηνικό της πρόγραμμα.

Για το Ιράκ έχει δεσμευτεί μεν ότι θα αποσύρει τα στρατεύματα μέσα σε διάστημα 16 μηνών αλλά και πως θα παραμείνει στη χώρα αυτή μόνο ένας μικρός αριθμός για την εκπαίδευση του ιρακινού στρατού δε (και ο νοών, νοείτω…).

Για το Αφγανιστάν, έχει αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας μεγαλύτερης στρατιωτικής επέμβασης στην χώρα (όπιο είναι αυτό, ηρωίνη είναι αυτή, αγωγοί, «μεγάλο παιχνίδι» κ.λπ.)

Στο μέτωπο με τη Ρωσία, π Μπαράκ Ομπάμα έχει επιτεθεί στην πολιτική της Μόσχας για τις διάφορες πολιτικές της και εμφανίζεται σκληρότερος από τον Μπους (όπως δηλαδή και με το Ιράν).

Υποστηρίζει μεν ένα διάλογο με την Κίνα, αλλά οι σχέσεις των δύο χωρών πήγαιναν καλά σε επίπεδο οικονομικής και μόνο συνεργασίας. Για να δούμε τώρα που η σχέση θα δοκιμαστεί και από την ύφεση και εξαιτίας της οποίας το καχύποπτο Πεκίνο το «έχουν ζώσει τα φίδια».

Γενικευμένη είναι ακόμη η εντύπωση πως το νέο μεγάλο κόλπο θα παιχτεί στο Πακιστάν, με ό,τι κίνδυνο αυτό συνεπάγεται…

Οι αμερικανοί αρθρογράφοι συστηματικά τον τελευταίο καιρό επιμένουν πως ο υπ’ αριθμόν ένα γεωπολιτικός στόχος των ΗΠΑ θα πρέπει να είναι η ανάκτηση της Λατινικής Αμερικής.

To image αυτού του συμπαθούς μαύρου γερουσιαστή του Ιλινόις λέει πως αυτό μπορεί να γίνει με τον πολιτισμένο τρόπο. Τα ονόματα όμως και το παρελθόν των ατόμων που θα στελεχώσουν τις υπεύθυνςε θέσεις λέει πως ίσως να μην γίνουν ακριβώς με αυτόν τον «ήρεμο» τρόπο….

Για να δούμε λοιπόν…