Η ΜΠΟΓΙΑ
Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν
να μάθουνε που βρήκα τή μπογιά
Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
Όμως μπογιά δε βρήκαν
Γιατί στιγμή δέ σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν.
(Αλέκος Παναγούλης [02.07.1939 – 01.05.1976] στην απομόνωση των φυλακών Μπογιατίου μετά από μια απόπειρα απόδρασης πού έκανε στις 2 Ιουνίου 1971. Δεν είχε ούτε μολύβι ούτε χαρτί και το έγραψε με το αίμα του πάνω σ΄ ένα πακέτο τσιγάρα).
Τίποτε περισσότερο…
Κατηγορίες:ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Than Pan 
Ενδεικτική της αφασίας και του παχυδερμισμού που δέρνει την ελληνική κοινωνία, η ταινία που παίζει απόψε (Πρωτομαγιά και παραμονή των 40 χρόνων από τον Μάη του ’68 ) το Alter, μια εξιδανικευμένη μυθιστορηματική «βιογραφία» ενός μεγάλου αποβράσματος: του Ωνάση!
Ο Παναγούλης ενοχλεί και ενοχλεί πολλούς και σε πολλές πλευρές βολεμένους
Εκείνο που περισσότερο ενοχλεί είναι ότι η ασυμβίβαστη στάση του που έφτασε μέχρι την άρνηση να υποβάλει αίτηση χάρητος υποχρεώνοντας τους δικτάτορες να δώσουν «χάρη» σε μια ανυπόγραφη αίτηση.
Γι αυτό και συνεχίζει να βρίσκεται στο περιθώριο των γιορτασμών της εργατικής πρωτομαγιάς.
@ monahikoslikos,
Στην Ελλάδα, μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ακόμη κι αν περάσουν χιλιάδες χρόνια. Οι άριστοι, αυτοί που «χαλάνε την πιάτσα» είθισται να «οστρακίζονται». Και ο Παναγούλης, πράγματι, «οστρακίστηκε» από… «αντιστασιακούς» επειδή χάλασε τη δική τους «επαναστατική πιάτσα» που έστηναν στη Μεταπολίτευση, με τη στάση του στη 7ετία.
Για να μη μιλήσουμε καλύτερα και για κάποιο κόμμα, ονόματα δε λέμε, που του έθιξε «τα ιερά και τα όσια»…
Gia emena ena apo ta kalytera tou pioimata einai auto:
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ.
Δεν σε καταλαβα Θεε
Για πες μου παλι!
ΝΑ σ’ευχαριστησω μου ζητας
ή να σε συγχωρησεω;
Τα εγραψε την 30ή ημερα απεργιας πεινας και μετα απο ξυλοδραρμό.
ΚΑλο απογευμα
@ giousurum,
θα συμφωνήσω πως είναι εξαιρετικό.
Πολύ καλό το αφιέρωμά σου (http://giusurum.blogspot.com/2008/05/blog-post.html)
Προσυπογράφω όλη την παράγραφο που έγραψες:
«…Αυτόν τον άνθρωπο όμως τον έχουμε εκτοπίσει από τα βιβλία ιστορίας. Το Υπουργείο Παιδείας αρνήθηκε κάποτε την επιχορήγηση της μετάφρασης ποιημάτων του στα Ελληνικά. Δώσαμε το όνομά του σε μερικούς δρόμους, σε έναν σταθμό του Μετρό, τον βάλαμε σε ένα γραμματόσημο και νομίζουμε ότι ξεπληρώσαμε το χρέος μας απέναντι του. Ο ίδιος μάλλον δεν θα δεχόταν το όρο χρέος. Μπράβο μας. Ίσως δεν μας αξίζουν τέτοιοι ήρωες. Καληνύχτα…».
http://giusurum.blogspot.com/2008/05/blog-post.html