Γκολκόντα στην τελούγκου θα πει «Κυκλικός Λόφος». Γκολκόντα δεν σημαίνει για τους Ινδούς απλώς έναν τόπο με ακρόπολη και φρούριο, αλλά μεταφορικά τον πλούτο, κάποιο πλούσιο ορυχείο ή και μια πηγή πλουτισμού, καθώς η πόλη ήταν διάσημη στον Μεσαίωνα για τα αδαμαντωρυχεία της.

Στο β΄ ήμισυ του 19ου αιώνος η Βομβάη αναδείχθηκε ως μια ραγδαίως αναπτυσσόμενη πόλη, χάρη σε δύο συγκυρίες: αφενός τον Αμερικανικό Εμφύλιο του 1861 – 1864, που την κατέστησε διεθνές κέντρο εμπορίας βάμβακος, και αφετέρου το άνοιγμα του Σουέζ το 1869, που την ανέδειξε σε ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Αραβικής Θάλασσας. Τότε χτίστηκαν πολλά κτήρια, μέγαρα και γραφεία που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες ενός ανερχόμενου διεθνούς εμπορικού κέντρου. Αυτός ο συνδυασμός χρόνου, χώρου, κλίματος και ιστορίας μαζί με τα ουκ ολίγα γοτθικά βικτωριανά κτήρια από την εποχή της αγγλικής αποικιοκρατίας συνθέτει ένα μοναδικό στον κόσμο «τροπικό γκόθικ».

Από το Μπαλασαγκούν των κοσμοπολιτών Σογδιανών, κάποτε πρωτεύουσα ενός βασιλείου που εκτεινόταν από την Κίνα μέχρι την Αράλη, μέρος που κάποτε το περνούσαν για κέντρο του κόσμου , και από όπου πέρασαν χιλιάδες έμποροι ακολουθώντας τον Δρόμο του Μεταξιού, ελάχιστα απέμειναν. Σήμερα δεν είναι ούτε καν ένα μεγάλο χωριό. Διασώσονται μάρτυρες ενός ένδοξου πορελθόντος τα επιτύμβια μπαλμπάλ, πάνω στα ταφικά κουργκάν, ο πύργος Μπουράνα και ο θρύλος της πριγκίπισσας Μονάρα,

Το Ατυράου είναι η μία από τις δύο πόλεις οι οποίες ανήκουν ταυτόχρονα σε δύο ηπείρους, και οι δύο μοιρασμένες σε Ευρώπη και Ασία. Η άλλη, η πιο γνωστή, είναι η Κωνσταντινούπολη. Λιγότερο γνωστό όμως είναι το Ατυράου στο δυτικό Καζακστάν, το οποίο διασχίζει ο Ουράλης ποταμός, φυσικό σύνορο -όπως και τα Ουράλια- Ασίας και Ευρώπης. Έτσι, καθώς περνά ο Ουράλης μέσα από το Καζακστάν, η τέως και η νυν πρωτεύουσα της χώρας Αστάνα και Αλμάτυ -ή Άλμα Άτα, όπως ήταν παλαιότερα γνωστή- ανήκουν γεωγραφικά στην Ασία, το Ουράλσκ και το Τσαπάεφ στα δυτικά στην Ευρώπη, και το Ατυράου και στις δύο ηπείρους. Μετά από λίγες ώρες περπάτημα διαπίστωσα πως η πόλη δεν είναι απλώς διχοτομημένη, αλλά και διαιρεμένη σε τεταρτημόρια. Εκτός του διαχωρισμού σε ευρωπαϊκό Ατυράου δυτικά και ασιατικό ανατολικά, χωρίζεται και σε Βορρά – Νότο, διάκριση που δεν είναι ορατή με πρώτη ματιά, κι αυτό της προσδίδει μια κρυφή γοητεία. Το βορειοδυτικό και το βορειοανατολικό Ατυράου διατηρούν την παλιά φυσιογνωμία, ενώ το νότιο είναι πιο σύγχρονο.

Ο σταθμός των 410.000 τετραγωνικών μέτρων εμβαδού της Ναγκόγια, πρόκειται για τρεις σταθμούς σε έναν, τον Ναγκόγια Μεϊέκι όπως ονομάζεται, και ειδικότερα τον κυρίως σταθμό που χρησιμοποιούν οι JR (Japan Railways), τον Ναγκόγια Μεϊτέτσου και τον Ναγκόγια Κιντέτσου. Καθένας διαθέτει καταστήματα, ενώ οι δύο πρώτοι στεγάζουν και πολυτελή δωμάτια ξενοδοχείων.
Πάνω από τον σταθμό των JR υψώνονται δύο δίδυμοι πύργοι που σχηματίζουν τον υψηλότερο σταθμό στον κόσμο και τον μεγαλύτερο σε εμβαδό. Οι δύο πύργοι διαθέτουν ονομασίες. Ο ελαφρώς υψηλότερος Πύργος των Γραφείων με καφέ και σπα στον 55ο και τελευταίο όροφο και ο κατά τι χαμηλότερος Πύργος Ξενοδοχείο των 59 ορόφων όπου στεγάζονται πολυκαταστήματα όπως της αλυσίδας Τακασιμάγια, που πουλάει από μαχαιροπίρουνα μέχρι ρούχα, το Ναγκόγια Μάριοτ, το βιβλιοπωλείο Σανσεϊντό με αγγλόγλωσσα βιβλία και περιοδικά, εστιατόρια και παράρτημα της Tokyun Hands, μιας φίρμας δημοφιλούς στους Ευρωπαίους φίλους του Japonisme.

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008. Με 250 τάκα εισιτήριο, δηλαδή κάπου στα 3 ευρώ, ικανοποιώ την περιέργειά μου να μπω σε κινηματογράφο της Ντάκα για να παρακολουθήσω ταινία μπανγκλαντεσιανής παραγωγής. Τα βεγγαλέζικά μου δεν μου επιτρέπουν να καταλάβω τους διαλόγους, όμως το θέμα γίνεται αμέσως και κραυγαλέα αντιληπτό: ο καλός, ο κακός και το κορίτσι που σώζει ο καλός από τις ανήθικες ορέξεις του κακού. Λίγο συναίσθημα, λίγο δράση, λίγο τσαχπινιά της πρωταγωνίστριας και έτοιμο το φιλμ.

Αργά το απόγευμα βγαίνω για βόλτα στην παραλιακή. Ουκ ολίγα είναι τα κτήρια με «πληγές» του εμφυλίου εμφανείς στην πρόσοψή τους. Από το πρωί που άφησα το Μπαλμπέκ περνώντας από το Ζάχλε το οποίο επίσης υπέφερε στο εμφύλιο, έχω μετρήσει εκατοντάδες κτήρια με πληγές ενός πολέμου που ονομάστηκε «εμφύλιος» παρότι συμμετείχαν Λιβανέζοι, Παλαιστίνιοι, Σύροι και Ισραηλινοί. Δημόσια κτήρια πολυκατοικίες, γραφεία. Σε αρκετά από αυτά, οι τρύπες και τα χαλάσματα από τις σφαίρες και τις οβίδες δεν στέκονται ικανές να κρύψουν μια απαράμιλλης κομψότητας αρχιτεκτονική που συνετέλεσε και αυτή τα μάλα για την ονομασία «Παρίσι της Ανατολής» που πήρε η πόλη. Όσες φορές και να δει κάποιος ένα τέτοιο θέαμα, η εικόνα δεν συνηθίζεται.

Μια τόσο εκτεταμένη αυτοκρατορία όπως των Αχαιμενιδών, οι υπήκοοι της οποίας σε Μεσοποταμία, Νότιο Καύκασο, Ανατολία, Μακεδονία, Αίγυπτο, Αραβικό Βορρά, Βόρεια Λιβύη, τμήμα της Κεντρικής Ασίας και Κοιλάδα Ινδού ανέρχονται στο 44% του παγκόσμιου πληθυσμού, το μεγαλύτερο ποσοστό πληθυσμού κράτους στην Ιστορία. απαιτεί τον ανάλογο κοσμοπολιτισμό. ‘Ετσι, ο Ξέρξης χτίζει τη μεγαλοπρεπή Πύλη Όλων των Εθνών. Από αυτήν περνούν όλοι οι ξένοι πρέσβεις προτού εισέλθουν στα ανάκτορα για να υποβάλουν σέβη στον Πέρση αυτοκράτορα. Την είσοδο στα ανατολικά φυλάσσουν δύο ανθρωπόμορφοι ταύροι με φτερά και περσική κεφαλή με γενειάδα, γνωστοί με την ονομασία Γκοπάτ Σαχ, και την είσοδο στα δυτικά φυλάσσουν δύο κολοσσαίοι Λαμάσσους, ταύροι με ασσυριακού τύπου γενειοφόρες κεφαλές.

Από τα πρώτα αξιοθέατα που επισκέπτομαι στο Κουβέιτ είναι το Σουκ Μουμπαρακίγια. Η είσοδος του παζαριού βρίσκεται μποστά στην πολυσύχναστη πλατεία Σάφατ, όπου είναι μαζεμένη θαρρείς όλη η νεολαία της πόλης ανάμεσα σε φαστ φουντ, καφέ και εστιατόρια και ένα μοντέρνας τεχνοτροπίας σιντριβάνι δίπλα σε μια τεράστια σημαία. Εδώ έφταναν στις αρχές του 20ού αιώνα καραβάνια που μετέφεραν από ινδικό αγελαδινό βούτυρο γκη και βρώμη μέχρι τρούφες της ερήμου φάκκα, μαλλί και θεραπευτικά βότανα. Η αγορά καταστράφηκε μετά την εισβολή των Ιρακινών το 1990, αλλά ξαναχτίστηκε, διατηρώντας ωστόσο το χρώμα της. Σε μια πτέρυγα είναι μαζεμένα καταστήματα με μεταξωτά, υφάσματα, περσικά χαλιά και αρώματα που πωλούνται μέσα σε περίτεχνα φιαλίδια που συνδυάζουν πολυτέλεια και έργα τέχνης.