Η οικονομία της χώρας έχει ως δεύτερη πηγή πλουτισμού, μετά τον τουρισμό, την αλιεία, ενώ η βιομηχανία ψαριού απασχολεί περίπου τον μισό πληθυσμό της. Κυρίως πλουτίζει από τον τόννο, που δεν τον κονσερβοποιεί μόνο αλλά τον επεξεργάζεται και για παρασκευή συμπληρωμάτων διατροφής. Αλλά και ο τουρισμός αυτού του αρχιπελάγους με τις 26 ατόλες και τις 1.192 νησίδες, από τις οποίες οι 250 είναι κατοικήσιμες, έχει και αυτός ωφεληθεί από το ψάρεμα, καθώς τα λεγόμενα “fishing resorts” γίνονται ολοένα και πιο δημοφιλή.

Φθάνοντας η πριγκίπισσα της Καρχηδόνας Διδώ στις ακτές της Αφρικής μετά τον θάνατο του συζύγου της, συμφώνησε με τον τοπικό βασιλιά Ιάρβα να πάρει τόση έκταση όση θα περικλειόταν από το δέρμα ενός βοδιού. Η Διδώ έκοψε το τομάρι σε πολύ στενές λωρίδες και, ενώνοντας τη μία με την άλλη, περικύκλωσε τόσο χώρο ώστε της έφθασε να χτίσει την Καρχηδόνα και την ακρόπολή της, τη Βύρσα, από τη λέξη «βύρσος», που σημαίνει δέρμα και τομάρι. Έτσι λοιπόν, γνωρίζοντας πρακτικά και η Κάνγκμα το ισοπεριμετρικό θεώρημα, έκοψε το δέρμα του βοδιού σε πολύ λεπτές λωρίδες, τις έδεσε μεταξύ τους και κατάφερε να αποκτήσει ένα τεράστιο κομμάτι γης σε σχήμα κύκλου και να χτίσει τον ναό του Βούδα στο Νεπάλ. Το ισοπεριμετρικό θεώρημα είναι αυτό που αναφέρει ότι από όλα τα επίπεδα σχήματα με σταθερή περίμετρο, ο κύκλος έχει το μέγιστο εμβαδόν και αντίστοιχα από όλα τα επίπεδα σχήματα με σταθερό εμβαδόν, ο κύκλος απαιτεί την ελάχιστη περίμετρο.

Η Βιεντιάν φαίνεται καθαρή, ήσυχη, με χαμηλά σπίτια, μπουλβάρ, αξιοσημείωτης αισθητικής ναούς, ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική, η οποία αντανακλά τις επιρροές που δέχθηκε από Γαλλία μέχρι Κίνα, και πράσινο. Η ονομασία της, που θα πει «πόλη του σανταλόξυλου», μου φαίνεται ταιριαστή για μια χαριτωμένη και συμπαθητική πόλη με μυστηριακή αύρα.

Η συμπρωτεύουσα της Σρι Λάνκα είναι μια πραγματικά πολυπολιτισμική πόλη. Ένας στους τρεις είναι Βουδιστής, ένας στους τρεις Μουσουλμάνος και το υπόλοιπο ένα τρίτο μειονότητες, κυρίως Ινδουιστών, αλλά και Καθολικών. Φυλετικά και εθνοτικά εδώ ζουν Σιναλέζοι, Ταμίλ και πολλές μειονότητες με τις δικές τους γλώσσες και έθιμα. Και πλήθος τα αξιοθέατα. Το Εθνικό Μουσείο, το εντυπωσιακό κτίριο του οποίου χτίστηκε τον 19ο αιώνα μέσα σε ένα καταπράσινο πάρκο, το Παρωκεάνιο πάρκο, ο σιδηροδρομικός σταθμός, ο ναός του Σρι Σιβασουμπραμανίγια Σουάμυ, και ο βουδιστικός ναός Γκανγκαραμάγια, ο δημοφιλέστερος τουριστικός προορισμός στο Κολόμπο.

Το μεγαλύτερο πάρκο στο Τόκυο με τις 800 ανθισμένες κερασιές, μουσεία και τη σύγχρονη καθημερινότητα. Κυριότερος προορισμός όσων ξένων επισκέπτονται το Ουένο είναι το Εθνικό Μουσείο του Τόκυο, από τα μεγαλύτερα στον κόσμο.

Το 1851 εγκαινιάζεται στην Αμαραπούρα της Βιρμανίας η μήκους 1.209 μέτρων Ου Μπέιν, κατασκευασμένη εκ ολοκλήρου από τηκ, η οποία θα παραμείνει και στον 21ο αιώνα η μεγαλύτερη ξύλινη γέφυρα του κόσμου. Η κατασκευή, με κυρτό σχήμα στη μέση για να αντιστέκεται στον αέρα και το νερό, θα απαιτήσει 984 ξύλινους πασσάλους και χιλιάδες ξύλινες παλέτες.

Από το καραβάν σαράι του Τας Ραμπάτ, πάνω στον Δρόμο του Μεταξιού, περνούσαν τα καραβάνια μεταξύ της κοιλάδας Φεργκάνα στα ανατολικά του Ουζμπεκιστάν και Κάσγκαρ στην Κίνα. Τα καραβάνια είχαν περάσει προηγουμένως από το επικίνδυνο θρυλικό στενό Τορουγκάρτ στα ανατολικά, σύνορο με Κίνα, και θα συνέχιζαν για τα βουνά Τιάν Σαμ, οπότε, είτε εκινούντο από ανατολικά προς τα δυτικά είτε αντίθετα, το Τας Ραμπάτ αποτελούσε «όαση» ηρεμίας και ανάπαυσης σε μια εξαιρετικά δύσκολη όσο και επικίνδυνη διαδρομή. Ερευνητές είπαν πως αυτό το καραβάν σαράι είχε λειτουργήσει νωρίτερα ως μοναστήρι είτε Νεστοριανών είτε Βουδιστών μοναχών.

Το Άνγκορ δεν είναι ένας συνηθισμένος αρχαιολογικός χώρος. Δεν μπορείς να τον γυρίσεις με τα πόδια. Η έκτασή του είναι 400 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή όση της Ζακύνθου. Και 400 τετραγωνικά χιλιόμετρα με ζούγκλα, ποτάμια, λίμνες, μνημεία και ερείπια. Εδώ βρίσκεται το κυριότερο αξιοθέατο της Νοτιοανατολικής Ασίας, το Άνγκορ Βατ. Το αξιοθέατο που με εντυπωσίασε περισσότερο μετά το Άνγκορ Βατ ήταν το Άνγκορ Τομ, που θα πει «μεγάλη Πόλη», η ένδοξη τελευταία πρωτεύουσα των Χμερ, η οποία ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα. Σε έκταση είναι λίγο μεγαλύτερο από το κέντρο της Αθήνας, ωστόσο ο αριθμός των μνημείων που περικλείει απαιτεί σχεδόν μισή ημέρα για να τα παρατηρήσεις και να πληροφορηθείς γι’ αυτά, τουλάχιστον για τα βασικότερα.

Το θρυλικό «Κάιμπερ Πας» θεωρείται η «Δυτική Πύλη» της ινδικής υποηπείρου, αφού από αυτό εδώ το πέρασμα εισήλθαν για να την κατακτήσουν ήδη από τον 15ο αιώνα π.Χ. οι Ινδοευρωπαίοι. Μια χιλιετία αργότερα, τον 5ο αιώνα π.Χ., εισέβαλε χρησιμοποιώντας το ίδιο αυτό πέρασμα ο Δαρείος Α’. Την επιλογή αυτήν των Ινδοευρωπαίων και του Δαρείου ακολούθησαν αργότερα οι στρατηγοί του Αλέξανδρου Ηφαιστίων και Περδίκκας, τον 4ο π.Χ. αιώνα, και πολύ αργότερα ο Τζένγκις Χαν, ο Ταμερλάνος και οι Μουγκάλ. Από το ίδιο πέρασμα έλεγχαν τα αφγανικά σύνορα οι Βρετανοί, ενώ η περιοχή έπεσε στα χέρια ακόμη του Ασόκα, οπότε και άκμασε εδώ ο Βουδισμός, όπως επίσης και των Σιχ. Στη στρατιωτική ιστορία, επί αιώνες, επί χιλετίες πιο σωστά, όποιος έλεγχε το «Χάιμπερ Πας» έλεγχε και τη μοναδική βατή σύνδεση της Κεντρικής Ασίας με την ινδική υποήπειρο. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι εκτός αυτού του περάσματος οι επιλογές ήταν είτε μια απέραντη έρημος από την πλευρά της Περσίας είτε δύσβατες κακοτράχαλες οροσειρές από την πλευρά του Αφγανιστάν.

Για τους προσκυνητές που παίρνουν κάθε χρόνο μέρος στη γιορτή Μάχα Σιβαράτρι, το όνομα Πασουπατινάθ, το μέρος όπου έχουν συγκεντρωθεί, δεν συνδέεται με το προάστιο της νεπαλικής πρωτεύουσας αλλά με τον ομώνυμο μεγάλο ναό και τους 518 ναούς, ιερά και μνημεία στην περιοχή. Για τους εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς, προσκυνητές, ταμένους, τουρίστες και Νεπάλι από τις γύρω περιοχές, που φτάνουν κάθε χρόνο σε μία από τις μεγαλύτερες θρησκευτικές συνάξεις παγκοσμίως, ταυτίζεται πρωτίστως με έναν από τους ιερότερους ινδουιστικούς ναούς, τον Πασουπατινάθ.