Είμαι ο μοναδικός Ευρωπαίος που περνάει σήμερα τα σύνορα. Τρεις ένστολοι μετρούν και ξαναμετρούν στο διαβατήριό μου τις ημέρες που έχω κλείσει στην Κεντρική Αμερική. Έκλεισα την 14η ημερα, μάξιμουμ διάστημα εμφανίσεως των συμπτωμάτων του κορωνοϊού και είμαι στην 15η , οπότε χάρη σε αυτές τις λίγες ώρες δικαιούμαι να πάρω άδεια εισόδου στο Ελ Σαλβαδόρ.
Τετάρτη 14 Αυγούστου 1996. Η αντίστροφη μέτρηση για το 1ο Φεστιβάλ του Πουσάν έχει αρχίσει. Έτσι, 29 ημέρες πριν την επίσημη έναρξη, μια αρκετά μεγάλη περιοχή του κέντρου της πόλης, που έχει ανακαινιστεί ενόψει της εκδήλωσης, παίρνει την ονομασία Πλατεία PIFF. Τέσσερα χρόνια αργότερα θα μετονομασθεί και αυτή, ταυτόχρονα με τη νέα γραφή της πόλης και του αρκτικόλεξου του φεστιβάλ, σε Πλατεία BIFF. Ο Μάικ Λη κάνει καλό ποδαρικό στον καινούργιο θεσμό. Το 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Πουσάν, δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Νότιας Κορέας μετά τη Σεούλ, υποδέχεται έως τη λήξη του, το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου, 224 φιλοξενούμενους από 24 διαφορετικές χώρες. Παράλληλα, προσελκύει 184.071 θεατές οι οποίοι παρακολουθούν 73 ταινίες από 31 χώρες.
Κροατία, 2006. Καθώς κλείνουν τρία χρόνια αφότου διελύθη η τετραετής σχέση τους, η παραγωγός ταινιών Ολίνκα Βίστιτσα και ο γλύπτης Ντράζεν Γκρουμπίσιτς, ξεκινούν την υλοποίηση μιας αρχικά αστείας ιδέας που είχαν όταν χώριζαν, τη δημιουργία μιας έκθεσης προσωπικών αντικειμένων των χωρισμένων. Αρχικά απευθύνονται στους φίλους τους, από τους οποίους ζητούν να δωρίσουν αντικείμενα που κράτησαν μετά από τους χωρισμούς τους. Έτσι ξεκινά η έκθεση ως κινητή συλλογή η οποία πρωτοπαρουσιάζεται στην Γλυπτοθήκη του Ζάγκρεμπ, ως μέρος της 41ης έκθεσης «Ζάγκρεμπ Σάλον». Η ευρηματικότητα και η απήχηση που θα έχει η ιδέα για το Μουσείο των Διαλυμένων Σχέσεων θα δικαιωθούν αρχικά με την μόνιμη εγκατάσταση της έκθεσης στο Ζάγκρεμπ και την παραλαβή, το 2011, του βραβείου Κένεθ Χάντσον, για τα πλέον καινοτόμα μουσεία της Ευρώπης.
Στην «Ιθαγενή Συντροφιά», όπως μεταφράζεται στη γλώσσα των Αβοριγίνων το «Μπόναρονγκ» -το δημοφιλέστερο καταφύγιο της Τασμανίας για τους ξένους και για τους Tassies, τους Τασμανιανούς- περιθάλπονται από το 1981 οπότε δημιουργήθηκε, τραυματισμένα, άρρωστα και ορφανά ζώα της αυστραλιανής άγριας φύσης.
Η επιβλητικότητα στο εσωτερικό είναι πανταχού παρούσα. Στη μνημειακή μαρμάρινη σκάλα. Στα μπαλκόνια. Στα αγάλματα των επτά Καλών Τεχνών του Γιόζεφ Γκάσερ, αρχιτεκτονική, γλυπτική, ποίηση, χορός, μουσική, δράμα και ζωγραφική. Στους μαρμάρινους κίονες. Στη λεπτοδουλειά στις σκαλισμένες καμάρες. Στους πίνακες του Γιόχαν Πρελόιτνερ που συμβολίζουν το Μπαλέτο και την Όπερα. Στα φωτιστικά, στην τοιχογραφία της οροφής που αναπαριστά την Τύχη να σκορπά τα δώρα της. Στους καθρέφτες. Και όλα μαζί συνθέτουν μια χλιδή η οποία ουδόλως ξεφεύγει από τα όρια του αισθητικά ωραίου.
Οι τέσσερις Βολαδόρες, που παριστάνουν τα τέσσερα κύρια σημεία του ορίζοντος και τα τέσσερα στοιχεία, ξεκινούν την κατάβαση αιωρούμενοι χορευτικά, δεμένοι στους αστραγάλους με το σχοινί την άκρη του οποίου κρατούν στο στήθος. Πραγματοποιούν 13 περιφορές. Πολλαπλασιαζόμενες επί τα τέσσερα σημεία του ορίζοντος μας δίνουν τον διάρκειας 52 ετών Ενιαυτό του αζτέκικου ημερολογίου.
Αναζητώντας τις μεσαιωνικές μνήμες και τον περίφημο γερμανικό ασπρόμαυρο εξπρεσιονισμό στην πρωτεύουσα της Χανσεατικής Λίγκας. Στο Λύμπεκ, όπου πραγματοποιήθηκαν το 1921 οι εξωτερικές λήψεις για τον «Νοσφεράτου» του Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου. Στα ιστορικά Lübecker Salzspeicher, τις έξι αποθήκες αλατιού της πόλης που έγιναν κατοικία του Νοσφεράτου. Στο οίκημα στην αυλή του Αγίου Αιγιδίου που χρησίμευσε για κατοικία του Χούτερ. Στην Ντεπενάου, την οδό της νεκρικής πομπής των θυμάτων της πανώλους.
Αλλά και στα απόκρυφα Περάσματα και Αυλές του Λύμπεκ, τα περίφημα «Lübecker Gänge und Höfe».
Η Αρμένικη Εκκλησία στην Ντάκα ή, όπως ονομάζεται επισήμως, Αρμενική Αποστολική Εκκλησία της Αναλήψεως είναι μάρτυρας της παρουσίας εδώ Αρμενίων ήδη από τον 17ο αιώνα και ταυτόχρονα ένα από τα αρχιτεκτονικά στολίδια της πρωτεύουσας.
Στο κοιμητήριο των διασήμων, το Περ-Λασέζ στο Παρίσι. Εκεί όπου το ποίημα «Sphinx» του Όσκαρ Ουάιλντ ενέπνευσε το ταφικό μνημείο του το οποίο αποκάλυψε ο Άγγλος αποκρυφιστής Άλιστερ Κρόουλι… όπου ο πατέρας του Τζιμ Μόρρισον άφησε την επιτύμβια πλάκα με την εμπνευσμένη από τον Σωκράτη ελληνική επιγραφη «ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ»… όπου δύο νεαρά ζευγάρια πάνω από τον τάφο της Εντίτ Πιαφ σιγοτραγουδούσαν μια επιτυχία της «Môme Piaf»… όπου παρανόμως θάφτηκε ο Μολιέρος… όπου έκανε περιπάτους ο Ονορέ Ντε Μπαλζάκ… όπου φιλοξενείται η άδεια τεφροδόχος της Μαρίας Κάλλας που έφερε το 1978 η πιανίστα Βάσω Δεβετζή για να ριχθεί η τέφρα της ντίβας στο Αιγαίο…
Κυριακή 17 Μαΐου 1959. Χάρη στην ουδετερότητα που τήρησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Πορτογαλία όχι μόνο εισήλθε στη μεταπολεμική εποχή αλώβητη, αλλά και πλουσιότερη. Σε ανάμνηση της ουδετερότητας, ο μακροβιότερος δικτάτορας του 20ού αιώνα Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Σαλαζάρ εγκαινιάζει στην Αλμάδα, πόλη – προέκταση της Λισσαβώνας, το Σαντουάριο ντε Κρίστο Ρέι, το Ιερό του Βασιλέως Χριστού.
Than Pan 