Μαζί με τους ζωέμπορους, στο παζάρι έχουν στηθεί στα κιόσκια και τους πάγκους τους διάφοροι
υπαίθριοι και πλανόδιοι μικροπωλητές. Κάποιοι μαγαζάτορες έχουν ετοιμάσει από νωρίς πίτες, λαχματζούν και πιροσκί μέχρι αναβατήρες αλόγων. Η διάταξη υπακούει σε κάποια λογική. Διαπιστώνω ότι η διάταξη υπακούει σε κάποια λογική. Αλλού είναι χώρος για άλογα, αλλού για ταύρους, αλλού για πρόβατα. Η ζωοπανήγυρις φαίνεται με μια πρώτη ματιά ανδρική υπόθεση, κάπου – κάπου όμως διακρίνω και κάποιες γυναίκες.
Όπως στις περισσότερες Ιλτζουμούν, έτσι και στη συγκεκριμένη, μια ξύλινη πινακίδα στο κέντρο της αναφέρει με κινεζικά γράμματα το όνομα του ναού και του όρους πάνω στο οποίο βρίσκεται. Συμβολίζει δε το πέρασμα από τον κόσμο των θνητών στον κόσμο του Βούδα, χάρη σε ένα οπτικό τέχνασμα. Αν δεις την κιονοστοιχία από πλάγια φαίνεται μόνο ένας κίονας. Αν τη δεις από μπροστά φαίνονται και οι τέσσερις, κάτι που συμβολίζει τη σχετικότητα της αντίληψης στον πνευματικό και στο φυσικό κόσμο και την απάτη των φαινομένων.
Εκτός του Μπαουχάους, ήταν και ο Εκλεκτικισμός που χαρακτήρισε τα κτήρια της Λευκής Πόλης του Τελ Αβίβ, σε τόσο έντονο βαθμό, που δύσκολα συναντάς σε ευρωπαϊκές πόλεις τέτοιον πλουραλισμό τάσεων μοντερνισμού -και στη συγκεκριμένη περίπτωση του 20ού αιώνα- οι οποίες συν τοις άλλοις, αναμείχθηκαν με το ντόπιο ύφος. Ένα αποτέλεσμα ήταν και το να συνυπάρξουν αυλές, κήποι, πέργκολες, σιντριβάνια, αγροτικά και αστικά στοιχεία, σκάλες, μπαλκόνια, γραμματοκιβώτια, περβάζια, πόρτες, που, παρά το πλήθος τους, παρά τις διαφορετικές επιρροές και παρά τις εναλλαγές των στιλ μέσα στον χρόνο, συμβιώνουν συνθέτοντας έναν ενιαίο χαρακτήρα, ο οποίος δεν αλλοτριώθηκε με την πάροδο των δεκαετιών.
Το «Υδάτινο Χωριό» κατοικείται, σύμφωνα με ιστορικούς, από τον 8ο αιώνα και σήμερα ζουν εδώ 30.000 κάτοικοι. Αν και θεωρείται ενιαία πόλη, αποτελεί σύμπλεγμα σαράντα δύο καμπόνγκ, δηλαδή μικρών οικισμών, συνδεόμενων μεταξύ τους με ξύλινες πεζογέφυρες μήκους 36 χιλιομέτρων με κατοικίες, νοσοκομεία, σχολεία, καταστήματα, πυροσβεστικό σταθμό, αστυνομία, σωλήνες με πόσιμο νερό, ηλεκτρισμό, Wi-Fi και εστιατόρια.
Πρώτη πρωτεύουσα των Ζαποτέκων, και διοικητικό, εμπορικό και πολιτιστικό κεντρικής τους ήταν το Μόντε Αλμπάν. Ακόμη και όταν μετέφεραν την πρωτεύουσά τους στην Μίτλα, έως ότου εξαφανιστεί το κράτος τους, το Μόντε Αλμπάν παρέμεινε πολιτιστική τους πρωτεύουσα.
Αφήνω την κινεζούπολη με τη βεβαιότητα πως όποιος δεν έχει δει την Chinatown, τη Union Square, την προκυμαία και την Golden Gate Bridge δεν έχει δει το Σαν Φρανσίσκο.
Γκορέ, Σενεγάλη. Το νησί των δουλεμπόρων, τελευταίο αφρικανικό χώμα που πατούσαν οι Αφρικανοί σκλάβοι.
Πέραν των εικόνων και των μυρωδιών από τα φαγητά, Μαλιομπόρο σημαίνει ντεσιμπέλ. Το βουητό από την πολυκοσμία μπλέκεται με τη μουσική των πλανόδιο και τους χορευτικούς ήχους καθώς κοπέλες με παραδοσιακές στολές χορεύουν πάνω σε μια εξέδρα. Παραπέρα, ζωγράφοι εκθέτουν έργα τους. Στο δεξί μου χέρι κατεβαίνοντας στα νότια, αμαξάδες και άλογα περιμένουν πελάτες για μια βραδινή βόλτα με τα τετράτροχο «αντόνγκ».
Than Pan 