Charles Martin Powell (1775–1824): «Τρικάταρτο με 2 καταστρώματα στο Port Mahon» (1820). Λάδι σε καμβά, 109.2×165.1 εκ.

Το Maó-Mahón (Maó στα καταλανικά) είναι η πρωτεύουσα της Μενόρκα της αυτόνομης ισπανικής κοινότητας των Βαλεαρίδων.
Το όνομά του είναι συνυφασμένο εξ αρχής με μια πολυτάραχη ιστορία. Ονομάστηκε έτσι από τον Καρχηδόνιο στρατηγό Mago Barca που ήταν αδελφός του Αννίβα ο οποίος πιστεύεται ότι αναζήτησε εκεί άσυλο το 205 π.Χ.
Το Maó-Mahón έπεσε μετά την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στα χέρια της Ανατολικής, αλλά στην συνέχεια υπέφερε πρώτα από τις επιδρομές των Βίκινγκς και των Αράβων ωσότου καταληφθεί το 903 από το Χαλιφάτο της Κόρδοβα.
Το 1287 καταλήφθηκε από τον Αλφόνσο τον Γ’ της Αραγονίας και ενσωματώθηκε στο Βασίλειο της Μαγιόρκα, το ναυτικό βασίλειο του στέμματος της Αραγονίας, οπότε οχυρώθηκε και το λιμάνι του, ένα από τα μεγαλύτερα στο κόσμο, μήκους 5 χιλιομέτρων και πλάτους 900 μέτρων και από τα στρατηγικότερα στην Δυτική Μεσόγειο.
Το 1566 επιτέθηκαν στο Maó-Mahón οι Οθωμανοί υπό τον Hayreddin Barbarossa και πήραν 6.000 αιχμαλώτους τους οποίους πούλησαν σκλάβους στο Αλγέρι.
Η Μενόρκα καταλήφθηκε το 1708 – σε συνεργασία και με τους Ολλανδούς- από τους Βρετανούς και τους αποδόθηκε με την Συνθήκη της Ουτρέχτης το 1973. Υπό βρετανική διοίκηση ήταν που μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα της Μενόρκα από την Ciutadella de Menorca στο Maó-Mahón που χρησιμοποιήθηκε και ως έδρα του τοπικού κυβερνήτη.
Εκείνη λοιπόν τη περίοδο, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της κατάληψης του νησιού, οι Βρετανοί έφεραν στο Maó-Mahón ναυτικούς μη καθολικούς πληθυσμούς προκειμένου να πολεμήσουν τους Καθολικούς Γάλλους και να συνδράμουν στις ναυτικές καταδρομικές επιχειρήσεις του τον Βρετανικό στόλο. Ανάμεσά τους ήταν και αρκετοί Έλληνες από το Αιγαία και το Ιόνιο. Τότε τους παραχωρήθηκε γη για εκμετάλλευση καθώς και το δικαίωμα για ανέγερση ορθόδοξης εκκλησίας. Ως το 1755 είχαν εγκατασταθεί εδώ περί τις 600 οικογένειες, οι περισσότερες από την Πάτμο κι οι υπόλοιποι από άλλα μέρη όμως από την Κεφαλονιά, την Κέρκυρα, το Μεσολόγγι, αλλά και Κορσικανοί Μανιάτικης καταγωγής.
Στα ονόματα των Ελλήνων που με τα μικρά πλατιά σκάφη τους διακρίθηκαν κατά τον επταετή Αγγλο-Γαλλικό πόλεμο του 1756 – 1763 ήταν και οι Κεφαλλονίτες Στέφανος Σαλομόν, Ανάντης Βαλλιάνος, Γεράκης και Λουκάς Βαλσαμάκης.
Το νησί άλλαξε έκτοτε αρκετές φορές χέρια. Το 1756 καταλήφθηκε από τους Γάλλους, με την λήξη του 7ετούς πολέμου αποδόθηκε στους Βρετανούς, ενώ σε μια κοινή Γαλλο-ισπανική πολιορκία παραδόθηκε το, 1782 για να αποδοθεί το 1783 στους Ισπανούς. Οι Βρετανοί ανακατέλαβαν το νησί το 1798 και με την συνθήκη της Αμιένης το 1802 Βρετανοί και Γάλλοι το παρέδωσαν στους Ισπανούς στους οποίους ανήκει έως σήμερα.
Στον Ισπανικό Εμφύλιο το νησί υποστήριξε τους Δημοκρατικούς αλλά έπεσε στους Φαλαγγίτες το 1939 και αφού προηγουμένως βομβαρδίστηκε από Ιταλούς και ισπανούς εθνικιστές.