Όταν πέρυσι είπα σε γνωστούς και φίλους μου πως φεύγω μέσα στο Φεβρουάριο για διακοπές στο Μπανγκλαντές, με κοιτούσαν περίεργα, απευθύνοντάς μου την ίδια στερεότυπη ερώτηση: «Καλά, και τι θα πας να κάνεις εκεί πέρα;». Σήμερα, μερικούς μήνες μετά, διαπιστώνω πόσο επιδερμικά και με τί στερεότυπα και προκαταλήψεις αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι κάποιες γωνιές του πλανήτη, καθώς όντως αξίζει τον κόπο να γυρίσεις μια χώρα όπως αυτή… Αν και, για να πω την αλήθεια, δεν είχα σκοπό να περάσω όλες τις διακοπές μου στην χώρα αυτή και έτσι μοίρασα το δίμηνο ταξίδι μου σε διάφορα μέρη της ινδικής υποηπείρου, από Ινδικό μέχρι Ιμαλάια και από Κασμίρ μέχρι Βεγγάλη.

Το ταξίδι μου στο Bangladesh είχε ξεκινήσει «ψυχολογικά» ενώ βρισκόμουν ακόμη στην Ινδία και στην Kolkata (πρώην Calcutta). Περιμένοντας στο ισόγειο του προξενείου να συναντήσω τον γενικό πρόξενο για να πάρω τη βίζα εισόδου, περιοδικά με φωτογραφίες, πόστερς και τουριστικά φυλλάδια μου επιβεβαιώνουν πως ναι, καλώς έπραττα αποφασίζοντας να κάνω ένα διάλειμμα στο μακρύ ταξίδι μου στην Ινδία (είχα ήδη επισκεφτεί καμιά 30 πόλεις στη σειρά και μετά την επιστροφή μου από τη γειτονική αυτή χώρα θα συνέχιζα πάλι προς Κασμίρ). Την είχα ανάγκη αυτήν την επιβεβαίωση διότι περνούσε κιόλας από το μυαλό μου το ερώτημα που μου έκαναν όλοι: «μα καλά, τί πάνω να κάνω στο Bangladesh;». Το ίδιο αυτό ερώτημα φαίνεται να είχαν και οι άλλοι 2 ξένοι που περίμεναν στις ξύλινες «σχολικού» τύπου καρέκλες που ήταν τοποθετημένες ολόγυρα στην αίθουσα αναμονής για τη βίζα, ένας Άγγλος και ένας Γερμανός και καταλήξαμε πως και οι 3 είχαμε κάνει πάνω κάτω την ίδια σκέψη: «Αφού βρεθήκαμε στην Καλκούτα, δεν πεταγόμαστε και απέναντι;».

Qassabtuly Jame Masjid

Μετά από μια όχι και πολύ σύντομη αναμονή, βρέθηκα να πιάνω ψιλή κουβέντα με τον πρόξενο και να καταλήγουμε σε ένα brainstorming περί οικονομίας. Παίρνω κατόπιν το διαβατήριο με τη βίζα (ήτοι μια σφραγίδα που έγραφε «Bangladesh Deputy High Commission Kolkata» και ότι σχεδίαζα να μπω οδικώς και να βγω αεροπορικώς από τη χώρα, 2-3 ακόμη σφραγίδες, διάρκεια και υπογραφή) παίρνω ένα πάκο με τουριστικά φυλλάδια και έτοιμος! Αμέσως παίρνω ταξί, φθάνω στην Marquis Street όπου είχα ήδη εντοπίσει ένα ταξιδιωτικό γραφείο ειδικευμένο στον προορισμό μου  και βγάζω εισιτήριο με το πρώτο πρωινό πούλμαν της επόμενης ημέρας.
Αναχώρηση 07:10 π.μ., θέση μπροστινή (Α3) που προσφέρεται για θέα και που πατώντας διάφορα κουμπιά, σου κάνει και μασάζ στο σβέρκο, στην πλάτη, στη μέση… Και από τιμή, μαζί με κάτι σάντουιτς και αναψυκτικά, 150 ρουπίες, περίπου 2,5 ευρώ!

Στις όχθες του Buriganga

Στη διαδρομή ξεφυλλίζω τα μέρη που θα επισκεφτώ. Ξεκινάω με το Sunargaon (το «Χρυσό Χωριό») και τα περίφημα κτίριά του, τα μουσεία και τις γέφυρες και μετά από κανα δυο ακόμη φυλλάδια, πιάνω την ιστορία της χώρας από ένα βιβλίο που είχα προμηθευετεί εν τω μεταξύ από το Madras. Πολύ σύντομα λοιπόν, η Βεγγάλη (τυπικά, η ονομασία της χώρας [Bangladesh] σημαίνει την χώρα [des, εξ ου και η λέξη «desi» = πατριώτης που λένε μεταξύ τους στην ξενιτιά Ινδοί, Πακιστανοί και Βεγγαλέζοι, κάτι σαν την ελληνική προσφώνηση «ρε πατρίδα»] των ομιλούντων την βεγγαλική [bengali / bangla]) ήταν κατά βάση ινδουιστική περιοχή με εξαίρεση τα χρόνια που ακολούθησαν τη βασιλεία του Ashoka ο οποίος εισήγαγε τον βουδισμό. Σε αντίθεση με τα περισσότερα από τα ινδικά κρατίδια, ο Βουδισμός ρίζωσε στην περιοχή, καθώς ο ινδουισμός είχε βρει ένα ισχυρό αντίπαλο στους κινέζους προσκυνητές που προσηλύτιζαν κόσμο στον Βουδισμό.

Περιμένοντας πελάτες μπροστά στο Ahsan Manzil (Ροζ Παλάτι)

Το Ισλάμ φθάνει το 1199 μαζί με τον Mohammed Bakhtiar ο οποίος καταλαμβάνει τη Βεγγάλη και την ενσωματώνει στο Σουλτανάτο του Δελχί. Η περιοχή βρέθηκε τους επόμενους αιώνες υπό το Σουλτανάτο των Μαμελούκων, αλλά και την επίδραση που είχε και το ίδιο το Δελχί (Αφγανοί, Μουγκάλ, κ.λπ.). Η ακμή της Βεγγάλης σε εμπόριο, τέχνες, ναυτιλία έρχεται τον 16ο και τον 17ο αιώνα, στην εποχή των Mughal, οπότε η πρωτεύουσα της Βεγγάλης μεταφέρεται στην Dhaka (σημειωτέον ότι η Καλκούτα που είναι η πρωτεύουσα της Δυτικής [Ινδικής] Βεγγάλης, είναι σχετικά σύγχρονη πόλη η οποία οφείλει την σπουδαιότητά της στους Άγγλους αποικιοκράτες).
Τον 18ο αιώνα οι Άγγλοι (ουσιαστικά η Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών) καταλαμβάνουν την περιοχή.
Με την ανεξαρτησία που κέρδισαν οι Ινδίες το 1947, η Βεγγάλη ενώθηκε με το μουσουλμανικό Πακιστάν και έγινε γνωστή ως «Ανατολικό Πακιστάν» καθώς χωριζόταν γεωγραφικώς από το Δυτικό Πακιστάν από την κατά πλειονότητα ινδουιστικού πληθυσμού Ινδία.
Ωστόσο, η συνύπαρξη Ανατολικού και Δυτικού Πακιστάν ήταν ουσιαστικά αδύνατη. Στο δυτικό μέρος μιλούσαν παστού, πουντζάμπι και ούρντου ενώ στο Δυτικό, Μπενγκάλι. Στο Δυτικό Πακιστάν και την Δυτική Ινδία οριοθετείτο σύμφωνα με ανθρωπολόγους και ανθρωπογεωγράφους το ανατολικό όριο του ινδοευρωπαϊκού κόσμου. Για παράδειγμα, οι Δυτικοπακιστανοί όσον αφορά στην διατροφική τους συνήθεια έχουν ως κύρια δίαιτα «κρέας – στάρι» ενώ από το Ανατολικό Πακιστάν αρχίζει η τυπική ανατολικοασιατική δίαιτα τύπου «ρύζι – ψάρι». Αλλά και οι οι ράτσες είναι διαφορετικές. Αποτέλεσμα, οι Δυτικοπακιστανοί να φέρονται με ρατσιστική υπεροψία απέναντι στους Ανατολικοπακιστανούς. Η ένταση μεταξύ των κατά τα άλλα… «συμπατριωτών» πήρε διαστάσεις με αφορμή το γλωσσικό. Η πακιστανική κυβέρνηση (παρά τους συσχετισμούς πληθυσμών, οι Άγγλοι είχαν παραδώσει τη διοίκηση στους Δυτικοπακιστανούς των οποίων η άρχουσα τάξη ήταν σε μεγάλο βαθμό αγγλοτραφής, όπως άλλωστε και ο πρώτος πρόεδρος του Πακιστάν, ο Muhammad Ali Jinnah) όρισε επίσημη γλώσσα την ούρντου. Ξέσπασαν λοιπόν το 1952 ταραχές για το γλωσσικό, ο πακιστανικός στρατός δολοφόνησε Βεγγαλέζους φοιτητές που διαδήλωναν και το κρεσέντο της κρίσης συνεχίστηκε με την κυβέρνηση να μένει απαθής στο δράμα της Βεγγάλης όταν ένας πρωτοφανής στα χρονικά κυκλώνας, άφησε πίσω του το 1970 μισό εκατομμύριο νεκρούς και μια κατεστραμμένη χώρα. Έτσι, επόμενο ήταν να βαθύνει το χάσμα, να ενταθεί η ρήξη και να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος όταν στις εκλογές του 1971 παρότι το εθνικό κόμμα των Βεγγαλέζων έπρεπε να πάρει τις 167 από τις 313 έδρες της βουλής (οι ψήφοι ήλθαν ως αποτέλεσμα των πληθυσμιακών συσχετισμών) η κυβέρνηση στο Καράτσι ακύρωσε τις εκλογές.

Rickshaw ή Baby Taxi: ποδήλατο, ταξί και… λαϊκή τέχνη

Οι Ανατολικοί αντέδρασαν και ο στρατός του (Δυτικού) Πακιστάν προχώρησε σε βιαιότητες χωρίς προηγούμενο. Έτσι, στις 25 Μαρτίου 1971 το Ανατολικό Πακιστάν ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος και ενώ οι Δυτικοπακιστανοί είχαν καταλάβει τη χώρα με 10 εκατομμύρια πρόσφυγες να έχουν διαφύγει στην Ινδία. Ενώ λοιπόν φαινόταν πως οι Δυτικοί είχαν επικρατήσει πλήρως, η Ινδία μπαίνει στο Ανατολικό Πακιστάν, κατατροπώνει τους Δυτικοπακιστανούς σε όλα τα μέτωπα και απελευθερώνει το Ανατολικό Πακιστάν, προλαβαίνοντας τους Αμερικανούς οι οποίοι έσπευδαν να στείλουν δυνάμεις στο πλευρό των Δυτικοπακιστανών. Μάλιστα θεωρείται σημαντική η νίκη των Ινδών, καθώς ήλθε στις 14 Δεκεμβρίου 1971, με τη συνθηκολόγηση να υπογράφεται 2 εικοσιτετράωρα αργότερα, προλαβαίνοντας κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή τον 7ο αμερικανικό στόλο ο οποίος έσπευδε να βοηθήσει τους Δυτικοπακιστανούς. Τότε είναι που γεννιέται το κράτος Bangladesh, το οποίο είναι το 139ο αναγνωρισμένο μέλος του ΟΗΕ. Έκτοτε, θα ακολουθήσουν πραξικοπήματα, συνταγματικές εκτροπές, αλλά και μεγάλης κλίμακας φυσικές καταστροφές, όπως ο λιμός του 1973. Σήμερα, 38 χρόνια μετά την ανεξαρτησία της, η χώρα παραμένει μία από τις φτωχότερες στον κόσμο. Με πληθυσμό 15πλάσιο του ελληνικού (152 εκατομμύρια) διαθέτει μόλις το ένα τρίτο με ένα τέταρτο του ΑΕΠ με αποτέλεσμα το κατά κεφαλήν ΑΕΠ να ξεπερνά οριακά τα 500 δολάρια.
Η χώρα είναι στο 80% του πληθυσμού της μουσουλμανική, κάτι που την καθιστά την 1η σε μουσουλμανικό πληθυσμό παγκοσμίως. Το 13% είναι Ινδουιστές ενώ υπάρχουν ακόμη Βουδιστές και Χριστιανοί.

Chittagong, ο σταθμός του τραίνου στη συνοικία Sadarghat

Η πρώτη μου επαφή με την Dhaka φθάνοντας βράδυ, ήταν μια κανονική περιπέτεια: να τριγυρίζω καμια ώρα από τον σταθμό των λεωφορείων με ένα τρίκυκλο ταξί για να βρω ξενοδοχείο -«ΟΚ! γιου λουκ μπαγκζ, άη ασκ ρουμ» η μόνιμη ατάκα που απευθύνω στον στον οδηγό με το απλούστερο δυνατό συντακτικό (υποκείμενο – ρήμα – αντικείμενο) ώστε να αποφεύγονται πιθανές παρεξηγήσεις (συμπέρασμα μετά από έναν τριψήφιο αριθμό ταξιδιών σε χώρες εκτός Ευρώπης: όσο πιο απλές λέξεις, πιο «παιδικές» προτάσεις, πιο «απλοϊκό» συντακτικό, τόσο σαφέστερα και άρα τόσο καλύτερα). Όταν αφήνεις μόνες τους τις αποσκευές για να ρωτάς νυχτιάτικα στα ξενοδοχεία για δωμάτιο, δεν κάνεις φιλοσοφικές συζητήσεις… Με τα πολλά, βρήκα το καλύτερο δυνατό ξενοδοχείο στη σχέση τοποθεσίας / ανέσεων / τιμής: Στην Topkhana Rοad, «Hotel New York». Ανάμεσα στα κυριλάτα Βόρεια προάστεια στο Βορρά, την παληά πόλη στα νότια και στα πανεπιστημιακό πάρκο νοτιοδυτικά.
Από τιμές; Έχω κρατήσει τις αποδείξεις όπως συνηθίζω και μόλις τώρα που γράφω διαπιστώνω πως 2 αυγά σκραμπλ που ζήτησα στην ταράτσα του ξενοδοχείου με θέα την κορυφογραμμή της τεράστιας αυτής μεγαλούπολης υπό την πανσέληνο μου τη χρέωσαν στην «εξωφρενική τιμή» των… 20 τάκα (22 λεπτά του ευρώ)!

Άπλωμα ρούχων στο στάδιο της Chittagong, ανηφορίζοντας την Nur Ahmad, στο ύψος της Shahid Khaled & του Μνημείου Zia

Από το επόμενο πρωί άρχισα έναν ασταμάτητο ποδαρόδρομο, με πολυάριθμα τρίκυκλα ταξί, νερό, κάμερα και ατέλειωτες γύρες στην πόλη της οποίας ο πληθυσμός υπερβαίνει αυτόν την Ελλαδας (12 εκατομμύρια). Την αναφέρουν και «Πόλη των Τζαμιών». Παντού τζαμιά, στις περισσότερες από γνωστές τεχνοτροπίες με κυρίαρχη πάντως την Mughal.
Στα κυριότερα αξιοθέατα περιλαμβάνονται:
Το φρούριο Lalbagh Fort, το οποίο δημιουργήθηκε στο μέσον του 17ου αιώνα από τον Shaista Khan. Είναι το κυριότερο αξιοθέατο της Dhaka, αντιπροσωπευτικό της μίξης της Mughal με την Bangla αισθητική, με μαυσωλεία, τζαμί, αίθουσα ακροάσεων, κήπους, χαμμάμ και μουσείο με μινιατούρες, καρτ ποστάλ, κ.λπ.
Άλλα αξιοθέατα είναι το τζαμί Khan Mohammad Mirdha, η θέα του ποταμού από τις γέφυρες και τα ποταμόπλοια, το Ahsan Mazil (ή Ροζ Ανάκτορο) από τον 19ο αιώνα, με θέα στο ποτάμι και μουσείο, το Τζαμί Sitara βεβαίως (Τζαμί των Αστεριών) με χρωματιστά γυαλιά πάνω σε άσπρα τούβλα, τα ποζάρια, κάμποσοι κήποι, η φυλακή, σε εναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της πόλης όπου το θέαμα των επισκεπτών να κάνουν ουρές εμποδίζοντας την κυκλοφορία είναι κάτι το πρωτοφανές και πολλά ακόμη…

Κολύμπι στα νερά του Karnapuli

Η Chittagong είναι η 2η σε σπουδαιότητα πόλη του Bangladesh. Είναι χτισμένη στη βόρεια όχθη του ποταμού Karnapuli και έγινε εμπορικό κέντρο επί πορτογάλων αποικιοκρατών τον 16ο αιώνα. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα τζαμιά του, ειδικά δε το Jami Mosque που έχτισε ο γιος του Shaista Khan σε ανάμνηση της κατάκτησης της Chittagong το 1666 καθώς και το τζαμί Qadam Mubarak στην περιοχή Rahmatganj, το οποίο ανεγέρθη το 1719 από τον Muhammad Yasin και σε γενικές γραμμές κρατά τον «χαρακτήρα» εκείνης της εποχής καθώς τα περισσότερα ανανεώθηκαν με τη πάροδο των χρόνων αλλάζοντας, άλλα λίγο – άλλα πολύ.
Κάτι που αξίζει να δει ο επισκέπτης, είναι η περιοχή γύρω από τη λίμνη Kaptai Lake, όπου εκτός από μπάνια και βαρκάδα, αξίζει να αγοράσει τοπικά χειροτεχνήματα αλλά και να βρεθεί στα χωριά με βουδιστικό πληθυσμό τα οποία θυμίζουν περισσότερο Βιρμανία παρά το μουσουλμανικό πρώην Ανατολικό Πακιστάν. Ένα τέτοιο πολύ χαρακτηριστικό χωριό, είναι το Chitmorong, όπου υπάρχει και βουδιστικό μοναστήρι.

Το τζαμί Chandanpura

Μια από τις πρώτες εικόνες που έρχονται στο μυαλό των τουριστών στο Bangladesh, είναι το Cox’s Bazaar και οι παραλίες του. Η παραλία Inani στα νότια της πόλης θεωρείται η μεγαλύτερη στον κόσμο! Γενικά, οι 2 στις τρεις μεγαλύτερες παραλίες στον κόσμο βρίσκονται από τις δύο πλευρές του Κόλπου της Βεγγάλης καθώς η 2η απλώνεται νοτίως του Chennai (aka Madras) στην Ινδία ενώ την τριάδα κλείνει η California.
Η πόλη έλαβε το όνομά της από τον πλοίαρχο Hiram Cox, ο οποίος το 1798 ανέλαβε να μεταφέρει στην περιοχή Αρακανέζους (από την Βιρμανία) μετανάστες. Και στην περιοχή έξω από το Cox’s Bazaar, επίσης υπάρχουν αρκετά βουδιστικά μνημεία του 19ου αιώνα.

Στο Sylhet, μια πόλη στο Βορειοανατολικό άκρο του Bangladesh

Στο Βορειοδυτικά, θα αξίζει στο μέλλον η επίσκεψη στην επαρχία Rajshahi όπου βρίσκεται και ο διχοτομημένος (μισός στην Ινδία και μισός στο Μπάνγκλαντες) αρχαιολογικός τόπος Gaud (η αρχαία πρωτεύουσα της περιοχής). Ο προσδιορισμός «στο μέλλον» οφείλεται στο ότι η πρόσβαση είναι εξαιρετικά δύσκολη για τους ξένους καθώς οι δύο χώρες δεν έχουν οριστικοποιήσει τα σύνορά τους. Πρόκειται δηλαδή για «γκρίζες ζώνες».
Πέρα όμως από τα μνημεία (βουδιστικά και ινδουιστικά) μπορεί κάποιος να «χαζέψει» το πώς ψαρεύουν οι ντόπιοι (έχουν διάφορες μεθόδους, με καμάκια, δίχτυα ή κοφίνια) τις φυτείες με τα ζαχαροκάλαμα και το βαμβάκι, την αγροτική ζωή, γραφικά χωριά, κ.λπ.

Στην πλαζ του Cox’ s Bazar, στον Κόλπο της Βεγγάλης, κοντά στα σύνορα με Μυανμάρ

Το θέμα κουζίνα τώρα: Προσωπικά οι επιλογές μου αφορούσαν σε φρούτα, χυμούς, ρύζι, ζυμαρικά, όσπρια και ό,τι περιλαμβάνει η γκάμα της δίαιτας ενός χορτοφάγου ταξιδιώτη σε μια ασιατική χώρα, ωστόσο για τους περισσότερους ξένους, οι αποκαλύψεις της Ανατολικο/Βεγγαλέζικης κουζίνας (καθώς η Δυτική Βεγγάλη ως περιοχή που ανήκει σε μια χώρα κατά βάση χορτοφάγων προσφέρει μεγαλύτερη γκάμα) είναι αρκετές. Ρύζι μπασμάτι, ρύζι με αρνίσιο κρέας τύπου Μugghlal, διάφοροι τύποι Bhuna Khichuri (ρύζι με τζίντζερ, κανέλα, αγελαδινό βούτυρο [Ghee] γαρύφαλο, σκόρδο, κύμινο, κορίανδρο, κουρκούμι, κ.λπ). Vindaloo (κρέας με κορίανδρο, μουστάρδα, κρεμμύδια, πράσινο τσίλι, μαύρο πιπερι, σκόρδο και κουρκούμι που όλα αυτά έχουν τηγανιστεί πριν ψηθεί το κρέας). Rezala (παρασκευάζεται είτε με αρνί είτε και μοσχάρι) το οποίο περιέχει γιαούρτι, ghee (αγελαδινό βούτυρο) κρεμμύδι, κάρδαμο, κανέλα, γαρύφαλο, σκόρδο, ζάχαρη, τσίλι και αλάτι). Reshmi Kabab (κοτόπουλο που όπως διαπίστωσα μυρίζοντάς το 2 φορές από τους υπόλοιπους ταξιδιώτες με τους οποίους γνωριστήκαμε αφού λίγο πολύ στα ίδια μέρη, ξενοδοχεία αξιοθέατα τριγυρνούσαμε, ήταν πήχτρα στο σκόρδο και στο τζίντζερ, κρεμμύδια, κορίανδρο, κύμινο, garam masala και αυγά).
Για τους χορτοφάγους, το πιο διαδεδομένο -και εύκολο- πιάτο, είναι το Alu-Jira. Πατάτες βραστές με τηγανισμένα τσίλι, κύμινο, σπόροι μαύρης μουστάρδας, γιαούρτι, κόκκινο τσίλι, αλάτι και κουρκούμι. Προσοχή μόνο, διότι στο Cox’s Bazaar είχε μέσα και ψάρι (με τον εστιάτορα να επιμένει «γαϊδουρινά» πως αφού δεν είχε μέσα κρέας ήταν χορτοφαγικό το πιάτο, το οποίο εννοείται δεν το άγγιξα, άρα δεν το πλήρωσα, άρα έψαξα για άλλο μαγαζί…).

Μικροί Βεγγαλέζοι

Η βεγγαλέζικη παράδοση στις τέχνες είναι πολύ πλούσια. Διάφοροι παραδοσιακοί χοροί, απομονωμένες φυλές με δικό τους στυλ χορών, κλασικοί χοροί όπως οι Katthak και Bharatanatyam τους οποίους συναντάμε και στην Ινδία, έναν κινηματογράφο ο οποίος παράγει περί τις 80 ταινίες ετησίως και που εν πολλοίς αντιγράφει την κατά πολύ μεγαλύτερη κινηματογραφική βιομηχανία του Bollywood (περί τις 1.000 ταινίες ετησίως) παραδοσιακό θέατρο («Jatra») το οποίο είναι δημοφιλές στην επαρχία και βέβαια πολλά και ιδιαίτερα είδη μουσικής…

Ο ορισμός της διαφάνειας: η προετοιμασία του «πιάτου της ημέρας» σε δημόσια θέα

Στα «must» περιλαμβάνεται και η παρακολούθηση αγώνων διαφόρων ομαδικών αθλημάτων όπως το kabbadi (ένα δημοφιλές και «χαριτωμένο» ομαδικό άθλημα) cricket (ίσως το πιο δημοφιλές άθλημα, περισσότερο και από το ποδόσφαιρο ) και χόκεϋ επί χόρτου. Πάνω – κάτω δηλαδή τα ίδια αθλήματα τα οποία είναι δημοφιλή σε όλη την ινδική υποήπειρο, από Πακιστάν μέχρι Μπάνγκλαντες.

Αφήνοντας την Calcutta, τα σύνορα και την μεθοριακή Benapol, η πρόσβαση στην Dhaka απαιτεί και φέρρυ σε μια γραφική διαδρομή

Όσον αφορά στις κυριότερες γιορτές, πριν μία εβδομάδα οι Βεγγαλέζοι είχαν τη δική τους πρωτοχρονιά, η οποία πέφτει στο μέσον του Απριλίου. Στις 26 Μαρτίου γιορτάζεται η Ημέρα της Ανεξαρτησίας και -κάτι που θα παραξενέψει τους Δυτικούς- υπάρχουν ακόμη δύο σημαντικές ημερομηνίες, οι οποίες εορτάζονται αναλόγως του… κυβερνώντος κόμματος! Η «Ημέρα εθνικού πένθους» (15 Αυγούστου) και η «Ημέρα της Εθνικής Επανάστασης» (7 Νοεμβρίου). Σημειωτέον δε, ότι η «Ημέρα Εθνικού Πένθους» συμπίπτει με τις εθνικές εορτές του Πακιστάν και της Ινδίας (14 και 15 Αυγούστου) και είναι η επίσημη ημέρα του διαχωρισμού των Ινδιών. Στις 16 Δεκεμβρίου εορτάζεται η «Ημέρα της Νίκης» (αν και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τη νίκη αυτή πέτυχε ο ινδικός στρατός που κατατρόπωσε τις δυνάμεις του Δυτικού Πακιστάν…) ενώ εκτός από τις ημερομηνίες που έχουν βάση το ηλιακό ημερολόγιο υπάρχουν και εορτές που ακολουθούν το σεληνιακό ημερολόγιο (Πρωτοχρονιά, Γενέθλια του Μωάμεθ, Shab e-Barat, Ραμαζάνι, Shab e-Qadr, Eid Al Fitr και Eid Al Adha).

Από το 1199 το «ξίφος του Ισλάμ» είναι κυρίαρχο στην άλλοτε ινδουιστική Βεγγάλη

Στην παλιά πόλη της Dhaka

Κείμενο – φωτογραφίες: Zalmoxis