Με 100 κόρδοβας (3 ευρώ) αγοράζω εισιτήριο στην πίσω πλευρά της εκκλησίας για να ανέβω στην οροφή. Η πρώτη εικόνα που αντικρίζω μετά τα 85 σκαλιά τής στενής κυκλικής σκάλας θυμίζει Ελλάδα. Η ασβεστωμένη οροφή με τον μπλε ουρανό για φόντο παραπέμπει σε Κυκλάδες. Μοναδική διαφορά είναι πως, αντί για το Αιγαίο, στο βάθος απλώνονται τα ηφαίστεια της Νικαράγουα. Κανόνας απαράβατος είναι ο επισκέπτης να μένει ανυπόδητος στην ασβεστωμένη επιφάνεια της οροφής, κάτι που με τον καυτό ήλιο του μεσημεριού δεν είναι και πολύ εύκολο… Δύο Άτλαντες από την πλευρά της πλατείας σηκώνουν τη δοκό από την οποία κρέμεται η καμπάνα της ανεξαρτησίας της Νικαράγουα σε σύνθεση που θυμίζει art nouveau. Η θέα είναι συναρπαστική. Βοηθά και η καθαρή ατμόσφαιρα. Πλήθος πηγαινοέρχεται στην πλατεία με το σιντριβάνι, μικροπωλητές κυνηγούν πελάτες ανάμεσα στους κυριακάτικους περιπατητές, περιστέρια πετούν ολόγυρα. Συνεχίζοντας προς την πίσω πλευρά της ταράτσας, από όπου φαίνονται η αγορά και το Καλβάριο, μετράω 34 μικρούς ασβεστωμένους θόλους. Εντυπωσιακές είναι και οι καμπάνες, οι οποίες έχουν κατασκευαστεί στην Ολλανδία.

Μέσα στο φρούριο υπάρχει ο ινδουιστικός ναός του Λοχ, το λεγόμενο Λάβα Μαντίρ, αφιερωμένο στον Λοχ ή Λάβα, γιο του θεού Ράμα. Σύμφωνα με τη Ραμαγιάνα, ήταν ο Λοχ ή Λάβα, ο γιος του θεού Ράμα και της Σίτα, που έχτισε την πόλη και από αυτόν πήρε το όνομά της. Λοχ-Άβαρ σημαίνει «Φρούριο του Λοχ». Από τον ίδιο πήραν το όνομά τους η πόλη Λοπμπούρι (ή Λάβο ή Λαβαπούρα) της Ταϊλάνδης, αλλά ακόμη και μια ολόκληρη χώρα, το Λάος. Όπως έλεγε δε ένα παλιό ρητό γι’ αυτό το «Παρίσι της Ανατολής»: «Jinney LahoreNahin Vekhya, Woh Jamiya Hi Nahin» που θα πει «Όποιος δεν έχει δεν τη Λαχώρη δεν έχει ζήσει πλήρως».

Με το τσουνάμι τα νερά αποσύρθηκαν σε απόσταση 500 μέτρων από τις ανατολικές ακτές της Ινδίας αποκαλύπτοντας στο πανάρχαιο λιμάνι του Μαχαμπαλιπουράμ, μια ευθεία σειρά βράχων, η οποία όμως εξαφανίστηκε εκ νέου μόλις επέστρεψαν τα νερά υπό μορφή τεράστιων κυμάτων. Πλήθος ψαράδες της περιοχής δήλωσαν στους αρχαιολόγους πως στο διάστημα που μεσολάβησε μπόρεσαν να δουν καθαρά ναούς και πέτρινα γλυπτά να ξεπροβάλλουν.

Το τζαμί προκαλεί δέος με τα 16 μέτρα ύψος, τους τρεις μιναρέδες, την αρχιτεκτονική και το αρμονικό «δέσιμο» με το περιβάλλον. Η δομή, τα υλικά, τα σχήματα, όλα, συνθέτουν ένα εξαιρετικό δείγμα «μπάνκο», όπως ονομάζεται το συγκεκριμένο στυλ του Σάχελ, της μακρόστενης περιοχής των 3 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων από τον Ατλαντικό δυτικά μέχρι την Ερυθρά 5.900 χιλιόμετρα ανατολικότερα και που ενώνει στα βόρεια την Σαχάρα με τη Σουδανική Σαβάνα στα νότια. Το «μπάνκο» είναι κατασκευή με λασπότουβλα, τούβλα από μείγμα αργιλίου και λάσπης από άμμο και νερό, αναμεμειγμένο με συνεκτικό συστατικό συνήθως από φλοιό ρυζιού ή άχυρο και ξύλινα δοκάρια για οπλισμό.

Στο Βαλπαραΐσο υψώνεται ένας οβελίσκος – μνημείο του καθαιρεθέντος ευγενούς και πολιτικού Τόμας Κόκραν που αυτοεξόριστος πήρε μέρος ως ναύαρχος στις νικηφόρες επαναστάσεις της Χιλής, της Βραζιλίας και της Ελλάδος, για να επιστρέψει με τιμές στην Βρετανία.