Στην έγχρωμη αυτή ξυλογραφία του 1890 απεικονίζεται ο αιμοδιψής Κιγιομόρι να έχει τρελλαθεί και να φαντάζεται ότι το ανάκτορό του είναι περικυκλωμένο από τα εκδικητικά φαντάσματα της αντίπαλης φυλής των Μιναμότο που έχουν πάρει την μορφή των κρανίων των θυμάτων του και του παρουσιάζονται πίσω από μια συρόμενη εξώθυρα. Επρόκειτο για την κατάρα που του έστειλε από τον τάφο ο νεκρός ανταγωνιστής του για την επικράτηση στην Ιαπωνία του 12ου αιώνος, Μιναμότο νο Γιοσιμότο,

Το «Κουτί της Πανδώρας» το συναντάμε σε διάφορες παραλλαγές στην ιαπωνική μυθολογία. Σε μία από αυτές, ξεπηδούν από το καλάθι δαίμονες που επιτίθενται στην γριά που το άνοιξε προκειμένου να την τιμωρήσουν για τον βασανισμό ενός σπουργιτιού.

Μπροστά στον κυρίως ναό υπάρχει ένα κιόσκι. Βάζω ένα κέρμα των 100 γιεν στην υποδοχή του παγκαριού. Παίρνω στα χέρια μου ένα κυλινδρικό κουτί το οποίο περιέχει μικρές ράβδους. Το ανακινώ και αφήνω να βγει μία από αυτές. Αυτή έχει έναν αριθμό σε ιαπωνικά ιδεογράμματα. Ψάχνω να βρω στο κιόσκι το ξύλινο συρτάρι με τα αντίστοιχα ιδεογράμματα. Το ανοίγω και βγάζω το πρώτο ρυζόχαρτο που βρίσκω. Με τη βοήθεια μιας Ιαπωνίδας το μεταφράζω. Η «μεταφράστρια» δείχνει να μην μπορεί να πιστέψει αυτό που διαβάζει. «Ήρθες από κάποιο μακρινό μέρος» γράφει ανάμεσα στα άλλα. Σύμφωνα με την παράδοση, εάν η προφητεία που είναι γραμμένη στο ομικούτζι είναι δυσοίωνη, πρέπει να διπλώσεις το χαρτί και να το αφήσεις είτε σε κάποιο πεύκο είτε σε κάποιο τείχος με μεταλλικά σύρματα μαζί με τα άλλα δυσοίωνα ομικούτζι που βρίσκονται στους χώρους των σιντοϊστικών και των βουδιστικών ναών. Η δοξασία αυτή έχει να κάνει με το ότι και η λέξη «πεύκο» και το ρήμα «περιμένω» προφέρονται, παρότι γράφονται διαφορετικά, «μάτσου». Με τον τρόπο αυτό, η κακοτυχία θα περιμένει τον ερωτώντα στο πεύκο και δεν θα τον ακολουθήσει. Στην περίπτωση που η προφητεία είναι αίσια, τότε έχεις να επιλέξεις είτε να περάσεις το χαρτί σε κάποιο δέντρο, είτε σε καλώδια, για να έχει μεγαλύτερη ισχύ, είτε να το κρατήσεις μαζί σου για γούρι.

Στο Τζίσου Τζίντζ, παλαιότερο ιερό του Κυότο, αφιερωμένο στους θεούς του έρωτα και των σχέσεων, με το εξαγνιστικό νερό, το άγαλμα του θεού Οκουινούσι Νο-Μικότο και τις Κοϊουρανάι Νο-Ίσι, τις τυχερές πέτρες του έρωτα, σταματώ μπροστά σε ένα είδωλο που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Πρόκειται για τον Νταϊκόκου-σάμα, τον Κύριο Νταϊκόκου. Είναι θεότητα που εισήχθη στην Ιαπωνία ως «Νταϊκοκούτεν», φύλακας του Βούδα και του Ντάρμα που σταδιακά έγινε θεότητα και του Σίντο. Αναζητώντας πληροφορίες για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, ανακαλύπτω πως 0ρόεκιται για έναν άγιο, μία θεότητα με σκούφο, σάκο και που γελάει. Η έκπληξή μου θα γίνει ακόμη μεγαλύτερη όταν θα αποκτήσω προς μεγάλη μου χαρά ένα ειδώλιο του Νταϊκόκου με κόκκινη κάπα και κόκκινο σκούφο.

Το μεγαλύτερο πάρκο στο Τόκυο με τις 800 ανθισμένες κερασιές, μουσεία και τη σύγχρονη καθημερινότητα. Κυριότερος προορισμός όσων ξένων επισκέπτονται το Ουένο είναι το Εθνικό Μουσείο του Τόκυο, από τα μεγαλύτερα στον κόσμο.

Ο σταθμός των 410.000 τετραγωνικών μέτρων εμβαδού της Ναγκόγια, πρόκειται για τρεις σταθμούς σε έναν, τον Ναγκόγια Μεϊέκι όπως ονομάζεται, και ειδικότερα τον κυρίως σταθμό που χρησιμοποιούν οι JR (Japan Railways), τον Ναγκόγια Μεϊτέτσου και τον Ναγκόγια Κιντέτσου. Καθένας διαθέτει καταστήματα, ενώ οι δύο πρώτοι στεγάζουν και πολυτελή δωμάτια ξενοδοχείων.
Πάνω από τον σταθμό των JR υψώνονται δύο δίδυμοι πύργοι που σχηματίζουν τον υψηλότερο σταθμό στον κόσμο και τον μεγαλύτερο σε εμβαδό. Οι δύο πύργοι διαθέτουν ονομασίες. Ο ελαφρώς υψηλότερος Πύργος των Γραφείων με καφέ και σπα στον 55ο και τελευταίο όροφο και ο κατά τι χαμηλότερος Πύργος Ξενοδοχείο των 59 ορόφων όπου στεγάζονται πολυκαταστήματα όπως της αλυσίδας Τακασιμάγια, που πουλάει από μαχαιροπίρουνα μέχρι ρούχα, το Ναγκόγια Μάριοτ, το βιβλιοπωλείο Σανσεϊντό με αγγλόγλωσσα βιβλία και περιοδικά, εστιατόρια και παράρτημα της Tokyun Hands, μιας φίρμας δημοφιλούς στους Ευρωπαίους φίλους του Japonisme.