Στην «Γειτονιά των Μυρτιών» η μουσική από ινδικές ταινίες που προέρχονται από τα καταστήματα, τα χαρακτηριστικά ινδικά αρώματα και οι μυρωδιές από τα μπαχαρικά της ινδικής κουζίνας μού δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι βρίσκομαι στην πραγματική Ινδία.
Στην «Γειτονιά των Μυρτιών» η μουσική από ινδικές ταινίες που προέρχονται από τα καταστήματα, τα χαρακτηριστικά ινδικά αρώματα και οι μυρωδιές από τα μπαχαρικά της ινδικής κουζίνας μού δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι βρίσκομαι στην πραγματική Ινδία.
Το Μουλτάν είναι γνωστό ως η πόλη των 4 «G»: Gard, Gada, Gurma, Goristan («Σκόνη, Καύσωνες, Ζητιάνοι και Τάφοι» στην γλώσσα Φαρσί), για τα οποία «ευθύνονται» η έρημος ολόγυρα και τα δεκάδες μαυσωλεία του και που οι ντόπιοι προτιμούν, αντί για τα 4 «G», να την ονομάζουν «Πόλη των Σούφι» και «Πόλη των Αγίων». Η μοιραία για τον Μέγα Αλέξανδρο πόλη και η μυθική εξορία του Σατανά μετά την Πτώση.
Μια πύλη στα ανατολικά της Ιερουσαλήμ παραμένει εδώ και αιώνες σφραγισμένη από τoυς Οθωμανούς, ενώ είχε σφραγιστεί και το 810 από τους Άραβες. Μπροστά της έχει κατασκευαστεί ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο ώστε να μην φτιαχτεί ποτέ δρόμος που να οδηγεί σε αυτήν. Ο θρύλος και οι προφητείες λέει πως από εδώ, από όπου όπου εισήλθε ο Χριστός την Κυριακή των Βαΐων στα Ιεροσόλυμα, θα έλθει και ο Μεσσίας των Εβραίων.
Οι λόγοι να επισκεφτεί κάποιος Ευρωπαίος για τουρισμό το Μπαχρέιν είναι αρκετοί: Είναι χώρα που επιτρέπει περισσότερα και απαγορεύει λιγότερα στον Περσικό, με συγκριτικά φιλελεύθερη κοινωνία (το 2004 απέκτησε την πρώτη γυναίκα υπουργό), φιλικούς και ευγενικούς κατοίκους, χωρίς την υπεροψία των “πλούσιων πετρελαιάδων” και ευκαιρίες για shopping στα malls που φυτρώνουν σαν μανιτάρια στην Αραβική Χερσόνησο και τα “σουκ”, όπως λένε οι Άραβες το παζάρι.
Τετάρτη 13 Μαρτίου, 4 το απόγευμα. Ο ουρανός πάνω από την πόλη του Κουβέιτ καλύπτεται από ένα ωχροκίτρινο παραπέτασμα. Μαζί καλύπτεται και ο ήλιος, ο οποίος μόλις που διακρίνεται σαν μια μικρή, άσπρη, θαμπή κουκίδα, και μοιάζει να έχει νυχτώσει απότομα. Από τους δεκάδες επιβλητικούς ουρανοξύστες της πόλης (12 ξεπερνούν τα 150 μέτρα, με τον ψηλότερο να φτάνει τα 413 μέτρα) διακρίνονται μόνο οι σιλουέτες των πιο κοντινών. Οι μακρινοί έχουν “εξαφανιστεί”. Στους κεντρικούς δρόμους δεν κυκλοφορεί πεζός. Ακόμη και στην Αμπντουλάχ Αλ Σαλέμ, που πάντα έχει κίνηση, βλέπω μόνο δύο μετανάστες από τη Νότια Ασία να μπαίνουν τρέχοντας σε ένα κτήριο έχοντας μύτη και στόμα καλυμμένα με μαντίλες.
Ξημέρωμα 1ης Δεκεμβρίου 2010. Καθώς ετοιμάζομαι να αφήσω την επαρχία του Εσφαχάν με κατεύθυνση Βορειοδυτικά και την ιερή πόλη της Κομ, ενδιάμεσο σταθμό για Τεχεράνη, κάνω μια τελευταία βόλτα στην πόλη Κασάν. […]
Αν ένας επισκέπτης της Ho Chi Minh (όπως επισήμως ονομάζεται από τις 2 Ιουλίου 1976 η Saigon) είχε χρόνο να δει μία και μόνο παγόδα, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη […]