Στην κορυφή του Ναβαύ, στέκεται το περίφημο μνημείο, ένας μπρούτζινος όφις τυλιγμένος σε ένα κοντάρι σαν αυτόν που έστησε ο Μωυσής για να προστατέψει τον λαό του από τα φαρμακερά φίδια που έστειλε ο Θεός για τιμωρία. Έτσι όπως έχει τυλιχτεί το φίδι γύρω από τον άξονα σχηματίζει τον Εσταυρωμένο, παράσταση που συνδέει απευθείας τον Ιουδαϊσμό με τον Χριστιανισμό.
Από εδώ αντικρισε προτού πεθάνει ο Μωυσής την 7η του μηνός Αδάρ του 1473 π.Χ., την Γη της Επαγγελίας. Ο ναός εσωτερικά είναι πολύ ενδιαφέρων με τα παλαιά ψηφιδωτά και τους αρχαίους κίονες. Τα ψηφιδωτά τα οποία είναι εξαιρετικά και καλοδιατηρημένα χρονολογούνται από το 530.

Εισερχόμενος στον ναό σκύβω υποχρεωτικά καθώς η πέτρινη θύρα είναι αρκετά χαμηλή για το ανάστημα ενός μέσου ανθρώπου. Αυτός είναι και ο λόγος που ονομάζεται «Θύρα της Ταπεινότητος». Όπως συμβαίνει και με τον ναό της Αναστάσεως 9,5 χιλιόμετρα βορειότερα, έτσι και εδώ έχει θεσπιστεί το ιδιότυπο ιδιοκτησιακό καθεστώς πολλαπλής υπαγωγής του ναού σε τρεις εκκλησίες, την Ελληνορθόδοξη, την Αρμενική Αποστολική και τη Ρωμαιοκαθολική, με τη Συριακή και την Κοπτική να διατηρούν έναν περιορισμένο αριθμό δικαιωμάτων. Η πολλαπλή αυτή υπαγωγή γίνεται αισθητή με το που εισέρχομαι στον ναό, καθώς αριστερά βρίσκεται το ιερό των Αρμενίων και δεξιά των Ελληνορθοδόξων.