Στην Αίθουσα Τέχνης του Αμβούργου, την Hamburger Kunsthalle, παρουσιάστηκε το 2018 η σπουδαία έκθεση «Entfesselte Natur: Das Bild der Katastrophe seit 1600″ («Απελευθερωμένη Φύση: Η Εικόνα της Καταστροφής από το 1600»). Εκτέθηκαν 120 πίνακες, γλυπτά, φωτογραφίες, εκτυπώσεις, ταινίες και βίντεο από μεγάλα μουσεία όπως Λούβρο και Ορσέ του Παρισιού, Εθνική Πινακοθήκη και Βικτωρία και Αλβέρτος του Λονδίνου, και Κούνστχαους της Ζυρίχης, με θέμα τις φυσικές καταστροφές και την αποτυχία των ανθρώπων να συμβιώσουν αρμονικά με την φύση. Πρόκειται για διάσημα αριστουργήματα τέχνης που καταπιάνονται με ναυάγια, πυρκαγιές, σεισμούς, εκρήξεις ηφαιστείων, και πλημμύρες.

Κουκλοθέατρο σε έναν ναΐφ κεκλιμένο πύργο, αρχιτεκτονικό παιχνίδισμα που κατασκεύασε με συντρίμμια του φονικού σεισμού του 2002 ο πολυμήχανος Γεωργιανός καλλιτέχνης Ριβάζ Γκαμπριάντζε. Με το που τον βλέπεις έχεις την εντύπωση πως όπου να ‘ναι θα σωριαστεί. Εϊναι τριώροφος και κάθε όροφος είναι ανόμοιος σε εμβαδόν και κλίση με τον προηγούμενό του.

1957: Μια μικρή κουκίδα στη θέση του ηχείου αρκεί για να δείχνει το μαντολίνο τεράστιο. Πλέον, ο Μποτέρο θα πειραματίζεται με μεγέθη και αναλογίες καθιερώνοντας ένα στυλ παγκοσμίως αναγνωρίσιμο.
1974: Ο τετράχρονος Πεδρίτο σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα, όπου τραυματίζεται ο ζωγράφος και ακρωτηριάζεται μερικώς το μικρό δάκτυλο του δεξιού χεριού του, που θα κινεί πλέον δύσκολα. Το πλήγμα για τον Μποτέρο είναι ισχυρό. Ο μικρός Πέδρο ήταν γι’ αυτόν πηγή χαράς και έμπνευσης, μοντέλο του για επαναλαμβανόμενα πορτραίτα με το ίδιο μοτίβο, καβάλα σε ξύλινο παιδικό άλογο.

Ένας θρύλος του Ελ Σαλβαδόρ λέει πως ο γιος του Εωσφόρου, ο Σιπίτιο είναι καταραμένος να έχει τα πέλματα ανάποδα και να μένει για πάντα παιδί. Ο Σιπίτιο επαναστατεί και προσπαθεί να λύσει την κατάρα γινόμενος πατροκτόνος και εργαζόμενος Γκάντι καλό της ανθρωπότητας.

Ένα από τα συνολικά 83 γλυπτά Βιετναμέζων και ξένων καλλιτεχνών τα οποία εκτίθενται σε τρία πάρκα κατά μήκος του ποταμού Χουόνγκ (του Ποταμού του Αρώματος) στην πόλη Χουέ είναι και η «Κεφαλή Νεαρής Βιετναμέζας» του Le Thanh Nhon.

Το έργο του Καστέγιεφ θεωρείται καίριο για την πολιτιστική εξέλιξη του Καζακστάν και αποτελεί σημείο αναφοράς για ιστορικούς τέχνης και αναλυτές, τόσο της χώρας του όσο και διεθνώς. Δημιούργησε περισσότερες από χίλιες ακουαρέλες και ελαιογραφίες με τα περισσότερα έργα του να φιλοξενούνται σε μουσεία και πινακοθήκες της Ρωσίας, όπως η πινακοθήκη Τρετιάκωφ στην Μόσχα ή το Κρατικό Μουσείο Καλών Τεχνών Καστέγιεφ στο Αλμάτυ, το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης του Καζακστάν με 23.000 έργα ρωσικής, σοβιετικής, δυτικοευρωπαϊκής και ανατολικοασιατικής τέχνης που θεωρούνται και ως ιστορικό χρονικό του Καζακστάν του 20ου αιώνα.