Η αρχιτεκτονική της γέφυρας εξακολουθεί να μαρτυρεί τη μεθοδικότητα και μαστοριά των κτιστών του 18ου αιώνα και η ονομασία της τη μαστοριά των βυρσοδεψών ήδη από τον 14ο αιώνα, όταν οι Βενετοί έφερναν υφάσματα από τη Δυτική Ευρώπη για βαφή.
Μπόγιοβιτς με το σχεδιαστικό του ταλέντο κατορθώνει να παρουσιάσει τεράστιους οικοδομικούς όγκους που, σε αντίθεση με το «βάρος» και τη «σταθερότητα» ανάλογων κτηρίων στις υπόλοιπες πόλεις των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού», χαρακτηρίζονται από δυναμισμό και αίσθηση «κίνησης». Αυτά τα δύο δεν συνιστούν απλώς αρχιτεκτονική άποψη, αλλά συμβολοποιούν τη σπουδαιότητα της συμμετοχής και της δράσης των πολιτών στη δημόσια ζωή και στα κοινά.
Ο ναός Ταλέτζου Μπαβάνι άνοιγε μόνο μία φορά τον χρόνο για τον βασιλιά και επιλεγμένους ιερείς. Περιστοιχίζεται από δύο αγάλματα, της Γκάνγκα που πατάει πάνω σε ένα θαλάσσιο πλάσμα, το Μάκαρα, μισό θηλαστικό και μισό ψάρι (σαν τον Αιγόκερω, που όπως και το Μάκαρα, είναι και αυτός το δέκατο ζώδιο του ζωδιακού κύκλου), και της Γιαμούνα, η οποία πατά πάνω σε μια χελώνα. Η Γκάνγκα και η Γιαμούνα ή, όπως είναι γνωστοί στα ελληνικά ο Γάγγης
και ο Tζαμούνα, είναι οι δύο ιερότεροι ποταμοί στον Ινδουισμό. Η συμβολή τους με ένα τρίτο ποταμό, τον Σαρασβάτι (φέρει και αυτός θηλυκό όνομα), δημιουργεί το Τριβένι Σάνγκαμ. «Σάνγκαμα» στα σανσκριτικά σημαίνει «συμβολή» και το τελετουργικό μπάνιο σε αυτήν πιστεύεται ότι καθαρίζει κάποιον από τα κρίματά του και τον βοηθά να απαλλαγεί από τον κύκλο των
μετενσαρκώσεων.
Χωρίς τον παραδοσιακό τρούλο, αλλά με οροφή σε σχήμα σκηνής βεδουίνων και τέσσερις μιναρέδες ύψους 90 μέτρων, όλα μαζί με τη βάση είδα να σχηματίζουν έναν νοερό κύβο, παραπέμποντας στην Κααμπά και στον Θεό που επικαλέστηκε ο Σεζάν, μια πολυσύνθετη, όπως αποδεικνύεται προσωπικότητα, καθώς στην αρχιτεκτονική και την πολιτική προσέθεσε και τον μυστικισμό όσον αφορά τη σύλληψη της ιδέας για το μεγαλοπρεπές τζαμί.
Το πιο ενδιαφέρον μέρος της γέφυρας είναι τα 30 μπαρόκ αγάλματα κατά μήκος της, με τα περισσότερα, κατασκευασμένα μεταξύ 1683 και 1714, να απεικονίζουν διάφορους αγίους προστάτες.
Ηγεμονεύοντος του Νικολάου Μαυροκορδάτου στη Βλαχία, χτίζεται το 1724 από τον καταγόμενο από την Πωγωνιανή Ιωαννίνων ιερομόναχο και αρχιμανδρίτη Ιωαννίκιο Στρατονικέα η Μονή Σταυροπόλεως στο Βουκουρέστι.
Ο ναός χτίζεται σε «Μπρονκοβενέσκ στύλε». Το «Brancovenesc style» αποτελεί υβριδικό αρχιτεκτονικό ύφος της Βλαχίας με βυζαντινά, υστεροαναγεννησιακά, μπαρόκ και οθωμανικά στοιχεία. Θα ονομαστεί έτσι από τον Κωνσταντίνο Μπρινκοβεάνου (ο οποίος με τη σειρά του πήρε το όνομά του από τη γενέτειρά του, το χωριό Μπρινκοβάνι της Βλαχίας), ηγεμόνα της Βλαχίας μεταξύ 1688 και 1714.
Στα χαρακτηριστικότερα δείγματα ρωμανικής τέχνης περιλαμβάνεται και η Βασιλική του Σαν Μινιάτο αλ Μόντε, του Αγίου Μινιάτου επί του Όρους, στη Φλωρεντία. Πολλοί την χαρακτηρίζουν ως το εξοχότερο δείγμα ρωμανικής αρχιτεκτονικής της Τοσκάνης.
