Έπειτα από 10 – 15 λεπτά περπάτημα από το κέντρο της πόλης, αρκετά ευχάριστη στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής με τον ήσυχο δενδρόφυτο δρόμο, φθάνω στον σταθμό και κατευθύνομαι προς την έξοδο για τις δύο πλατφόρμες του. Δεν φαίνεται ψυχή. Λογικό άλλωστε, καθώς η κίνηση είναι ιδιαίτερα αραιή. Μόλις μια αμαξοστοιχία ημερησίως αναχωρεί για Οδησσό και μία για Κισινάου. Μισή ώρα μετά το μεσημέρι, είναι προφανώς πολύ νωρίς ακόμη για την αναχώρηση προς Κισινάου σε οκτώμισι ώρες και αρκετά αργά από την άφιξή του από τη μολδαβική πρωτεύουσα λίγες ώρες νωρίτερα. Όπως επίσης είναι αργά για το τρένο που φεύγει Σαββατοκύριακα προς Ουκρανία αλλά και νωρίς για αυτό που έρχεται σε δεκατρείς ώρες από Κισινάου με προορισμό το Κίεβο.

Προχωρώντας στο υπόγειο δίκτυο εμπλουτίζω τις γνώσεις μου για το πώς ήταν η παλαιά πόλη. Βλέπω σπηλιές, διαδρόμους και κάποια μπαλκόνια με θέα στο ποτάμι που λαξεύτηκαν ή ανοίχτηκαν με εκρήξεις στον βράχο. Από κάποια παράθυρα, κανόνια «σημαδεύουν» τα σημεία από όπου επετίθεντο αιώνες πριν οι επίδοξοι κατακτητές. Η δροσιά είναι ευχάριστη και η θέα εξαίσια δίνοντάς μου την ευκαιρία να παρατηρήσω άνετα το χαρακτηριστικό παράδειγμα στρατιωτικής αρχιτεκτονικής προηγούμενων αιώνων. Η διάταξη είναι δαιδαλώδης σε κάποια σημεία και δεν είναι καθόλου δύσκολο να χαθείς, όπως είναι και τεράστιο, αφού σχεδιάστηκε για να υποδεχτεί χιλιάδες στρατιώτες, ιππείς, άλογα, τεχνίτες, μαγείρους, εργαστήρια, αποθήκες, ακόμη και σφαγεία, ενώ τον 20ό αιώνα τούνελ και σπηλιές χρησίμευσαν ως καταφύγιο 35.000 Λουξεμβούργιων από αεροπορικές επιδρομές.

Τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα πάγκους, πλαστικά τελάρα, χαρτόκουτες. καροτσάκια. Κάποιοι έχουν καταλάβει λωρίδες του δρόμου έχοντας στήσει πανέρια με ρούχα, καπέλα, ζώνες, σακίδια, σαγιονάρες και ό,τι άλλο αντικείμενο καθημερινής χρήσης μπορεί να φανταστεί κανείς. Στο ανατολικό εμπορικό κέντρο, το East CBD (Central Business District) το οποίο επισκέπτονται τα χαμηλότερα εισοδήματα, η αναλογία πλανόδιων προς καταστήματα είναι συντριπτική υπέρ των πρώτων συγκριτικά με το υπόλοιπο κέντρο. Αντίθετα, στα δυτικά, όπου διαμένουν υψηλότερα εισοδήματα, κρατικοί υπάλληλοι, επαγγελματίες και expats, κυριαρχούν ξενοδοχεία, γραφεία και πολυκαταστήματα, με τους μικροπωλητές σχεδόν ανύπαρκτους.

Χοροί παγανιστικής -βλαστικής και γονιμικής – λατρείας της Σουαζιλάνδης, όπως ο «Ουμλάνγκα» ή «Ο χορός του ζαχαροκάλαμου». Χοροί πολεμικοί σαν τον «Σιμπάκα», ο οποίος συνοδεύεται από τύμπανα, ξύλινα κρουστά και τραγούδι. Την παράσταση κλέβει ένας σαμάνος με βαμμένα κόκκινα μαλλιά. Για ζώνη φοράει το τομάρι μιας λεοπάρδαλης και χορεύει με πηδηχτά βήματα κραδαίνοντας ένα δόρυ. Για τους Σουάζους είναι μεγάλη τιμή να φορούν τομάρι λεοπάρδαλης.