Έπειτα από 10 – 15 λεπτά περπάτημα από το κέντρο της πόλης, αρκετά ευχάριστη στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής με τον ήσυχο δενδρόφυτο δρόμο, φθάνω στον σταθμό και κατευθύνομαι προς την έξοδο για τις δύο πλατφόρμες του. Δεν φαίνεται ψυχή. Λογικό άλλωστε, καθώς η κίνηση είναι ιδιαίτερα αραιή. Μόλις μια αμαξοστοιχία ημερησίως αναχωρεί για Οδησσό και μία για Κισινάου. Μισή ώρα μετά το μεσημέρι, είναι προφανώς πολύ νωρίς ακόμη για την αναχώρηση προς Κισινάου σε οκτώμισι ώρες και αρκετά αργά από την άφιξή του από τη μολδαβική πρωτεύουσα λίγες ώρες νωρίτερα. Όπως επίσης είναι αργά για το τρένο που φεύγει Σαββατοκύριακα προς Ουκρανία αλλά και νωρίς για αυτό που έρχεται σε δεκατρείς ώρες από Κισινάου με προορισμό το Κίεβο.

Μια κατοικία από σίδερο στην τροπική ζέστη και ένας από τους ομορφότερους σιδηροδρομικούς σταθμούς στον κόσμο συνθέτουν την αρχιτεκτονική σφραγίδα του διάσημου Γάλλου πολιτικού μηχανικού Γουσταύου Άιφελ στο Μαπούτο.

Μπαρόκ, αρ νουβό, νεοκλασικισμός, μοντερνισμός, καλαίσθητα γκράφιτι, γραφικοί πεζόδρομοι, τραμ, καφέ που θυμίζουν εποχή Μεσοπολέμου, νεομπαρόκ κτήρια, συνθέτουν το υψηλό αισθητικό επίπεδο της φινλανδικής πρωτεύουσας.