Τετάρτη 30 Ιουνίου 2021. Δεύτερη ημέρα που βρίσκομαι στο Κάθερες και αφιερώνω τις μεσημεριανές ώρες στην «εξερεύνηση» των τειχών. Η τεράστια πλατεία Πλάθα Μαγιόρ που εφάπτεται της οχυρωμένης πόλης είναι άδεια. Λογικό, καθώς η θερμοκρασία ξεπερνά τους 35οC. Και δεν υπάρχει και σκιά για να προστατευτείς. Παρατηρώ τα τείχη, τους πύργους, τα ρωμαϊκά, τα αραβικά και τα χριστιανικά αποτυπώματα ολόγυρα και συνεχίζω προς την καρδιά της εσωτερικής πόλης, οπότε περνάω και από την Αψίδα του Αστέρα. Την εξωτερική πλευρά της κομψής αψίδας κοσμεί το σήμα του Κάθερες, ενώ στην εσωτερική είναι σμιλεμένη η μπαρόκ φιγούρα της Παναγίας του Αστέρα, που έδωσε το όνομά της στην αψίδα. Η εικόνα φωτίζεται τις νύχτες από ένα μικρό φανάρι σε σχήμα αστεριού και, κάτω από αυτό, υπάρχει μια πέτρινη ασπίδα της οικογένειας Καρβαχάλ. Από εδώ και πέρα η πόλη γίνεται ένας δαιδαλώδης λαβύρινθος που σε ταξιδεύει αιώνες πίσω, οπότε η Άρκο Εστρέγια λειτουργεί και σαν είσοδος σε μια ιδιότυπη χρονομηχανή. Τη φαντασία μου προς τούτο βοηθά και η σημερινή 544η επέτειος του όρκου της Ισαβέλλας.

Μια στοιχειωμένη πύλη του 1544 στο Δελχί με ιστορίες εκτελέσεων, αδελφοκτονιών, σφαγών, με θρύλους και φαντάσματα τιμωρούς. Κλειστή πια η Πύλη του Αίματος, μαζεύει μόλις νυχτώσει μόνο τοξικομανείς, εκδιδόμενες και εκδιδόμενους, ενώ οι αστικοί μύθοι αποθαρρύνουν τους λευκούς να την πλησιάσουν.