Μετά από 20 λεπτά περπάτημα μέσα από το κέντρο της πόλης, φτάνω στην «Casa Museo Comandante Carlos Fonseca», στην αρχή ενός ανηφορικού δρόμου που συνεχίζει προς τα νότια και μόλις ένα τετράγωνο απόσταση από το πάρκο Ρούμπεν Νταρίο. Παρότι το μουσείο, η κατοικία όπου μεγάλωσε ο Φονσέκα, είναι μικρό, παρέχει κατατοπιστικές πληροφορίες για τον (συν)ιδρυτή του FSLN και θεωρητικό των Σαντινίστας. Τόσο για τη ζωή του, μέσα από αρκετές φωτογραφίες και αναφορές, όσο και για την πολιτική του δράση, όχι μόνο στην Νικαράγουα, αλλά και σε χώρες του εξωτερικού, όπως το 1959 στην Κούβα και στην Ονδούρα, όπου η ομάδα του αποδεκατίστηκε σε ένα αποτυχημένο αντάρτικο κίνημα. Στο μουσείο εκτίθενται αποκόμματα εφημερίδων, μεταξύ τους και ένα που αναγγέλλει τον θάνατό του στις 8 Νοεμβρίου 1976 σε δασώδη βουνά πολεμώντας κατά της Εθνικής Φρουράς του Σομόζα, τρία χρόνια προτού ανατραπεί ο δικτάτορας, μαζί με διάφορα ντοκουμέντα και προσωπικά του αντικείμενα όπως τα γυαλιά του και ένα ΑΚ-47.

Είμαι ο μοναδικός Ευρωπαίος που περνάει σήμερα τα σύνορα. Τρεις ένστολοι μετρούν και ξαναμετρούν στο διαβατήριό μου τις ημέρες που έχω κλείσει στην Κεντρική Αμερική. Έκλεισα την 14η ημερα, μάξιμουμ διάστημα εμφανίσεως των συμπτωμάτων του κορωνοϊού και είμαι στην 15η , οπότε χάρη σε αυτές τις λίγες ώρες δικαιούμαι να πάρω άδεια εισόδου στο Ελ Σαλβαδόρ.