Έπειτα από 10 – 15 λεπτά περπάτημα από το κέντρο της πόλης, αρκετά ευχάριστη στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής με τον ήσυχο δενδρόφυτο δρόμο, φθάνω στον σταθμό και κατευθύνομαι προς την έξοδο για τις δύο πλατφόρμες του. Δεν φαίνεται ψυχή. Λογικό άλλωστε, καθώς η κίνηση είναι ιδιαίτερα αραιή. Μόλις μια αμαξοστοιχία ημερησίως αναχωρεί για Οδησσό και μία για Κισινάου. Μισή ώρα μετά το μεσημέρι, είναι προφανώς πολύ νωρίς ακόμη για την αναχώρηση προς Κισινάου σε οκτώμισι ώρες και αρκετά αργά από την άφιξή του από τη μολδαβική πρωτεύουσα λίγες ώρες νωρίτερα. Όπως επίσης είναι αργά για το τρένο που φεύγει Σαββατοκύριακα προς Ουκρανία αλλά και νωρίς για αυτό που έρχεται σε δεκατρείς ώρες από Κισινάου με προορισμό το Κίεβο.

Κισινάου. Η πιο πράσινη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με τις θηριώδεις σοβιετικού ύφους λαϊκές πολυκατοικίες, το μεγάλο υπαίθριο παζάρι, το Εθνικό Θέατρο Μιχάι Εμινέσκου, το Εθνικό Μουσείο Τεχνών, τα γλυπτά συμπλέγματα «ηρωισμού», τον ιστορικό σιδηροδρομικο σταθμό και τις υπαίθριες συναυλίες κλασσικής μουσικής.