Μασκοφορεμενοι καρναβαλιστές σατιρίζουν σε υψόμετρο 3.399 μέτρων τους Ευρωπαίους. Οι Κουσκένιας φορούν λευκά και πορφυρά φορέματα, λευκό ημίψηλο καπέλο με πορφυρή κορδέλα, καθώς επίσης και ψηλοτάκουνα παπούτσια. Και σχεδόν όλες φορούν μάσκες με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά.
Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 1680. Ο 44χρονος Πορτογάλος στρατιωτικός Μανουέλ Λόμπο, κυβερνήτης από πέρυσι του Ρίο Ντε Ζανέιρο, φτάνει επικεφαλής πέντε πλοίων με 400 στρατιώτες και τεχνίτες σε μια χερσόνησο στη βόρεια όχθη […]
Τρίτη 26 Νοεμβρίου 1911. Η αριστοκρατία του Σάο Πάουλο υποδέχεται με ενθουσιασμό τα εγκαίνια του Theatro Municipal de São Paulo. Είναι εκλεκτικιστικού ύφους, δηλαδή του στυλ που κυριαρχεί στην Ευρώπη ήδη από το δεύτερο ήμισυ του προηγούμενου αιώνα, συνδυάζοντας στοιχεία αναγεννησιακά, μπαρόκ και αρτ νουβώ. Και εσωτερικά όμως το θέατρο φαίνεται επιβλητικό έτσι όπως είναι επενδεδυμένο με μάρμαρο και φύλλα χρυσού. Στη μεγάλη αίθουσα, η οποία χωρά 1.500 θεατές, επικρατεί το πορφυρό χρώμα και στην οροφή δεσπόζει ένας εντυπωσιακός κρυστάλλινος πολυέλαιος.
Το Κατέτσε δεν είναι ο ορισμός της τουριστικής περιοχής. Δεν είναι ούτε Κοπακαμπάνα ούτε Ιπανίμα. Ωστόσο, είναι το αντιπροσωπευτικότερο μέρος του Ρίο για όσους ενδιαφέρονται να βρουν πορτογαλικό αποικιακό χρώμα, μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τον απόηχο της χρυσής εποχής του Ρίο. Η περίοδος αυτή, της μπόσα νόβα, την οποία θυμούνται με νοσταλγία οι παλαιότεροι Καριόκας, συμπίπτει με την αίγλη του παλιού Ρίο. Αυτή θα εξαφανιστεί στις 21 Απρίλιου 1960, όταν η πρωτεύουσα, με την έδρα των τριών εξουσιών και τις πρεσβείες, θα μετακομίσει στην Μπραζίλια. Σταδιακά, η νέα πρωτεύουσα της Βραζιλίας θα γίνει η πλουσιότερη πόλη μεταξύ όλων των λατινοαμερικάνικων μεγαλουπόλεων.
Ο κοσμοπολιτισμός, η συνύπαρξη Άγγλων με Ισπανούς, Ελλήνων με Τούρκους ή της μεγαλύτερης ιουδαϊκής κοινότητας της Νότιας Αμερικής με τις πολυπληθείς παροικίες Σύρων και Λιβανέζων, κατέστησε πολυπολιτισμικό το Μπουένος Άιρες, πολύ νωρίτερα από άλλες μητροπόλεις, και η ακμάζουσα κάποτε οικονομία της χώρας, δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα στην πόλη η οποία δικαίως χαρακτηρίζεται «Παρίσι της Λατινικής Αμερικής». Αυτά, μαζί με την ενδιαφέρουσα ιστορία της, το αριστοκρατικό παρελθόν της, τον σύγχρονο πολιτισμό της, το tango βεβαίως, τη ρυμοτομία, τον κόσμο της, με παρακίνησαν να την επισκεφθώ περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη πόλη της Λατινικής Αμερικής.
Πολλοί ταξιδιώτες έχουν χαρακτηρίσει την Αρεκίπα ως μία από τις πόλεις με τις ωραιότερες Πλάσας Ντε Άρμας που έχουν δει, όχι μόνο του Περού, αλλά ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής και σίγουρα θα ήταν ονομαστή αν δεν ήταν ταυτόχρονα και από τις μικρότερες. Δημιουργήθηκε μαζί με την πόλη το 1540 και τα κτήριά της συνδυάζουν εξαιρετικά στοιχεία από διαφορετικούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς. Νεογοτθικό χρώμα, νεοαναγεννησιακό, αποικιακό, με τα πιο χαρακτηριστικά από αυτά να είναι η μητρόπολη, οι κιονοστοιχίες και καμάρες των στεγασμένων πεζοδρομίων στις τρεις πλευρές της πλατείας, εκτός δηλαδή εκείνης της μητρόπολης, και το κομψό κεντρικό σιντριβάνι με το γκαζόν ολόγυρα.
Το Σαντιάγο είναι μια πόλη των αντιθέσεων. Ίσως αυτό να οφείλεται ότι βρίσκεται συμπιεσμένο ανάμεσα στον μεγαλύτερο και βαθύτερο ωκεανό του κόσμου στα 100 χιλόμετρα απόσταση, τον Ειρηνικό και την μακρύτερη οροσειρά του κόσμου σε 60 χιλόμετρα απόσταση, τις Άνδεις, όπως ταυτόχρονα και ανάμεσα στην Παταγωνία και την Έρημο Ατακάμα. Ο δυαδισμός αυτός συναντάται ακόμη και στην πολιτική πόλωση ανάμεσα στις νεοφιλελεύθερες και τις σοσιαλιστικές αντιλήψεις.
Than Pan 