Κήποι, τζαμιά, δημόσιοι χώροι, παζάρια, όλη η πόλη έχει καθημερινή ανάγκη νερού. Και αυτό βρίσκεται παντού. Δεκάδες σιντριβάνια κατασκευάζονται με μορφή περιπτέρου, ενώ το οθωμανικό έθιμο θέλει να διανέμεται δωρεάν νερό. Οι αρχές προσλαμβάνουν σεμπιλτζίγια να επιβλέπουν και να συντηρούν τις δημόσιας χρήσης περίπτερες κρήνες, τις σεμπίλ, από όπου πήραν την ονομασία οι επιστάτες. Έτσι, εκτός από τον Εβλιγιά Τσελεμπή, το πλήθος κρηνών, πηγαδιών και σιντριβανιών θα εντυπωσιάσει, τον 17ο αιώνα, τον Σαραγεβανό ποιητή Μουχάμεντ Νερκεσίγια, ο οποίος θα γράψει πως «εδώ φαίνεται πως κάποιος θα μπορούσε να ζήσει για πολλά χρόνια καθώς ρέουν από την πηγή την αθανασίας νερά σε χιλιάδες κρήνες».