Η ‘Αλμα-‘Ατα των Ρώσων είναι το Αλμάτυ των Καζάκων, το αρχαίο Αλμάτου που ισοπέδωσαν οι Μογγόλοι, η θρυλική Κόκκινη Μηλιά, το Χανάτο της Κοκάνδης, το εξεγερμένο Τουρκεστάν, η κοσμοπολίτικη εξορία του Τρότσκυ, η πατρίδα σημαντικών διανοούμενων και θεολόγων του κοσμικού Ισλάμ, μια πόλη εξίσου «ρωσική» όσο και καζακστανή.

Από το καραβάν σαράι του Τας Ραμπάτ, πάνω στον Δρόμο του Μεταξιού, περνούσαν τα καραβάνια μεταξύ της κοιλάδας Φεργκάνα στα ανατολικά του Ουζμπεκιστάν και Κάσγκαρ στην Κίνα. Τα καραβάνια είχαν περάσει προηγουμένως από το επικίνδυνο θρυλικό στενό Τορουγκάρτ στα ανατολικά, σύνορο με Κίνα, και θα συνέχιζαν για τα βουνά Τιάν Σαμ, οπότε, είτε εκινούντο από ανατολικά προς τα δυτικά είτε αντίθετα, το Τας Ραμπάτ αποτελούσε «όαση» ηρεμίας και ανάπαυσης σε μια εξαιρετικά δύσκολη όσο και επικίνδυνη διαδρομή. Ερευνητές είπαν πως αυτό το καραβάν σαράι είχε λειτουργήσει νωρίτερα ως μοναστήρι είτε Νεστοριανών είτε Βουδιστών μοναχών.

Το θρυλικό «Κάιμπερ Πας» θεωρείται η «Δυτική Πύλη» της ινδικής υποηπείρου, αφού από αυτό εδώ το πέρασμα εισήλθαν για να την κατακτήσουν ήδη από τον 15ο αιώνα π.Χ. οι Ινδοευρωπαίοι. Μια χιλιετία αργότερα, τον 5ο αιώνα π.Χ., εισέβαλε χρησιμοποιώντας το ίδιο αυτό πέρασμα ο Δαρείος Α’. Την επιλογή αυτήν των Ινδοευρωπαίων και του Δαρείου ακολούθησαν αργότερα οι στρατηγοί του Αλέξανδρου Ηφαιστίων και Περδίκκας, τον 4ο π.Χ. αιώνα, και πολύ αργότερα ο Τζένγκις Χαν, ο Ταμερλάνος και οι Μουγκάλ. Από το ίδιο πέρασμα έλεγχαν τα αφγανικά σύνορα οι Βρετανοί, ενώ η περιοχή έπεσε στα χέρια ακόμη του Ασόκα, οπότε και άκμασε εδώ ο Βουδισμός, όπως επίσης και των Σιχ. Στη στρατιωτική ιστορία, επί αιώνες, επί χιλετίες πιο σωστά, όποιος έλεγχε το «Χάιμπερ Πας» έλεγχε και τη μοναδική βατή σύνδεση της Κεντρικής Ασίας με την ινδική υποήπειρο. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι εκτός αυτού του περάσματος οι επιλογές ήταν είτε μια απέραντη έρημος από την πλευρά της Περσίας είτε δύσβατες κακοτράχαλες οροσειρές από την πλευρά του Αφγανιστάν.

Το Ατυράου είναι η μία από τις δύο πόλεις οι οποίες ανήκουν ταυτόχρονα σε δύο ηπείρους, και οι δύο μοιρασμένες σε Ευρώπη και Ασία. Η άλλη, η πιο γνωστή, είναι η Κωνσταντινούπολη. Λιγότερο γνωστό όμως είναι το Ατυράου στο δυτικό Καζακστάν, το οποίο διασχίζει ο Ουράλης ποταμός, φυσικό σύνορο -όπως και τα Ουράλια- Ασίας και Ευρώπης. Έτσι, καθώς περνά ο Ουράλης μέσα από το Καζακστάν, η τέως και η νυν πρωτεύουσα της χώρας Αστάνα και Αλμάτυ -ή Άλμα Άτα, όπως ήταν παλαιότερα γνωστή- ανήκουν γεωγραφικά στην Ασία, το Ουράλσκ και το Τσαπάεφ στα δυτικά στην Ευρώπη, και το Ατυράου και στις δύο ηπείρους. Μετά από λίγες ώρες περπάτημα διαπίστωσα πως η πόλη δεν είναι απλώς διχοτομημένη, αλλά και διαιρεμένη σε τεταρτημόρια. Εκτός του διαχωρισμού σε ευρωπαϊκό Ατυράου δυτικά και ασιατικό ανατολικά, χωρίζεται και σε Βορρά – Νότο, διάκριση που δεν είναι ορατή με πρώτη ματιά, κι αυτό της προσδίδει μια κρυφή γοητεία. Το βορειοδυτικό και το βορειοανατολικό Ατυράου διατηρούν την παλιά φυσιογνωμία, ενώ το νότιο είναι πιο σύγχρονο.

Το έργο του Καστέγιεφ θεωρείται καίριο για την πολιτιστική εξέλιξη του Καζακστάν και αποτελεί σημείο αναφοράς για ιστορικούς τέχνης και αναλυτές, τόσο της χώρας του όσο και διεθνώς. Δημιούργησε περισσότερες από χίλιες ακουαρέλες και ελαιογραφίες με τα περισσότερα έργα του να φιλοξενούνται σε μουσεία και πινακοθήκες της Ρωσίας, όπως η πινακοθήκη Τρετιάκωφ στην Μόσχα ή το Κρατικό Μουσείο Καλών Τεχνών Καστέγιεφ στο Αλμάτυ, το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης του Καζακστάν με 23.000 έργα ρωσικής, σοβιετικής, δυτικοευρωπαϊκής και ανατολικοασιατικής τέχνης που θεωρούνται και ως ιστορικό χρονικό του Καζακστάν του 20ου αιώνα.