Επί 3.000 χρόνια περαστικοί, Εβραίοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, συνήθιζαν να το λιθοβολούν. Επρόκειτο, λένε, για το Μνημείο του Αβεσσαλώμ. Εδώ ετάφη μετά την ανακομιδή των οστών του απο το Δάσος του Εφραίμ όπου είχε αρχικώς ταφεί. Οι περαστικοί πετούσαν πέτρες από αποτροπιασμό για την πράξη του Αβεσσαλώμ να στασιάσει κατά του πατέρα του. Μάλιστα, πολλοί έφερναν εδώ τα απείθαρχα παιδιά τους για να τα νουθετήσουν.  

Εισερχόμενος στον ναό σκύβω υποχρεωτικά καθώς η πέτρινη θύρα είναι αρκετά χαμηλή για το ανάστημα ενός μέσου ανθρώπου. Αυτός είναι και ο λόγος που ονομάζεται «Θύρα της Ταπεινότητος». Όπως συμβαίνει και με τον ναό της Αναστάσεως 9,5 χιλιόμετρα βορειότερα, έτσι και εδώ έχει θεσπιστεί το ιδιότυπο ιδιοκτησιακό καθεστώς πολλαπλής υπαγωγής του ναού σε τρεις εκκλησίες, την Ελληνορθόδοξη, την Αρμενική Αποστολική και τη Ρωμαιοκαθολική, με τη Συριακή και την Κοπτική να διατηρούν έναν περιορισμένο αριθμό δικαιωμάτων. Η πολλαπλή αυτή υπαγωγή γίνεται αισθητή με το που εισέρχομαι στον ναό, καθώς αριστερά βρίσκεται το ιερό των Αρμενίων και δεξιά των Ελληνορθοδόξων.

Μια πύλη στα ανατολικά της Ιερουσαλήμ παραμένει εδώ και αιώνες σφραγισμένη από τoυς Οθωμανούς, ενώ είχε σφραγιστεί και το 810 από τους Άραβες. Μπροστά της έχει κατασκευαστεί ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο ώστε να μην φτιαχτεί ποτέ δρόμος που να οδηγεί σε αυτήν. Ο θρύλος και οι προφητείες λέει πως από εδώ, από όπου όπου εισήλθε ο Χριστός την Κυριακή των Βαΐων στα Ιεροσόλυμα, θα έλθει και ο Μεσσίας των Εβραίων.