Μετά τον κατακλυσμό, ο Μανού διαλογίστηκε ακριβώς στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα ο ναός του και αργότερα έγινε γνωστός ως Σοφός Μάνου, συγγραφέας των Μανουσμρίτι, των «Νόμων του Μανού». Αυτοί, αποτελούν θεμέλιο του Ινδουισμού και είναι αποτέλεσμα συνομιλιών που είχε ο Μανού με τους φωτισμένους Ρίσι, τους συγγραφείς της Ριγκβέδα, οι οποίοι του είχαν ζητήσει οδηγίες για το πώς να ανασυγκροτήσουν τις κοινωνίες μετά από μια φυσική καταστροφή και να επιβάλουν τάξη και ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων.

Ένα από τα δεκάδες γκατ, όπως ονομάζονται τα σκαλοπάτια με τις εξέδρες που οδηγούν στην όχθη ενός ποταμού, κατά βάση ιερού, όπως του Γάγγη στο Βαρανάσι, είναι και το «Ράτζα Γκατ». Βρίσκεται δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης και την γέφυρα Μαλβίγυα. Επιγραφές από την εποχή της αυτοκρατορίας των Μωρύα των τελευταίων προχριστιανικών αιώνων και της τοπικής δυναστείας  Μαχανταβάλα του 12ου αιώνος την αναφέρουν ως ένα από τα ιερότερα σημεία του Βαρανάσι. . Εδώ είναι και ένα από τα 14 μέρη όπου τελείται το Άστι-βισάρτζαν, το τελευταίο ταξίδι του φθαρτού σώματος των νεκρών υπό μορφή τέφρας και υπολειμμάτων οστών στα ύδατα του Γάγγη και εδώ στο Ράτζα Γκατ συγκεντρώνονται μερικοί από τους πιο γνωστους ειδικούς για την τελετή βραχμάνους ιερείς.

Στην δυτική όχθη του Γάγγη στo Βαρανάσι, σε ένα εντελώς απόκοσμο γκατ με κρεματόριο, υψώνεται ένας κεκλιμένος πύργος ύψους 12 μέτρων. Γέρνει προς τα πίσω, βορειοδυτικά. Πρόκειται για το μαντίρ -ναός- Ρατνεσβάρ Μαχαντέβ ή Ματρί-ριν, «Κεκλιμένος Ναός». Η κλίση του ειναι 9°, μεγαλύτερη των 4° του Πύργου της Πίζας. Η γκαρμπαγκρίχα του, τα άδυτα «άγια των αγίων», ο «ομφαλός του ναού» από τα σανσκριτικό «Γκάρμπα» ο ομφαλός και «Γκρίχα» ο οίκος, όπου φυλάσσεται το είδωλο της θεότητας κάθε ναού και όπου μόνο ο ιερέας έχει δικαίωμα πρόσβασης, βρίσκεται από το φθινόπωρο ως την άνοιξη κάτω απο το νερό.   Ο Άγγλος οριενταλιστής Τζαίημς Πρίνσεπ σχολίαζε το 1832 ότι ο ιερέας βούταγε στο νερό για να ιερουργήσει .

Με έκταση 631 στρεμμάτων, 350 φορές ο Άγιος Ανδρέας της Πάτρας που είναι ο μεγαλύτερος ναός της Ελλάδας, και περίμετρο 4.116 μέτρων, ο Σρι, που θα πει «Ιερός» Ρανγκαναθασουάμυ αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο συγκρότημα ναών οποιουδήποτε θρησκεύματος στον κόσμο μετά το Πασουπατινάθ των 2.460 στρεμμάτων στο Νεπάλ και το Άνγκορ Βατ των 1.626 στρεμμάτων στην Καμπότζη. Κάτι όχι και τόσο παράξενο καθώς σε αυτόν εδώ τον ναό που αποτελεί ξεχωριστή πόλη μέσα στην πόλη, συγκεντρώνονται κάθε χρόνο, συνήθως Ιανουάριο ή Δεκέμβριο έως και ένα εκατομμύριο πιστοί για να γιορτάσουν το Βαϊκούντα Εκαντάσι προς τιμήν του Βισνού, το οποίο διαρκεί 21 ημέρες. Μάλιστα, ο ναός εδώ είναι ο μεγαλύτερος από τους 108 Ντίβυα Ντέσαμ, τους 108 αναφερόμενους στα κείμενα των ινδουιστών αγίων, κυριότερους ναούς του Βίσνου.

Ύστερα από 437 σκαλιά ανάβαση ως την κορυφή του βράχου, φθάνω σε έναν ναό του 7ου αιώνος, δραβιδικού ύφους, έναν από τους τρεις που βρίσκονται στο φρούριο, τον Μανίκα Βιναγιακάρ στους πρόποδες που είναι αφιερωμένος στον Γκανέσα, τον Ούτσι Πιλλάγιαρ στην κορυφή όπου μόλις έφθασα, επίσης αφιερωμένος στον Γκανέσα, και τον Ταγιουμαναβάρ Κόγιλ Σιβάσταλαμ που είναι αφιερωμένος σε έναν άγιο, τον Ταγιουμαναβάρ. Πιο παλαιός και από τον ναό είναι το ιερό μέσα στο σπήλαιο της κορυφής το οποίο κατασκευάσθηκε το 580 από τον Μαχεντραβαρμάν της δυναστείας των Παλλάβα.
Ο θρύλος που σχετίζεται με τον Ούτσι Πιλλάγιαρ είναι αρκετά ενδιαφέρων και σχετίζεται με το έπος της Ραμαγιάνα.

Ο ναός παρουσιάζει ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, μιας και είναι κατασκευασμένος σε ινδο-πορτογαλικό ρυθμό, με σειρά από πυραμιδοειδείς στέγες, τις γνωστές στην ιστορία της ινδικής αρχιτεκτονικής ως «σικάρα», πάνω από τον θόλο, χρωματιστά τζάμια σε κόκκινο, κίτρινο, πράσινο και μπλε στα τοξωτά παράθυρα και βρίσκεται στους πρόποδες ενός λόφου ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση, ενώ και στις τρεις πλευρές του διαθέτει και άλλους μικρότερους ναούς άλλων θεοτήτων. Από έξω νομίζεις, βλέποντας τις πορτογαλικές επιρροές στην αρχιτεκτονική του ναού αλλά και κάποιες ομοιότητες που έχουν οι δύο «σχολές», ότι θα μπεις σε κάποια χριστιανική εκκλησία. Οι κίονες του ναού είναι φτιαγμένοι από πέτρα του Κασμίρ, ενώ διαθέτει και μια τεράστια δεξαμενή, ξενώνες και έναν ντίπα στάμπα. Ο τελευταίος είναι ένα είδος πύργου που φωτίζει τις νύχτες με καντήλια και αποτελεί ιδιαιτερότητα αρκετών ινδουιστικών ναών. Ντιπ θα πει «καντήλι» και Σταμπ «κολώνα». Το θέαμά του τις νύχτες των γιορτών σε συνδυασμό με το γαλήνιο περιβάλλον δημιουργεί μια γοητευτικά απόκοσμη ατμόσφαιρα.

Βράδυ Παρασκευής 25 Ιουλίου 1884. Ο Πολ Μπερντ βλέπει ένα άλογο με άμαξα να τρέχει δαιμονισμένα από την οικία του Χέιστινγκς καταπάνω του. Αμέσως μετά βλέπει τη σκιά του να επιστρέφει με το άλογο να εξαφανίζεται. Ακριβώς το ίδιο βλέπει από διαφορετικό σημείο και η σύζυγός του δηλώνοντας εγγράφως πως, ενώ άκουσε τον καλπασμό του αλόγου του Μπερντ, δεν άκουσε κανέναν ήχο από το άλλο άλογο. Ανάλογα περιστατικά αναφέρουν πολλοί ακόμη κάτοικοι. Από τότε πιστεύεται πως το φάντασμα του Χέιστινγκς έρχεται με την άμαξά του στην έπαυλη για να βρει τα αποδεικτικά στοιχεία της αθωότητάς του, καθώς το 1887 είχε περάσει στην Αγγλία από δίκη που κράτησε επτά χρόνια για διαφθορά προτού τελικά αθωωθεί. Επρόκειτο πιθανότατα για μηχανορραφία αντιπάλων του, καθώς προσπάθησε να βάλει τέλος στο λαθρεμπόριο στο οποίο επιδίδονταν οι Άγγλοι και επέκρινε την αλαζονική συμπεριφορά των αποικιοκρατών συμπατριωτών τους προς τους Ινδούς. Δεκαετία 1930. Οι ιστορίες των φαντασμάτων επανέρχονται. Στο Χέιστινγκς Χάους ζει ο λάτρης των ιπποδρομιών Τζορτζ Ουίλιαμς. Ένα από τα πέντε άλογά του, το κατάλευκο «Πράιντ», είναι το αγαπημένο του. Με τις απανωτές νίκες και τη φήμη του, του αποφέρει πλούτη. Με τα χρόνια, όμως, παύει να νικά και μετά από μια ήττα σε σαββατιάτικη ιπποδρομία βρίσκεται σκοτωμένο. Έκτοτε, για χρόνια, πολλοί Κολκατανοί ισχυρίζονται πως νύχτες Σαββάτου βλέπουν ένα λευκό άλογο ιπποδρομιών να τρέχει μόνο του.

Σε σημερινές τιμές, το κόστος κατασκευής του μεν τάφου του Χουμαγιούν αποτιμάται σε 50 εκατομμύρια ευρώ, του δε συγκροτήματος στο σύνολό του υπολογίζεται στα 450 εκατομμύρια ευρώ, κατατάσσοντάς το έτσι το 7ο ακριβότερο ταφικό μνημείο στον κόσμο, πίσω από ένα άλλο μνημείο – σύμβολο όχι απλώς της Ινδίας αλλά και και αυτό της ίδιας δυναστείας, των Μουγκάλ, το παγκοσμίου φήμης Τατζ Μαχάλ στην Άγκρα. Η αρχιτεκτονική του είναι συναρπαστική. Το ύφος του συνδυάζει αρμονικά, χωρίς να φαίνονται παράταιρα μεταξύ τους, τέσσερα διαφορετικά στιλ. Κεντρασιατικό, περσικό, μουγκάλ και τουρκικό. To εκτάσεως 3 στρεμμάτων μαυσωλείο, το οποίο δεσπόζει σε έναν κήπο 30 στρεμμάτων, χτίστηκε με τη χρήση δύο συστατικών που για πρώτη φορά συνδυάστηκαν μεταξύ τους σε τέτοια έκταση, μιας αργολιθοδομής που θυμίζει ξερολιθιά χαλικιών ανάμεσα σε συμπαγή κομμάτια πέτρας μαζί με αμμόλιθο. Αυτά τα δύο δομικά υλικά σχηματίζουν ένα τετράγωνο οικοδόμημα το οποίο στέφεται στα 47 μέτρα ύψος από έναν θόλο.

Εκατοντάδες παιδιά θα συρρέουν καθημερινά από τις γύρω παραγκουπόλεις για να πάρουν πρωινό και ακόμα περισσότερος κόσμος θα προσέρχεται κάθε εβδομάδα -τυφλοί, άποροι, άστεγοι- για τρόφιμα. Στα χωριά της περιοχής θα ιδρυθούν ορφανοτροφεία, σχολεία, ιατρεία και οδοντιατρεία. Κάποια στιγμή οι Ελληνορθόδοξοι Ινδοί θα υπερβούν ακόμη και τους 3.000 και σήμερα τελούνται λειτουργίες στην Μπενγκάλι.