Με 100 κόρδοβας (3 ευρώ) αγοράζω εισιτήριο στην πίσω πλευρά της εκκλησίας για να ανέβω στην οροφή. Η πρώτη εικόνα που αντικρίζω μετά τα 85 σκαλιά τής στενής κυκλικής σκάλας θυμίζει Ελλάδα. Η ασβεστωμένη οροφή με τον μπλε ουρανό για φόντο παραπέμπει σε Κυκλάδες. Μοναδική διαφορά είναι πως, αντί για το Αιγαίο, στο βάθος απλώνονται τα ηφαίστεια της Νικαράγουα. Κανόνας απαράβατος είναι ο επισκέπτης να μένει ανυπόδητος στην ασβεστωμένη επιφάνεια της οροφής, κάτι που με τον καυτό ήλιο του μεσημεριού δεν είναι και πολύ εύκολο… Δύο Άτλαντες από την πλευρά της πλατείας σηκώνουν τη δοκό από την οποία κρέμεται η καμπάνα της ανεξαρτησίας της Νικαράγουα σε σύνθεση που θυμίζει art nouveau. Η θέα είναι συναρπαστική. Βοηθά και η καθαρή ατμόσφαιρα. Πλήθος πηγαινοέρχεται στην πλατεία με το σιντριβάνι, μικροπωλητές κυνηγούν πελάτες ανάμεσα στους κυριακάτικους περιπατητές, περιστέρια πετούν ολόγυρα. Συνεχίζοντας προς την πίσω πλευρά της ταράτσας, από όπου φαίνονται η αγορά και το Καλβάριο, μετράω 34 μικρούς ασβεστωμένους θόλους. Εντυπωσιακές είναι και οι καμπάνες, οι οποίες έχουν κατασκευαστεί στην Ολλανδία.