Κατεβαίνω στο Καρριέντο και περνάω απέναντι την Λεωφόρο Ρισάλ , στην Πλατεία Λάκσον. Απέναντι βλέπω το επιβλητικό κτήριο Ρόμαν Σάντος της BPI, Τράπεζας των Φιλιππίνων Νήσων με τη νεοκλασική πρόσοψη, τους 4 ιωνικούς κίονες, το ελληνόμορφο τριγωνικό αέτωμα και την ζωφόρο, γωνία Εσκόλτα και Πλατείας Λάκσον. Ο δρόμος πήρε το όνομά του το 1594 από τον «Εσκολτάρ», αξιωματικό συνοδό των φρουρών έξω από τα τείχη της παλαιάς πόλης. Δεξιά στη γωνία βρίσκεται η εκκλησία της Σάντα Κρους και πριν από αυτήν ένα πολυκατάστημα. Στη μέση της πλατείας δεσπόζει το άγαλμα του Λάκσον. Τα αποκαλυπτήρια πραγματοποιήθηκαν 9.30 το πρωί της Πέμπτης 26 Δεκεμβρίου 2013 από τον δήμαρχο Γιόσεφ Εστράδα για τα 101 χρόνια από τη γέννηση του Λάκσον, στο «Τρίγωνο της Ελευθερίας» μπροστά στον ιστό της σημαίας του δημαρχιακού μεγάρου, ενώπιον των τέκνων του Λάκσον Μίλι Λάκσον – Λαπίρα, Μπίνγκο Λάκσον και Αρσένιο Λάκσον.

1914. Δεκαέξι χρόνια μετά το τέλος της ισπανικής αποικιοκρατίας, εγκαινιάζεται στο Σεμπού το πρώτο εμπορικό κτήριο της πόλης. Το τετραώροφο κτήριο κατασκευάστηκε από τον γιο του δον Πέδρο, Μανουέλ Γκοτιανούι, ιδρυτή ναυπηγείων και μεταλλουργίας, επίτιμο πρόξενο της Κίνας στο Σεμπού και εκλεγμένο πρόεδρο του Κινεζικού Εμπορικού Επιμελητηρίου της πόλης. Ο Μανουέλ Γκοτιανούι, ο οποίος αποκτά την κυριότητα του κτηρίου για 99 χρόνια, το ονομάζει Κτήριο Γκοτιαόκο προς τιμήν του πατέρα του, ο οποίος θα πεθάνει επτά χρόνια αργότερα στη γενέτειρά του Κιτάνγκ.

Μπροστά στον κυρίως ναό υπάρχει ένα κιόσκι. Βάζω ένα κέρμα των 100 γιεν στην υποδοχή του παγκαριού. Παίρνω στα χέρια μου ένα κυλινδρικό κουτί το οποίο περιέχει μικρές ράβδους. Το ανακινώ και αφήνω να βγει μία από αυτές. Αυτή έχει έναν αριθμό σε ιαπωνικά ιδεογράμματα. Ψάχνω να βρω στο κιόσκι το ξύλινο συρτάρι με τα αντίστοιχα ιδεογράμματα. Το ανοίγω και βγάζω το πρώτο ρυζόχαρτο που βρίσκω. Με τη βοήθεια μιας Ιαπωνίδας το μεταφράζω. Η «μεταφράστρια» δείχνει να μην μπορεί να πιστέψει αυτό που διαβάζει. «Ήρθες από κάποιο μακρινό μέρος» γράφει ανάμεσα στα άλλα. Σύμφωνα με την παράδοση, εάν η προφητεία που είναι γραμμένη στο ομικούτζι είναι δυσοίωνη, πρέπει να διπλώσεις το χαρτί και να το αφήσεις είτε σε κάποιο πεύκο είτε σε κάποιο τείχος με μεταλλικά σύρματα μαζί με τα άλλα δυσοίωνα ομικούτζι που βρίσκονται στους χώρους των σιντοϊστικών και των βουδιστικών ναών. Η δοξασία αυτή έχει να κάνει με το ότι και η λέξη «πεύκο» και το ρήμα «περιμένω» προφέρονται, παρότι γράφονται διαφορετικά, «μάτσου». Με τον τρόπο αυτό, η κακοτυχία θα περιμένει τον ερωτώντα στο πεύκο και δεν θα τον ακολουθήσει. Στην περίπτωση που η προφητεία είναι αίσια, τότε έχεις να επιλέξεις είτε να περάσεις το χαρτί σε κάποιο δέντρο, είτε σε καλώδια, για να έχει μεγαλύτερη ισχύ, είτε να το κρατήσεις μαζί σου για γούρι.

Στο κινέζικο νεκροταφείο της Μανίλα είναι πολύ συνηθισμένες οι επισκέψεις και διανυκτερεύσεις συγγενών των τεθνεώτων, κυρίως τα σαββατοκύριακα, μέσα στα μαυσωλεία για να προσφέρουν τρόφιμα και να ανάψουν αρωματικά στικς. Οι τάφοι έχουν όλες τις ανέσεις. Ηλεκτρικό ρεύμα, τρεχούμενο νερό, σύστημα αποχέτευσης, πολυθρόνες, τραπέζια, τηλεφωνικές γραμμές, επανω όροφο, σήμα για κινητά τηλέφωνα, ακόμη και εστιατόριο που λειτουργεί εδώ εντείνοντας την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε απόκεντρη συνοικία κανονικής πόλης.

Στο Τζίσου Τζίντζ, παλαιότερο ιερό του Κυότο, αφιερωμένο στους θεούς του έρωτα και των σχέσεων, με το εξαγνιστικό νερό, το άγαλμα του θεού Οκουινούσι Νο-Μικότο και τις Κοϊουρανάι Νο-Ίσι, τις τυχερές πέτρες του έρωτα, σταματώ μπροστά σε ένα είδωλο που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Πρόκειται για τον Νταϊκόκου-σάμα, τον Κύριο Νταϊκόκου. Είναι θεότητα που εισήχθη στην Ιαπωνία ως «Νταϊκοκούτεν», φύλακας του Βούδα και του Ντάρμα που σταδιακά έγινε θεότητα και του Σίντο. Αναζητώντας πληροφορίες για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, ανακαλύπτω πως 0ρόεκιται για έναν άγιο, μία θεότητα με σκούφο, σάκο και που γελάει. Η έκπληξή μου θα γίνει ακόμη μεγαλύτερη όταν θα αποκτήσω προς μεγάλη μου χαρά ένα ειδώλιο του Νταϊκόκου με κόκκινη κάπα και κόκκινο σκούφο.