Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2005, Ασουνσιόν. Ο υδράργυρος φλερτάρει με τους 40°C, σε ένα από τα θερμότερα παραγουάνικα καλοκαίρια. Τελευταία ημέρα στην πόλη προτού αναχωρήσω αύριο για Πούντα ντελ Έστε, επισκέπτομαι το περίφημο λευκό νεοκλασικό Εθνικό Πάνθεον των Ηρώων. Την είσοδο φρουρούν δύο ναύτες. Περίεργο για περίκλειστη χώρα, ωστόσο εξηγείται. Η Παραγουάη διαθέτει πρόσβαση στον Ατλαντικό μέσω των ποταμών Παραγουάη και Παρανά, χιλιάδες ναύτες, δεκάδες σκάφη και στρατηγικής σημασίας ναυτικές βάσεις σε Ασουνσιόν, Μπαΐα Νέγρα, Σιουδάδ ντελ Έστε, Ενκαρνασιόν και αλλού. Μια λατινική επιγραφή στην είσοδο δηλώνει «Fides et Patria», Πίστη και Πατρίδα.

Μία από τις περιφημότερες, και από τις τελευταίες ρεντουσιόνες, περιοχές όπου ασκείται συστηματικός προσηλυτισμός των Γκουαρανί και όπου οι τελευταίοι ζουν σε καθεστώς κοινοκτημοσύνης.ς που χτίζονται πέριξ του ποταμού Παρανά, κάπου δηλαδή στον παραγουανικό Νότο και τον αργεντίνικο Βορρά, είναι και η Σαντινίσιμα Τρινιδάδ ντε Παρανά, η οποία ιδρύεται το 1706. Οι Ιησουίτες όμως δεν θα μακροημερεύσουν στην περιοχή. Το 1767 θα εκδιωχθούν και οι έποικοι θα εξοντώσουν τους ιθαγενείς, θα λεηλατήσουν τις φάρμες και θα αρπάξουν τα κοπάδια τους.