Μετά τον κατακλυσμό, ο Μανού διαλογίστηκε ακριβώς στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα ο ναός του και αργότερα έγινε γνωστός ως Σοφός Μάνου, συγγραφέας των Μανουσμρίτι, των «Νόμων του Μανού». Αυτοί, αποτελούν θεμέλιο του Ινδουισμού και είναι αποτέλεσμα συνομιλιών που είχε ο Μανού με τους φωτισμένους Ρίσι, τους συγγραφείς της Ριγκβέδα, οι οποίοι του είχαν ζητήσει οδηγίες για το πώς να ανασυγκροτήσουν τις κοινωνίες μετά από μια φυσική καταστροφή και να επιβάλουν τάξη και ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων.

Ένα από τα δεκάδες γκατ, όπως ονομάζονται τα σκαλοπάτια με τις εξέδρες που οδηγούν στην όχθη ενός ποταμού, κατά βάση ιερού, όπως του Γάγγη στο Βαρανάσι, είναι και το «Ράτζα Γκατ». Βρίσκεται δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης και την γέφυρα Μαλβίγυα. Επιγραφές από την εποχή της αυτοκρατορίας των Μωρύα των τελευταίων προχριστιανικών αιώνων και της τοπικής δυναστείας  Μαχανταβάλα του 12ου αιώνος την αναφέρουν ως ένα από τα ιερότερα σημεία του Βαρανάσι. . Εδώ είναι και ένα από τα 14 μέρη όπου τελείται το Άστι-βισάρτζαν, το τελευταίο ταξίδι του φθαρτού σώματος των νεκρών υπό μορφή τέφρας και υπολειμμάτων οστών στα ύδατα του Γάγγη και εδώ στο Ράτζα Γκατ συγκεντρώνονται μερικοί από τους πιο γνωστους ειδικούς για την τελετή βραχμάνους ιερείς.

Στην δυτική όχθη του Γάγγη στo Βαρανάσι, σε ένα εντελώς απόκοσμο γκατ με κρεματόριο, υψώνεται ένας κεκλιμένος πύργος ύψους 12 μέτρων. Γέρνει προς τα πίσω, βορειοδυτικά. Πρόκειται για το μαντίρ -ναός- Ρατνεσβάρ Μαχαντέβ ή Ματρί-ριν, «Κεκλιμένος Ναός». Η κλίση του ειναι 9°, μεγαλύτερη των 4° του Πύργου της Πίζας. Η γκαρμπαγκρίχα του, τα άδυτα «άγια των αγίων», ο «ομφαλός του ναού» από τα σανσκριτικό «Γκάρμπα» ο ομφαλός και «Γκρίχα» ο οίκος, όπου φυλάσσεται το είδωλο της θεότητας κάθε ναού και όπου μόνο ο ιερέας έχει δικαίωμα πρόσβασης, βρίσκεται από το φθινόπωρο ως την άνοιξη κάτω απο το νερό.   Ο Άγγλος οριενταλιστής Τζαίημς Πρίνσεπ σχολίαζε το 1832 ότι ο ιερέας βούταγε στο νερό για να ιερουργήσει .

Με έκταση 631 στρεμμάτων, 350 φορές ο Άγιος Ανδρέας της Πάτρας που είναι ο μεγαλύτερος ναός της Ελλάδας, και περίμετρο 4.116 μέτρων, ο Σρι, που θα πει «Ιερός» Ρανγκαναθασουάμυ αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο συγκρότημα ναών οποιουδήποτε θρησκεύματος στον κόσμο μετά το Πασουπατινάθ των 2.460 στρεμμάτων στο Νεπάλ και το Άνγκορ Βατ των 1.626 στρεμμάτων στην Καμπότζη. Κάτι όχι και τόσο παράξενο καθώς σε αυτόν εδώ τον ναό που αποτελεί ξεχωριστή πόλη μέσα στην πόλη, συγκεντρώνονται κάθε χρόνο, συνήθως Ιανουάριο ή Δεκέμβριο έως και ένα εκατομμύριο πιστοί για να γιορτάσουν το Βαϊκούντα Εκαντάσι προς τιμήν του Βισνού, το οποίο διαρκεί 21 ημέρες. Μάλιστα, ο ναός εδώ είναι ο μεγαλύτερος από τους 108 Ντίβυα Ντέσαμ, τους 108 αναφερόμενους στα κείμενα των ινδουιστών αγίων, κυριότερους ναούς του Βίσνου.

Ύστερα από 437 σκαλιά ανάβαση ως την κορυφή του βράχου, φθάνω σε έναν ναό του 7ου αιώνος, δραβιδικού ύφους, έναν από τους τρεις που βρίσκονται στο φρούριο, τον Μανίκα Βιναγιακάρ στους πρόποδες που είναι αφιερωμένος στον Γκανέσα, τον Ούτσι Πιλλάγιαρ στην κορυφή όπου μόλις έφθασα, επίσης αφιερωμένος στον Γκανέσα, και τον Ταγιουμαναβάρ Κόγιλ Σιβάσταλαμ που είναι αφιερωμένος σε έναν άγιο, τον Ταγιουμαναβάρ. Πιο παλαιός και από τον ναό είναι το ιερό μέσα στο σπήλαιο της κορυφής το οποίο κατασκευάσθηκε το 580 από τον Μαχεντραβαρμάν της δυναστείας των Παλλάβα.
Ο θρύλος που σχετίζεται με τον Ούτσι Πιλλάγιαρ είναι αρκετά ενδιαφέρων και σχετίζεται με το έπος της Ραμαγιάνα.

Ο Αγκούνγκ Τζαγκατνάτα είναι το εμβληματικότερο και επιβλητικότερο αξιοθέατο του Ντενπασάρ, πρόκειται άλλωστε για τον μεγαλύτερο ναό του νησιού όπου επικρατεί απόλυτη ησυχία και γαλήνια ατμόσφαιρα.
Η λατρεία του Σανγκυάνγκ Γουίντι στον οποίον είναι αφιερωμένος ο ναός προσομοιάζει περισσότερο σε μονοθεϊστική θρησκεία, παρά πολυθεϊστική. Αυτό εξηγείται ακόμη και πολιτικά. Οι 9 στους 10 Ινδονήσιους είναι μουσουλμάνοι. Έτσι, το ισλαμοκρατούμενο υπουργείο Θρησκευμάτων αναγνωρίζει ως επίσημες θρησκείες μόνο τις  μονοθεϊστικές. Οι πολυθεϊστές δεν έχουν δικαιώματα, δεν θεωρούνται καν πολίτες ούτε ψηφίζουν. Έτσι, οι Μπαλινέζοι Ινδουιστές, μόλις 1,7% του πληθυσμού της χώρας, προσάρμοσαν το δόγμα τους με τρόπο ώστε να καλύπτουν τα κριτήρια των αρχών για να θεωρούνται μονοθεϊστική θρησκεία και να γίνονται επισήμως αποδεκτοί.

Ο ναός παρουσιάζει ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, μιας και είναι κατασκευασμένος σε ινδο-πορτογαλικό ρυθμό, με σειρά από πυραμιδοειδείς στέγες, τις γνωστές στην ιστορία της ινδικής αρχιτεκτονικής ως «σικάρα», πάνω από τον θόλο, χρωματιστά τζάμια σε κόκκινο, κίτρινο, πράσινο και μπλε στα τοξωτά παράθυρα και βρίσκεται στους πρόποδες ενός λόφου ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση, ενώ και στις τρεις πλευρές του διαθέτει και άλλους μικρότερους ναούς άλλων θεοτήτων. Από έξω νομίζεις, βλέποντας τις πορτογαλικές επιρροές στην αρχιτεκτονική του ναού αλλά και κάποιες ομοιότητες που έχουν οι δύο «σχολές», ότι θα μπεις σε κάποια χριστιανική εκκλησία. Οι κίονες του ναού είναι φτιαγμένοι από πέτρα του Κασμίρ, ενώ διαθέτει και μια τεράστια δεξαμενή, ξενώνες και έναν ντίπα στάμπα. Ο τελευταίος είναι ένα είδος πύργου που φωτίζει τις νύχτες με καντήλια και αποτελεί ιδιαιτερότητα αρκετών ινδουιστικών ναών. Ντιπ θα πει «καντήλι» και Σταμπ «κολώνα». Το θέαμά του τις νύχτες των γιορτών σε συνδυασμό με το γαλήνιο περιβάλλον δημιουργεί μια γοητευτικά απόκοσμη ατμόσφαιρα.

Η συμπρωτεύουσα της Σρι Λάνκα είναι μια πραγματικά πολυπολιτισμική πόλη. Ένας στους τρεις είναι Βουδιστής, ένας στους τρεις Μουσουλμάνος και το υπόλοιπο ένα τρίτο μειονότητες, κυρίως Ινδουιστών, αλλά και Καθολικών. Φυλετικά και εθνοτικά εδώ ζουν Σιναλέζοι, Ταμίλ και πολλές μειονότητες με τις δικές τους γλώσσες και έθιμα. Και πλήθος τα αξιοθέατα. Το Εθνικό Μουσείο, το εντυπωσιακό κτίριο του οποίου χτίστηκε τον 19ο αιώνα μέσα σε ένα καταπράσινο πάρκο, το Παρωκεάνιο πάρκο, ο σιδηροδρομικός σταθμός, ο ναός του Σρι Σιβασουμπραμανίγια Σουάμυ, και ο βουδιστικός ναός Γκανγκαραμάγια, ο δημοφιλέστερος τουριστικός προορισμός στο Κολόμπο.

Το Άνγκορ δεν είναι ένας συνηθισμένος αρχαιολογικός χώρος. Δεν μπορείς να τον γυρίσεις με τα πόδια. Η έκτασή του είναι 400 τετραγωνικά χιλιόμετρα, δηλαδή όση της Ζακύνθου. Και 400 τετραγωνικά χιλιόμετρα με ζούγκλα, ποτάμια, λίμνες, μνημεία και ερείπια. Εδώ βρίσκεται το κυριότερο αξιοθέατο της Νοτιοανατολικής Ασίας, το Άνγκορ Βατ. Το αξιοθέατο που με εντυπωσίασε περισσότερο μετά το Άνγκορ Βατ ήταν το Άνγκορ Τομ, που θα πει «μεγάλη Πόλη», η ένδοξη τελευταία πρωτεύουσα των Χμερ, η οποία ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα. Σε έκταση είναι λίγο μεγαλύτερο από το κέντρο της Αθήνας, ωστόσο ο αριθμός των μνημείων που περικλείει απαιτεί σχεδόν μισή ημέρα για να τα παρατηρήσεις και να πληροφορηθείς γι’ αυτά, τουλάχιστον για τα βασικότερα.

Για τους προσκυνητές που παίρνουν κάθε χρόνο μέρος στη γιορτή Μάχα Σιβαράτρι, το όνομα Πασουπατινάθ, το μέρος όπου έχουν συγκεντρωθεί, δεν συνδέεται με το προάστιο της νεπαλικής πρωτεύουσας αλλά με τον ομώνυμο μεγάλο ναό και τους 518 ναούς, ιερά και μνημεία στην περιοχή. Για τους εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς, προσκυνητές, ταμένους, τουρίστες και Νεπάλι από τις γύρω περιοχές, που φτάνουν κάθε χρόνο σε μία από τις μεγαλύτερες θρησκευτικές συνάξεις παγκοσμίως, ταυτίζεται πρωτίστως με έναν από τους ιερότερους ινδουιστικούς ναούς, τον Πασουπατινάθ.