Την ώρα που φθάνω, γύρω στις 11, ένας σαμάνος ιερέας ετοιμάζεται να προσφέρει θυσία στον Χουγιούπ Τακάχ. Πιο δίπλα, μια γυναίκα με τον γιο της προσεύχονται, ζητώντας κάτι που μάλλον μόνο οι ίδιοι και ο ιερέας γνωρίζουν. Ένας άνδρας με ηλιοκαμμένο πρόσωπο βοηθά τον σαμάνο στη θυσία ενός κόκκορα και ένας τρίτος απλώνει φλοιούς δένδρων τους οποίους καίει μπροστά από αναμμένα κεριά. Στη συνέχεια το τυπικό παίρνει τη μορφή ευχαριστίας.

Στην κεντρική πλατεία της πόλης, στα 2.446 μέτρα υψόμετρο, ορθώνεται μια επιβλητική κίτρινη εκκλησία. Η πρόσοψή της είναι ένα κράμα μπαρόκ, ναΐφ και ψυχεδέλειας, έτσι όπως είναι υπερβολικά φορτωμένη με χρωματιστά γλυπτά. Είναι περισσότερα από 200. Άλλα παριστάνουν ανθρώπους, άλλα τσαμπιά με σταφύλια, άλλα πτηνά, άλλα πιθήκους. Σε γεωμετρικών σχημάτων κόγχες εικονίζονται καθιστοί κιθαριστές. Πιο δίπλα εμφανίζονται άγγελοι με μπλε μανδύες, κόκκινους χιτώνες, μαύρα μαλλιά και λευκά φτερά. Χερουβείμ παρουσιάζονται με λευκά πουκάμισα με μπλε κουμπιά, ενώ κάποιοι φαίνονται να ξεπροβάλλουν μέσα από άνθη και καρποφόρα δένδρα. Δεξιά και αριστερά την είσοδο πλαισιώνουν δύο άγγελοι που φορούν μπότες κρατώντας σταυρούς από φύλλα φοινικιάς.

Είμαι ο μοναδικός Ευρωπαίος που περνάει σήμερα τα σύνορα. Τρεις ένστολοι μετρούν και ξαναμετρούν στο διαβατήριό μου τις ημέρες που έχω κλείσει στην Κεντρική Αμερική. Έκλεισα την 14η ημερα, μάξιμουμ διάστημα εμφανίσεως των συμπτωμάτων του κορωνοϊού και είμαι στην 15η , οπότε χάρη σε αυτές τις λίγες ώρες δικαιούμαι να πάρω άδεια εισόδου στο Ελ Σαλβαδόρ.

Το νησί-πόλητους με τους στενούς λιθόστρωτους δρόμους του, το αποικιακό αριχτεκτονικό χρώμα, τις κόκκινες οροφές των κτηρίων με τα έντονα χρώματα των προσόψεων, τα γραφικά ανηφορικά σοκάκια, την πλατεία με την αποικιακού ύφους μητρόπολη, τον σκαλιστό ξαπλωμένο μαύρο Χριστό, του οποίου οι πιστοί φιλούν την καρδιά.